Έστω κι αν οι μέρες των Walkabouts πέρασαν, ο Chris Eckman έχει ακόμη την έμπνευση και την αγάπη του ελληνικού κοινού. Αυτό τουλάχιστον απέδειξε με την εμφάνιση των Dirtmusic στην Αθήνα.
Ανταπόκριση: Γιώργος Χούλλης / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (περισσότερες εδώ)
Τη συναυλία άνοιξαν οι Alcalica, που έδειχναν να είναι το καταλληλότερο group για τη συγκεκριμένη βραδιά, λόγω του world music στοιχείου και του εντελώς πειραματικού ύφους στο οποίο κινούνται, με τα εντελώς industrial samples και τα εκκωφαντικά beats. Για τα 45 λεπτά που βρέθηκαν επί σκηνής ζέσταναν το κοινό και δείχνανε αρκετά επικοινωνιακοί με αυτό μιλώντας σε δύο γλώσσες. Ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί τους και θα τη χαρακτήριζα θετική.
Σίγουρα οι Dirtmusic δε μοιάζουν με τίποτα απ’ όλα αυτά που έχεις ακούσει κι αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό από τις πρώτες κιόλας νότες. Ένα εκκωφαντικό κιθαριστικό τείχος φτιαγμένο από τους Chris Eckman και Hugo Race (Nick Cave & The Bad Seeds, Fatalists) με τον Murat Ertel (Baba Zula) στο ηλεκτρικό σάζι να δίνει τη δική του ανατολίτικη/Ethnic χροιά, που χαρακτηρίζει τη μπάντα.
Όπως ήταν αναμενόμενο το set βασίστηκε στο φετινό “Bu Bir Ruya”, με τα τραγούδια ν’ αποκτούν περισσότερη δύναμη επί σκηνής και τα visuals πάνω από τη σκηνή να δίνουν ακόμη περισσότερη ατμόσφαιρα, πάντα σε αρμονία με τη μουσική. Το μόνο αρνητικό της εμφάνισης ήταν η σύντομη διάρκεια, που ακόμη και με τα 2 encore (ένα εκ των οποίων το “Troubles” σε μια ακόμη πιο heavy/blues εκτέλεση) ήταν μόλις λίγο παραπάνω από μια ώρα. Ωστόσο, η συγκεκριμένη εμφάνιση κρίνεται ως ικανοποιητική και οι Dirtmusic έδειξαν να είναι μια μπάντα που δεν γνωρίζει τι θα πει η λέξη “σύνορα” στη μουσική και γενικά.