Αντί προλόγου: Τους Destruction, κανονικά ήταν να τους δούμε πέρσι το καλοκαίρι στο Βόλο, στο Golden R. Αυτό τελικά δεν έγινε λόγω καιρικών συνθηκών, και η διοργάνωση αντί για ένα απλό συγγνώμη, δεσμεύτηκε να φέρει την μπάντα για δυο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπου όσοι είχαν κλείσει να τους δουν στο Βόλο θα μπορούσαν να τους δουν στην πόλη της επιλογής τους με το ίδιο εισιτήριο. Η διαδικασία της επικαιροποίησης των εισιτηρίων κύλησε πολύ ομαλά στην Αθήνα – και δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε και στην συμπρωτεύουσα – και κάπως έτσι το βράδυ του Σαββάτου είδαμε επιτέλους τους Γερμανούς thrashers. Και επειδή αυτά είναι πολύ όμορφα πράγματα, καλό είναι να αναδεικνύονται. Τέλος προλόγου, πάμε παρακάτω.
Την βραδιά ανέλαβαν να ανοίξουν οι Λαρισαίοι Leatherhead, και από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στην σκηνή του Gagarin αποδείχτηκαν εξαιρετική επιλογή για opening act. Τρομερά δεμένη μπάντα, με πολύ δυνατό frontman, κατάφερε κάπως να ζεστάνει τον κόσμο, ο οποίος γενικά ήταν λίγο κρύος μέχρι τους headliners. Για αυτό πάντως σίγουρα δεν ευθύνεται το καλοπαιγμένο heavy-speed-thrash των Leatherhead, που αποδόθηκε άψογα εώς και την συνοδεία του tomahawk και του ινδιάνικου headdress για κλείσιμο. Άψογη εμφάνιση από κάθε άποψη!
Σειρά των Yoth Iria να αναλάβουν δράση, και ήδη από την εισαγωγή η ατμόσφαιρα στο Gagarin σκοτείνιασε αισθητά… Όταν δε έσκασαν οι πρώτες νότες του “Under His Sway”, το κοινό παραδόθηκε σε αυτό το ιδιότυπο μα και τόσο οικείο black metal, το οποίο οι Yoth Iria εμφανώς κατέχουν, και πολύ άνετα αποδίδουν ζωντανά. Δε χρειάζεται φαντάζομαι να μιλήσουμε για απόδοση, καθώς όλα τα μέλη των Αθηναίων έχουν γράψει την δική του ιστορία στο χώρο, αλλά δε γίνεται να μη μείνουμε στην διαβολική ευκολία με την οποία ΑΥΤΟΣ ο frontman κάνει πραγματικά ό,τι θέλει με τον κόσμο.
Έχουμε πει αρκετές φορές, ότι όταν θες να είσαι ΤΟΣΟ θεατρικός, υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ γραφικότητας και μεγαλείου στην οποία καλείσαι συνεχώς να ισορροπείς – και δεν είναι εύκολο. Και μετά ο Merkaal των Order of the Ebon Hand – που έχει αναλάβει τα τελευταία χρόνια τα φωνητικά στις ζωντανές υποχρεώσεις των Yoth Iria – όχι απλά ισορροπεί, αλλά γαμημένα χορεύει σε αυτή τη γραμμή με τόση άνεση, που ο κόσμος αβίαστα ακολουθεί. Το “Non Serviam” λίγο πριν το τέλος ήταν το κερασάκι στην τούρτα, η οποία ήταν κατάμαυρη και πολύ χορταστική!
Μετά χάος. Μετά όλεθρος και καταστροφή. Όπως είπα και πριν, ο κόσμος μέχρι αυτή τη στιγμή όλο και ζεσταινόταν και όλο κρύος έμενε, και επειδή αυτό καμία αιτιακή σχέση δε θα μπορούσε να έχει με τις πειστικότατες εμφανίσεις τόσο των Leatherhead όσο και των Yoth Iria, είχα αρχίσει να ανησυχώ μήπως είχαμε πέσει σε κακή βραδιά. Χμμμμμ… Χρειάστηκε μόνο ένα “Curse the Gods” για να επέλθει το απόλυτο χάος. Και εντάξει, “Invincible Force” και “Nailed to the Cross” καπάκια δε βοήθησαν και πολύ την κατάσταση, ε;
Γενικά για να το πω όσο πιο απλά γίνεται σύντροφοι, καλό και άγιο το Bay Area, αλλά το Γερμανικό στα σκάει αλλιώς. Πώς να το κάνουμε τώρα. Οι Destruction ήταν επί μιάμιση ώρα αγνός και ανεπιτήδευτος όλεθρος, o Schmier είναι τεράστια μορφή βγαλμένη από άλλες εποχές, τα κομμάτια είναι οδοστρωτήρες, και ο κόσμος που μέχρι τότε ήταν κάπως κόσμιος για να το θέσω κομψά, επιδόθηκε σε ένα από τα πιο χαοτικά mosh pit που έχω πετύχει σε live. Το εύρος των ηλικιών που κυμαίνονταν από ψαρομάλληδες μεσήλικές μέχρι αμούστακους πιτσιρικάδες και το πώς όλοι αυτοί έγιναν μια αγαπημένη κλωτσομπουνιδόμπαλα, είναι ένα σχεδόν συγκινητικό τεκμήριο για την δύναμη του thrash. Τέλος με “Bestial Invasion” και “Thrash till Death”, και αποχαιρετισμός με το “Strangers in the Night” να παίζει στη ηχεία. Τι ωραία που είναι κάποια live ρε γαμώτο…
