Απόδειπνο Κυριακής. Κατευθυνόμαστε από δυσμών κεντρικά του Αθηναϊκού χωριού και συγκεκριμένα στο ιστορικότατο Κύτταρο. Ο λόγος; Οι ραγδαία ελαύνοντες Diviner στο πλαίσιο προώθησης της πρώτης κι εξαιρετικά επιτυχημένης δισκογραφικής τους απόπειρας υπό τον τίτλο “Fallen Empires”, συμμεταλίζοντες παρά των Sorrowful Angels και Erase. Το ακροατήριο εξακολουθεί να συρρέει σταθερά ενώ επιτελούνται μερικές ακόμη διορθώσεις κι ανακατατάξεις επί και πέριξ της σκηνής. Η μπύρα ρέει άφθονη. Those about to rawkk salute you!
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζουλεμίδης / Φωτογραφίες: Lina Koshka (περισσότερες εδώ)
Πρώτη στο πραιτόριο της αρένας του θρυλικού venue η πεντάδα των Erase. Λαμβάνοντας θερμή υποδοχή, διένειμαν επτά συνολικά τίτλους εκ των οποίων ένας νέος, το “Cyprus”. Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, με το καλησπέρα σας, αφυπνίζουν δυναμικά κι όχι αγενώς τα της ακοής αισθητήρια στο “Every Saturday Night” κι ομοίως θα συνεχίσουν ως το τέλος με συμπαθητικά αρμονικά σολιστικά μέρη από τους Λευτέρη Κοντό και Νεκτάριο Μαρκαντώνη (guitars), τις ευθύβολες κρούσεις του Κώστα Χριστοδούλου (drums), το βαρύ βάδην του Πάνου Ζούβελου (bass) κι όλα αυτά, υπό το γενικό πρόσταγμα του Γιώργου Σταυρόπουλου (vox). Ίσως, λίγο η θεματολογία να χρήζει συγκεκριμενοποίησης όπως και μερικές μορφολογικές συντμήσεις, πάντοτε με κάθε σεβασμό. “Beautiful Streets” ως αποχαιρετιστήριο καθώς τα ηνία του άρματος παραλαμβάνουν οι Sorrowful Angels.
Προωθώντας κι εκείνοι το τρίτο κατά σειρά δισκογραφικό τους απότοκο “Remedie”, η τετράδα των Διονύση Χριστοδουλάτου (guitars, vox), Νίκου Περλεπέ (guitars), Γιάννη Λιτινάκη (bass) και Στέλιου Παύλου (drums) μας άνοιξε κυριολεκτικά ένα σύμπαν όμορφα μελαγχολικών συναισθημάτων χωρίς φόβο και πάθος! Από που να περιγράψει κανείς και τι άραγε; “Shatterbox”, “Immaculate Disguise”, “Dream Ιn Black” ή το “Leap of Faith”; Απόλυτα δεμένοι, άριστη αντίληψη, ουσιώδης προσέγγιση των εκφραστικών μέσων τεχνικά και συνθετικά. Έγκυροι, εύστοχοι κι εξαίρετα εναρμονισμένοι σ’ όλα όσα διαπραγματεύονται. Ποτέ άλλοτε το σκοτάδι δεν ακούστηκε τόσο όμορφο, τόσο συγκινητικό, τόσο οικείο, τόσο ίσως ο καθένας μας λίγο ή πολύ μέσα του. Ο γράφων αισθάνεται την ανάγκη ν’ απολογηθεί σ’ αυτό το σημείο αν τυχόν η σκέψη του αποδίδει περισσότερη βαρύτητα και θέλει να καταστήσει σαφές ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Απλώς, κάτι φαίνεται πως εξέφρασε μια πιο γκρίζα πλευρά του η οποία το είχε ανάγκη. Κορώνα στην παύση πριν το τελικό downbeat κι ακολουθούν οι προσήκουσες συστάσεις. Το ακροατήριο εκφράζει δυναμικά την συμπάθειά του και η σκηνή παραχωρείται ευγενώς στους headliners.
Πάλι, εδώ, τι μπορεί να πεις κάποιος; Όχι ότι οι λέξεις δεν αρκούν αλλά χρειάζεται μια διάκριση στον όποιο (υπέρ)θετικό χαρακτηρισμό. Τολμάει να δηλώσει λοιπόν πως η all star πεντανδρία των αρχόντων αυτής της πεπτωκούσης αυτοκρατορίας (συστάσεις μάλλον δεν χρειάζονται) συνάντησε την βασιλεία της κι εστέφθη από τον λαό χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Άρξατε μαίνον πυρ! “Fallen Empires” και πάσα κάραν τω ρυθμώ σείεται… Ακολουθούν άπαντες και κατ’ αυθεντική σειρά οι τίτλοι του θαυμάσιου αυτού ακροάματος. Ένας εμφανώς συγκινημένος Γιάννης Παπανικολάου συνεπαίρνει κάθε στιγμή τους ζηλωτές της πίστης εκφράζοντας διαρκώς ευχαριστίες. Το ιππικό των Ηρακλή Μπουζιώτη και Φραγκίσκου Σαμόλη κερδίζει διαρκώς έδαφος χωρίς να παίρνει κρατούμενους και οι ακροφαλάγγιοι εκτελεστές Θύμιος Κρίκος/Γιώργος Μαρούλης απλά κάνουν αυτό που τόσα χρόνια ξέρουν καλύτερα. Εκτελούν, “παν ήχον και πάσαν μελωδίαν” αμετανόητοι! Κάπου μέσα στην άβυσσο η μάχη αυτή λαμβάνει τέλος. Διεκδίκησαν επάξια και κατέκτησαν τον θρόνο τους. Ο απόηχος της επικύρωσης εξακολλουθεί ν’ αντηχεί: “Diviner, Diviner”. Lead us!
Κλείνοντας, ο γράφων παραθέτει τα συνήθη “προσωπολατρικά” σχόλιο: Κώστα, Στέλιο και Φραγκίσκο, εξαιρετική αισθητική αντίληψη κι εκτελεστική ικανότητα. Διονύση, δεν περίμενα ν’ ακούσω κάτι τέτοιο κι ότι άκουσα είναι πολύ καλύτερο απ’ αυτό που ίσως περίμενα. Diviner, θέλουμε και δεύτερο σύντομα!
Καλή και δημιουργική συνέχεια σ’ όλους!