Το βράδυ του Σαββάτου τα βήματα με έφεραν στη Death Disco, για να παρακολουθήσω την πρώτη εν Ελλάδι εμφάνιση των Σουηδών fuzz rockers Deville. Mαζί τους οι ‘δικοί μας’ The Mound και οι Cellar Dogs!
Aνταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Με μερική καθυστέρηση οι The Mound ανέβηκαν στη σκηνή και ήμουν περίεργος να τους ακούσω μιας και ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί τους. Με σφιχτοδεμένες συνθέσεις, Sabbath-ικός ήχο, ωραία σκηνική παρουσία, ζέσταναν για τα καλά τους ελάχιστους που βρέθηκαν στη Death Disco. Σωστή και η διασκευή σε Black Sabbath!
Τους Cellar Dogs, που ανέβηκαν στη σκηνή, η αλήθεια είναι ότι είχα αρκετό καιρό να τους δω στο σανίδι και η γνώμη για αυτούς δεν άλλαξε ούτε και τώρα. Σκληρά εργαζόμενο συγκρότημα που τα δίνει όλα σε κάθε του live και η πρόοδος είναι εμφανής πλέον. Με το “Jackhammer” πλέον στις χειραποσκευές, τους ανέβηκαν στη σκηνή και όποιον πάρει ο χάρος. Riffs, solos, εξοντωτικοί ρυθμοί στα τύμπανα και ιδρώτας. Πολύς ιδρώτας για την ακρίβεια. Ένα wall of death για το τέλος, για να μη ξεχνάμε ότι είμαστε σε συναυλία, ήταν το επιστέγασμα της εμφάνισης των Cellar Dogs.
Η συνέχεια άνηκε αποκλειστικά στους Σουηδούς fuzz rockers Deville, οι οποίοι έδωσαν ένα show που μόνο με έκρηξη αδρεναλίνης θα μπορούσα να το παρομοιάσω. Ακριβώς όπως και ο τελευταίος τους δίσκος “Make It Belong To Us”. Παρά το ελάχιστο των θεατών που παρευρέθησαν οι Deville δεν φάνηκαν να ξενερώνουν σε καμία των περιπτώσεων τιμώντας και με το παραπάνω όσους ήμασταν εκεί.
Στο δια ταύτα τώρα, όταν οι Deville ζεστάθηκαν τα έσπασαν κανονικά με τον Andreas Wulkan στις κιθάρες να αναδεικνύεται σε τεράστια μορφή καθώς εκεί που στην αρχή ήταν αφοσιωμένος στην κιθάρα του, από ένα σημείο και έπειτα ξέφυγε και πάρταρε μόνος του επί σκηνής. Απίστευτα δεμένο συγκρότημα, με συμπαγές fuzzy ήχο που σαν καλολαδωμένη μηχανή χάρισε απλόχερα μερικές στιγμές τσιτάτου heavy rock και με το setlist να είναι αφιερωμένο ανάμεσα στους τελευταίους τους δίσκους, δεν άφησαν με παράπονο τον αυχένα μου. Κρίμα που ο κόσμος δεν ήταν όσος έπρεπε ώστε να βοηθήσει το όλο σκηνικό να εκτοξευτεί, άσχετα αν οι λίγοι που έδωσαν το παρόν το ευχαριστήθηκαν.
Και εις άλλα!