Η Ελπίδα Πουρναρά και ο Γιώργος Τζώρτζης παρευρέθηκαν στη δεύτερη, μεγάλη μέρα του Desertfest Athens 2017 και μας μεταφέρουν όλα όσα έγιναν και έζησαν μέσα στο venue. Κι έτσι το RockinAthens.gr βάζει κι αυτό την υπογραφή του κοντά στη μεγάλη διοργάνωση για ακόμη μία χρονιά!
Ανταπόκριση: Γιώργος Τζώρτζης, Ελπίδα Πουρναρά / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Η δεύτερη μέρα του Desertfest Athens ξεκίνησε λίγα λεπτά πριν τις 18:00 με τους Puta Volcano επί σκηνής. Λιγοστό το κοινό εκείνη την ώρα στο χώρο, κάτι που δεν φάνηκε να πτοεί την μπάντα, η οποία με σύμμαχο μια ηχάκλα μας κέρασε απλόχερα heavy rock και doom μελωδίες. Τα δε φωνητικά ό,τι πιο ταιριαστό θα μπορούσε να υπάρχει στο όλο σύνολο. – Γιώργος Τζώρτζης
Περνώντας στο απέναντι stage 2, οι Under The Sun θα groove-αραν με λίγο πιο southern διάθεση. Με σαφείς αναφορές τόσο στο heavy rock των 70’s όσο και στο stoner των 90’s, κατάφεραν να κάνουν αρκετά κεφάλια να κουνηθούν αν και ο ήχος δεν ήταν με το μέρος τους. – Γιώργος Τζώρτζης
Για τους Sadhus The Smoking Community τα λόγια είναι περιττά. Τους έχω παρακολουθήσει ζωντανά αμέτρητες φορές, αλλά κάθε φορά είναι και μια διαφορετική εμπειρία. Έτσι ήταν και στο Desertfest Athens. Βρώμικο και ακατέργαστο sludge doom με επαναλαμβανόμενα riffs που για άλλη μια φορά σου διέλυαν το κεφάλι. Στακάτο παίξιμο καθ’ όλη τη διάρκεια του set τους με τα φωνητικά να σε καρφώνουν στο στέρνο και αμέσως μετά στον τοίχο. “Abduction”, “Make Me 20 Euros” και “Foondamendalist”, μερικά από τα κομμάτια που μας χάρισαν. – Γιώργος Τζώρτζης
Οι Krause θα ήταν το δεύτερο act του μικρού stage και φυσικά δεν θα χάναμε την ευκαιρία να τους απολαύσουμε, ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να τους απολαύσουμε. Τα παιδιά γουστάρουν τη βαβούρα και εμείς μαζί τους, αλλά όταν αυτό συνοδεύεται από ένα κακό ήχο, τότε το τελικό αποτέλεσμα απλά σου ματώνει τα αυτιά – με την κακή έννοια. Μάταια προσπαθούσα να διακρίνω κάτι να ακούσω, όλα ακούγονταν μπουκωμένα. Ειδικά στα πρώτα δύο κομμάτια τα φωνητικά δεν ακούγονταν σχεδόν καθόλου. Παρ’ όλα αυτά, τα παιδιά γεμάτα ενέργεια διέλυσαν τα πάντα με το δυναμικό παίξιμο τους και σε στιγμές σε έκαναν να ξεχνάς τον χάλια ήχο της εισόδου πολυκατοικ… ε, με συγχωρείτε του stage 2 ήθελα να πω. – Γιώργος Τζώρτζης
Αν και αρχικά προορίζονταν για το stage 2 κάτι τέτοιο δε συνέβη, δίνοντάς μας την ευκαιρία να τους απολαύσουμε στο έπακρο. Ο λόγος για το psychedelic rock triο των Radio Moscow, οι οποίοι μας χάρισαν απλόχερα τη μουσική τους για μία περίπου ώρα. Αν και σε κάποιες στιγμές τα σολαρίσματα διαρκούσαν λίγο περισσότερο από ό,τι προσωπικά αρέσκομαι – με αποτέλεσμα σε σημεία να κουράζουν – παρουσίασαν το υλικό τους, αφήνοντας το κοινό κάτι παραπάνω από ικανοποιημένο. – Ελπίδα Πουρναρά
Οι Planet of Zeus εμφανίστηκαν στη σκηνή με το σύνθημα “Σεξ και βία στον πλανήτη Δία” να ηχεί από τα στόματα όλων και τον χώρο του main stage -κυριολεκτικά – να σείεται. Ξεκινώντας με κομμάτια από τον πρώτο τους πόνημα και καταλήγοντας στην τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, μας έδωσαν μια γερή δόση μεταλλίζοντος heavy rock (sic.) με έναν Μπάμπη αεικίνητο να τα δίνει όλα σε κιθάρα και φωνή – αν και με μπανταρισμένο χέρι. – Ελπίδα Πουρναρά
Ο χώρος του δεύτερου stage άρχιζε να γεμίζει ασφυκτικά και οι Allochiria ξεκινάνε το set τους. Ούτε εδώ ο ήχος ήταν σύμμαχος της μπάντας και δεν θα μπορούσε να είναι, άλλωστε, στο συγκεκριμένο χώρο. Η μπάντα για περίπου 40 λεπτά μας ταξίδεψε στο χώρο του post metal ή τουλάχιστον προσπάθησε. – Γιώργος Τζώρτζης
Ένας από τους λόγους που ήθελα να παρευρεθώ στο φετινό Desertfest ήταν – όπως και για πολλούς ακόμα φαντάζομαι – οι Graveyard. Οι Σουηδοί βρέθηκαν πολλάκις να μας γεμίζουν την ψυχή με σκοτεινιά και bluesy μελαγχολία, αλλά και να μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα με τα hard rock ξεσπάσματά τους. Γοητευτικότατες μελωδίες, ξεσήκωσαν τους πάντες, με έναν ήχο-σύμμαχο καθ’ όλο το set που σε έκανε να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο σαλόνι σου ακούγοντας έναν δίσκο τους στο pick-up σου. Εν ολίγοις, χαμόγελα κι ικανοποίηση – υπάρχει καλύτερη επιβράβευση για μια μπάντα; – Ελπίδα Πουρναρά
Με μικρές καθυστερήσεις οι Colour Haze ανέβηκαν στην σκηνή και ένα μαγικό ταξίδι, 7 χρόνια μετά απο την τελευταία φορά που τους είχα παρακολουθήσει, ξεκίνησε. Παίξιμο to the point με μια κιθάρα παραδομένη στο fuzz να ξετυλίγει τη δική της ψυχεδελική ιστορία. Χτίσιμο μελωδιών αργά και χαμηλά με ογκώδη κορυφώσεις που σε στέλναν αδιάβαστο. Αγαπημένη στιγμή η εκτέλεση του “Aqua Maria”, ένα κομμάτι το όποιο εκφράζει ακριβώς αυτό που κάνει τόσο επιτυχημένα αυτή η μπάντα εδώ και χρόνια. – Γιώργος Τζώρτζης
