Καθότι επιρρεπής σε οτιδήποτε old-school, Hardcore ή Punk, από όποια μεριά της μεγάλης αλμυρής μπανιέρας κι αν προέρχεται (UK/US), το λάϊβ των Discharge ήταν στη λίστα με τα απωθημένα και δε θα το έχανα με την καμία. Όπως όλοι οι παρευρισκόμενοι το βράδυ του Σαββάτου, έτσι κι εγώ αγνόησα τη κακοκαιρία και το κρύο και κατηφόρισα προς Κωνσταντινουπόλεως. Η συναυλία είχε μεταφερθεί παραδίπλα στο Aux, καθώς το Arch ήταν μη διαθέσιμο λόγω… τεχνικών δυσκολιών. Συμπαθητικός χώρος θα έλεγα, με μεγάλη χωρητικότητα, αν και δεν έλειψαν τα αρνητικά (περισσότερα περί αυτού παρακάτω).
Ανταπόκριση: Ζακ Ανανιάδης / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής
Warmup μπάντα της βραδιάς ήταν οι Αντίδραση, παλιές καραβάνες της ντόπιας χάρντκορ-πανκ σκηνής. Τρίο πλέον, και με τον Σπύρο Συντουλίδη στη κιθάρα να αποτελεί το μοναδικό ιδρυτικό μέλος της μπάντας, έπαιξαν για κάνα 45λεπτο “παλιές επιτυχίες” από τα 2 πρώτα τους άλμπουμ (Κατάσταση Κινδύνου & Ενάντια) όπως: “Ελεύθερη Τηλεόραση”, “Θεοί Του Φόβου”, “Χοιρινό Κρέας”, “Αυτή Είναι Η Ελλάδα”, “Κανείς Για Μένα”, “ΕΛ.ΑΣ”, “Αντίδραση”, αλλά και μεταγενέστερα κομμάτια, άγνωστα για ‘μένα καθώς έχω “μείνει στα παλιά”· και συν τοις άλλοις, τα γνώριμα είχα να τ’ ακούσω από τότε που κυκλοφόρησαν. Ευχάριστο το τριπάκι στη λεωφόρο των αναμνήσεων, μια μπύρα στο ενδιάμεσο, το γνωστό κουβεντολόϊ με τους τριγύρω γνωστούς και βουρ στον πατσά!
Οι “παππούδες” του Αγγλικού Hardcore-Punk (ή D-Beat) Discharge ανέβηκαν στη σκηνή γύρω στις 10 και τσίτωσαν τα γκάζι ξεκινώντας με τα “The Blood Runs Red”, “Fight Back”, και φυσικά “Hear Nothing See Nothing Say Nothing” από τον ομώνυμο και, ίσως, τον καλύτερό τους δίσκο. Η κλωτσοπατινάδα από την πιτσιρικαρία μπροστά από τη σκηνή έδινε κι έπαιρνε, ενώ τα μετόπισθεν είχαν πιάσει, επί το πλείστον δηλαδή, οι παλαιότεροι.
Ασφυκτικά γεμάτο το Aux, οι απαραίτητες καλησπέρες από τον JJ προς τον κόσμο, και φύγαμε… “The Nightmare Continues”, “A Look At Tomorrow”, “Drunk With Power”, “Hell On Earth”, “Cries Of Pain”, ήταν τα επόμενα κομμάτια, και με τα περισσότερα από το Hear Nothing See Nothing Say Nothing του 1982 (ΟΚ, έχω κόλλημα με τον συγκεκριμένο δίσκο, και μιας έπαιξαν σχεδόν όλα του τα κομμάτια στο λάϊβ νιώθω καλυμμένος).
Με τα αδέρφια Terry και Tony (Bones) Roberts στις κιθάρες, την ήρεμη δύναμη του “Rainy” στο μπάσο, και τα τύμπανα/κεραυνός του Dave Bridgwood, οι Discharge ξεσήκωναν συνεχώς τον κόσμο, ανεβάζοντας, θεμιτά λόγω ψύχους, τη θερμοκρασία στο Aux. Ακολούθησαν τα “Protest And Survive”, “New World Order”, “Never Again”, “State Control”, ενώ κάπου εκεί, και με καναδυό κομμάτια ακόμα για το τέλος, έκλεισαν το σετ τους οι γερόλυκοι από το Stoke-on-Trent, αποδεικνύοντας πως άμα έχεις τσαγανό ροκάρεις (πανκάρεις;) μέχρι να σε φάνε τα σκουλήκια…
Το αρνητικό της βραδιάς: Ενώ παικτικά ήσαν άψογοι οι Discharge, καλά δεμένοι μεταξύ τους & τίγκα στην ενέργεια, ο ήχος τους αδίκησε αρκετά. Από τη μέση του venue και όσο πιο πίσω πήγαινες η μουσική γινόταν χαοτικότερη (πιο χαοτική τέλος πάντων απ’ όσο αρμόζει στη συγκεκριμένη μπάντα) και λιγότερο ευδιάκριτη, με τις χαμηλές συχνότητες απούσες (στα όρια της “εγκληματικής ενέργειας” μιας και ο μεταλλικός τους όγκος, αυτό το wall of sound/οδοστρωτήρας για το οποίο φημίζονται, είναι πυλώνας του ήχου τους), στο βαθμό που αν δεν ήξερες τα τραγούδια δεν “έπιανες” τις αλλαγές στα riffs. Κρίμα να χαντακώνεται με τέτοιο τρόπο μια μπάντα όπως οι Discharge.
Anyway, το διαγράφουμε κι αυτό από το bucket list και κρατάμε τα καλά. Συνοψίζοντας, οι Discharge παραμένουν οι καλύτεροι του είδους, έχοντας επηρεάσει ένα κάρο μπάντες όλα αυτά τα χρόνια (Doom, Antisect, Nihilist, Celtic Frost, Sodom, Sepultura, Queens Of The Stone Age, At The Gates, κ.ά.) και οψόμεθα για το (εγγύς) μέλλον να τους ξαναδούμε, ή μάλλον, να τους ξανακούσουμε λίγο καλύτερα.
