Η βραδιά της 6ης Δεκεμβρίου στο Temple ήταν για πολλούς από εμάς κάτι που περιμέναμε εδώ και καιρό. Οι Dødheimsgard (DHG), μια από τις πιο καινοτόμες και επιδραστικές μπάντες στην πολυσύνθετη μορφή της extreme metal σκηνής, επέστρεψαν στην Αθήνα σε μια εμφάνιση που καθυστέρησε και αναβλήθηκε, αλλά τελικά πραγματοποιήθηκε και μας αντάμειψε με το παραπάνω. Μαζί τους, οι δικοί μας Dødsferd προλόγισαν τη βραδιά με ένα εκρηκτικό και σκοτεινό set. Η συναυλία ήταν sold-out και όλοι μαζί βυθιστήκαμε χωρίς δεύτερη σκέψη στη σφοδρή αυτή καταιγίδα που είχαμε μπροστά μας.
Ανταπόκριση: Ιωάννα Κατσού / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Οι Dødsferd ανέβηκαν στη σκηνή ακριβώς στις 21:00 και ξεκίνησαν χωρίς καθυστερήσεις. Μια σκοτεινή και σφιχτή ενέργεια πλημμύρισε το χώρο καθώς το set τους κυλούσε με αδιάκοπη ένταση. Παρά την εκτενή δισκογραφία τους, το setlist δεν ήταν το πιο καθοριστικό στοιχείο της εμφάνισης τους – αυτό που ξεχώρισε ήταν η ατμόσφαιρα και η δυναμική απόδοσή τους. Με μια επιβλητική σκηνική παρουσία και έναν ήχο απόλυτα συνυφασμένο με το σκοτεινό τους ύφος, κατάφεραν να προετοιμάσουν ιδανικά το έδαφος για τους DHG.
Η ατμόσφαιρα της βραδιάς ήταν γεμάτη προσμονή, και όταν οι Dødheimsgard ανέβηκαν στη σκηνή στις 22:35, δεν άφησαν καμία αμφιβολία για τη μαγεία που θα απλωνόταν. Οι πρώτες νότες από το “Et Smelter” έπεσαν με δύναμη και ήταν σαν να άνοιξε μια σκοτεινή πύλη, οδηγώντας μας σε μια νύχτα που είχε πολύ περισσότερα να προσφέρει απ’ ό,τι περιμέναμε. Με την επιλεγμένη setlist, οι Dødheimsgard παρουσίασαν μια πραγματική ωδή στη δισκογραφική τους εξέλιξη, προσφέροντας ένα ταξίδι από τις ρίζες τους μέχρι το πιο σύγχρονο υλικό. Με κομμάτια από άλμπουμ όπως το “666 International”, το “A Umbra Omega” και το πρόσφατο “Black Medium Current”, η μπάντα έδειξε την ικανότητά της να ισορροπεί ζωντανά ανάμεσα στο τεχνικό μεγαλείο και τη συναισθηματική ένταση που χαρακτηρίζει τα στούντιο άλμπουμ της.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της αριστείας τους ήταν το “Sonar Bliss”, το οποίο απαιτεί εξαιρετική ακρίβεια λόγω της πολυπλοκότητας του ρυθμού και των διαρκών μεταβολών στην ένταση. Η μπάντα κατάφερε να αποδώσει την παράνοια που ενσωματώνει το συγκεκριμένο άλμπουμ, κάνοντάς το να ζωντανέψει στην σκηνή. Από την άλλη, το “Interstellar” έδωσε χώρο στη σκοτεινή μελωδία και τη βαθιά, μελαγχολική ατμόσφαιρα που εκπέμπει το τελευταίο τους άλμπουμ, αναδεικνύοντας την πολυπλοκότητα του τραγουδιού και δίνοντας έμφαση στην έντασή του. Αξιοσημείωτο ήταν και το “It Does Not Follow”, ένα κομμάτι που αναδεικνύει τις avant-garde καταβολές της μπάντας. Με το σκοτεινό, αρρωστημένο riffing και την εκφραστική φωνητική προσέγγιση του Vicotnik, το τραγούδι
απέδωσε ζωντανά τη θεατρική διάστασή του.
Η εκτέλεση αυτών των σύνθετων, τεχνικά απαιτητικών κομματιών είναι μια πραγματική πρόκληση, αλλά οι Dødheimsgard απέδειξαν πως μπορούν να την ανταποκριθούν με ακρίβεια και δυναμισμό. Ο ήχος, αν και επαρκής, θα μπορούσε να είναι πιο καθαρός, κάτι που, δεδομένης της πολυπλοκότητας της μουσικής τους, δεν αποτελεί έκπληξη σε ζωντανές εμφανίσεις. Παρόλα αυτά, η ενέργεια της μπάντας έκανε το ζήτημα αυτό να φανεί δευτερεύον. Στην κορύφωση της βραδιάς, η συμμετοχή της Ειρήνης Παπαδοπούλου (Absinthe Green) πρόσθεσε μια επιπλέον διάσταση στην εμφάνιση, καθώς συμμετείχε σε αρκετά κομμάτια. Παρά μια μικρή τεχνική αστοχία προς το τέλος – πιθανότατα λόγω του μικροφώνου της που φαινόταν να μην λειτουργεί σωστά – η παρουσία της αποτέλεσε μια ευχάριστη και ενδιαφέρουσα προσθήκη.
Μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη ήρθε με την ανακοίνωση του Vicotnik για το “Death of Time”, ένα κομμάτι από το νέο του project, Doedsmaghird, το οποίο ενσωματώθηκε απρόσμενα στο setlist. Ο Vicotnik ήταν τουλάχιστον εξαιρετικός – μαγνητικός. Με την αστείρευτη ενέργειά του, τη συνεχή αλληλεπίδραση με τα μέλη της μπάντας και το κοινό, και τις μοναδικές θεατρικές πινελιές του, όπως το πέταγμα της χαρακτηριστικής σκόνης, κατάφερε να δημιουργήσει μια τελετουργική εμπειρία. Το κοινό ανταπέδωσε με απίστευτη θέρμη, και έτσι γεννήθηκε μια αίσθηση σύνδεσης.
Φτάνοντας στο τέλος της βραδιάς, είναι σαφές πως η εμπειρία ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ήταν ένα ταξίδι που κατέγραψε με δύναμη και ένταση την καρδιά του avant-garde metal. Από έντονες, συναισθηματικές εκρήξεις έως υποτονικά, στοιχειωμένα ψιθυρίσματα, οι Dødheimsgard κατάφεραν να ξεπεράσουν τα όρια μιας παραδοσιακής black metal συναυλίας. Με σκοτεινά, ατμοσφαιρικά περάσματα και επιθετικά, χαοτικά μέρη, η σκηνική τους παρουσία ήταν τόσο ποικιλόμορφη και σύνθετη όσο και η ίδια η μουσική τους. Θα μπορούσα να κλείσω ευχόμενη να τους ξαναδώ σύντομα, αλλά η πραγματικότητα το καθιστά περιττό. Το επόμενο ραντεβού είναι ήδη καθορισμένο: 17 Απριλίου 2025, στο Inferno Festival του Όσλο.
