Οι dEUS είναι περίπτωση μπάντας που βρέθηκαν στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Πάνω στα ντουζένια του ανεξάρτητου ήχου στα τέλη των 90’s κατάφεραν να γίνουν μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες, με ιδιαίτερα φανατικό κοινό. Όσον αφορά την χώρα μας, οι fans τους ξέρουν απ΄ έξω και ανακατωτά το υλικό των τριών (τουλάχιστον) πρώτων δίσκων τους. Στα πλαίσια του εορταστικού tour από τα είκοσι χρόνια της κυκλοφορίας του “The Ideal Crash”, έκαναν μια εντυπωσιακή στάση στην Αθήνα. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Aθηναίοι (και όχι μόνο) τους τίμησαν για ακόμη μια φορά με την παρουσία τους. Το βράδυ της Παρασκευής, ήταν φυσικά sold out.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Παρέα με λιγοστά δωράκια, το setlist της βραδιάς ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε. Το “The Ideal Crash” ακούστηκε ολόκληρο ζωντανά, με τα “Quatre Mains”, “Fell Off The Floor, Man”, “Hotellounge (Be The Death Of Me)” και το εξαιρετικό “Roses” να συμπληρώνουν τη σχεδόν δίωρη εμφάνιση των Βέλγων.
Η αρχή έγινε με το “Put The Freaks Up Front”, το οποίο, αν και έδειχνε λίγο ασυντόνιστο στα πρώτα μέτρα του, βρήκε γρήγορα το δρόμο του κερδίζοντας σχεδόν αμέσως τον ενθουσιασμό του ήδη υποψιασμένου κοινού. Το κομμάτι πλαισίωσε και μια παράξενη ομάδα χορευτών, κάνοντας το θέαμα ακόμη πιο ενδιαφέρον. Το ιδιαίτερο αυτό «στρίμωγμα» μεταξύ μπάντας και χορευτών επί σκηνής, επαναλήφθηκε αρκετές φορές στη διάρκεια της εμφάνισης των Βέλγων. Αν και ο Tom Barman, έδειχνε συνεχώς να ψάχνεται για την ένταση των φωνητικών του στα monitors -ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις δυσκολευόταν να ακολουθήσει σωστά τους υπόλοιπους μουσικούς-, η ενέργεια της σκηνικής του παρουσίας δεν άφηνε περιθώρια για γκρίνιες. Στα highlights της βραδιάς, την πρωτιά κερδίζει με διαφορά το “Instant Street” και το θορυβώδες κιθαριστικό ξέσπασμα του. Το “The Magic Hour” ακούστηκε το ίδιο συγκινητικό ακόμη και μετά από είκοσι χρόνια. Η εκτέλεση του ομότιτλου του album κομματιού, αν και κάπως μπερδεμένη (μάλλον οριακά δεν χάθηκε η μπάλα εκεί), κούνησε αρκετό κόσμο. Το “Everybody’s Weird” είχε καλύτερη τύχη και κέρδισε αμέσως τις εντυπώσεις.
Με το “Dream Sequence #1” να κλείνει το βασικό κορμό του set, ο Barman και η παρέα του, μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, επέστρεψαν χαρίζοντας μας τα τα “Quatre Mains”, “Fell Off The Floor, Man” και μια ιδανική εκτέλεση του “Hotellounge (Be The Death Of Me)”. Αν και μας χαιρέτισαν για ακόμη μια φορά, η μπάντα επέστρεψε για μια συγκλονιστική απόδοση του “Roses” και είναι η αλήθεια, ότι χωρίς αυτό δε θα έφευγε κανείς…
