Πέντε ημέρες και ένα θετικό Covid-19 test μετά, αρκούσαν για να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη σχετικά με το α λα Las Vegas show που μας παρουσίασε ο Desmond Child στο Ηρώδειο. Σίγουρα όχι ο πιο ταιριαστός χώρος για παγιέτες, φτερά και μερικούς -cringeworthy- ημίγυμνους αρχαίους πολεμιστές, αλλά όταν ο σκοπός της εκδήλωσης είναι η επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, τότε αυτομάτως η περίσταση απαιτεί το ιστορικό θέατρο της Αθήνας.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (πλήρες photo report εδώ)
To πρώτο πράγμα που θα παρατηρούσε κάποιος μπαίνοντας στο Ηρώδειο ήταν το πανέμορφο Steinway & Sons μπλε πιάνο στα δεξιά της ορχήστρας. Το δεύτερο, ήταν η ποικιλομορφία του κόσμου, καθώς εκτός από τους VIP καλεσμένους από το χώρο της πολιτικής και της ελληνικής showbiz, ντυμένους υπερπαραγωγή, μπορούσες να δεις και μακρυμάλληδες με μπλούζες Bon Jovi και Guns n’ Roses, αρκετούς τουρίστες και κόσμο κάθε ηλικίας που είχε έρθει να δει από κοντά τους αγαπημένους του καλλιτέχνες.
Η ώρα όμως είχε περάσει και είχε φτάσει η στιγμή της μουσικής. Τη θέση τους στη σκηνή ξεκινούν να παίρνουν σιγά σιγά οι μουσικοί της Athens Philharmonia Pop Orchestra και της παιδικής χορωδίας του Σπύρου Λάμπρου, ακολουθούν οι Chris Willis, Tabitha Fair, Justin Benlolo και Andreas Carlsson, οι αγαπημένοι μας (ή και όχι) προαναφερθέντες πολεμιστές και φυσικά ο οικοδεσπότης της βραδιάς, Desmond Child, με μπλε (στην ίδια απόχρωση του πιάνο) κοστούμι που δημιούργησε ο ίδιος. Η έναρξη πραγματοποιείται υπό τους ήχους ενός medley κομματιών που έχει συνθέσει για τον Ricky Martin και ακολουθούν τα Bon Jovi-κά “Livin’ on a Prayer” και “You Give Love a Bad Name” με τον Benlolo των BRKN Love στα φωνητικά.
Πρώτη εκλεκτή καλεσμένη για τη συνέχεια, η κυρία Rita Wilson, ερμηνεύοντας αξιοπρεπώς τα “Angel” και “Crazy” των Aerosmith, ενώ στη συνέχεια ο Γιώργος Λεμπέσης και το χρυσοποίκιλτό του σακάκι μας βρήκαν απροετοίμαστους τραγουδώντας “Born To Be My Baby”. Κάπου εδώ να πω ότι προσευχόμουν να γίνει κάποιο θαύμα και να αποκαλυφθεί τελικά ότι πίσω από το ντεμπούτο του Λεμπέση βρίσκεται τελικά ο Αμερικανός συνθέτης και να ακούσουμε μια “Εξάρτηση”, βρε αδερφέ, αλλά όχι, αρκεστήκαμε και πάλι στους Bon Jovi. Συνέχεια με Lauri Ylönen και Emilia Suhonen (ή αλλιώς The Rasmus), οι οποίοι διαλέγουν τα “Jezebel” και “Livin’ in a World Without You”, για μια συναυλιακή στιγμή που κανείς δε ζήτησε, αλλά τελικά όλοι χρειαζόμασταν.
Η βραχνάδα και τα “If You Were a Woman (And I Was a Man)” και “Hide Your Heart” της Bonnie Tyler μας γύρισαν για λίγο πίσω στα 80’s, θυμίζοντας μας πάντα ότι τα χρόνια έχουν περάσει πια, οι άνθρωποι μεγαλώνουν και σίγουρα οι αποδόσεις τους επί σκηνής δεν είναι οι ίδιες. Τη σκηνή για λίγη ώρα θα καταλάβουν οι “backing vocalists” (Fair, Carlsson, Willis, Benlolo) για να ακούσουμε εκτός των άλλων τα “I Hate Myself For Loving You”, “Waking Up In Vegas”, “Kings and Queens” αλλά και ένα καινούριο τραγούδι του Desmond Child το οποίο να με συμπαθάτε με αλλά δε συγκράτησα.
Για ποιον όμως Έλληνα pop star έχει γράψει μουσική ο Desmond όμως αν όχι για το Σάκη; “Όλα Kαλά”, μικρή διακοπή για mini speech ευαισθητοποίησης και συνέχεια με την ημι-αγγλική version του “Μια Ζωή Μαζί” aka “The Light”. Ρουβίτσα δεν είμαι, αλλά μια χαρά τα πήγε πάλι! Αυτός που τα πήγε τέλεια όμως δεν είναι άλλος από τον Alice Cooper, ο οποίος προφανώς και έκλεψε την παράσταση, προφανώς κέρδισε το πιο θερμό χειροκρότημα και προφανώς ήταν ο καλύτερος – αντικειμενικά. Δύο από τα χιτ του (“Poison” και “Bed of Nails”) πρόλαβε να πει (περισσότερα ευτυχώς θα απολαύσουμε σε λίγες ημέρες στο ΟΑΚΑ), πριν σβήσουν τα φώτα και να ξαναβγεί ο frontman των The Rasmus για να ερμηνεύσει το “Love Will Keep Us Alive” των Scorpions όσο παιδιά με λευκά μπλουζάκια και φωτεινές μπάλες κατέβαιναν τα σκαλιά του Ηρωδείου.
Γρήγορη αλλαγή κοστουμιών σε λευκό και ένας ένας οι καλλιτέχνες (μαζί εννοείται και με τους στρατιώτες καλέ) επέστρεψαν στη σκηνή για να τραγουδήσουν όλοι μαζί πια τα “I Am Made of You” (πρώτη εκτέλεση Ricky Martin) και ξανά το “Livin’ on A Prayer”, συντελόντας έτσι σε ένα highlight συναυλίας που, αν και λίγο kitch, θα θυμάμαι για καιρό.
Δε ξέρω αν ήταν τελείως αυθόρμητο, μα μετά από αυτό το θριαμβευτικό encore, o Desmond Child εμφανώς συγκινημένος, επέστρεψε, εντελώς μόνος του, έκατσε στο πιάνο και μας παρέδωσε μια “Elton-John-meets-George-Michael” ερμηνεία του “You Want To Make A Memory”, το οποίο και αφιέρωσε στο σύζυγό και τα παιδιά τους. How’s that for a change?
