Την περασμένη Κυριακή είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια επίσκεψη στη sold out μουσική “αρένα” της Aυστριακής πρωτεύουσας (Arena Wien) όπου, σύμφωνα και με τα λεγόμενα του Keith Morris, γίναμε μάρτυρες μιας southern california punk rock history-κής βραδιάς. Οι Descendents, οι Circle Jerks και οι Negative Approach σε ένα εξαιρετικής ποιότητας triple headline gig, ανανεώσαν την αγάπη μας για τον old school punkrock/hardcore ήχο παρουσιάζοντας ένα αξέχαστο show μπροστά σε ένα -πραγματικά all ages- κοινό που δεν σταμάτησε στιγμή να χορεύει και να τα δίνει όλα.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος
Με μια μπυρίτσα -για το καλό- στο χέρι, και το κρύο να τρυπάει κόκκαλα η αναμονή στον υπέροχο προαύλιο χώρο του venue μας έδωσε την εντύπωση πως το punk rock έχει πάρει τα πάνω του τελευταία, καθώς -πέρα απ’ το sold out της υπόθεσης- το πελατολόγιο του event είχε 80’s/90’s μπαρμπάδες με αρθριτικά και προβλήματα πίεσης, αλλά και εντυπωσιακά μπόλικη πιτσιρικαρία με μέσο όρο τα 18-20 χρόνια. Ένα καλό νέο για το genre δηλαδή, και πόσο μάλλον για αυτή την περίοδο που στο βωμό του κέρδους ο καπιταλισμός αρχίζει να ολισθαίνει χαϊδεύοντας ξεδιάντροπα τον φασισμό. Να τα λέμε και αυτά. Make Punk Rock Great Again λοιπόν, και οι πόρτες ανοίγουν για να υποδεχτούμε άμεσα τις μουσικές των Negative Approach.
Το μουσικό όχημα του larger-than-life John Brannon, αν και δισκογραφικά έχει προσφέρει μονάχα ένα full lp (Tied Down/1983) και κάποια σκόρπια ep και singles είναι ξεκάθαρα ένα από τα πιο σπουδαία -και influential- δείγματα του αμερικάνικου hardcore ήχου. Με σπουδαία σκηνική παρουσία και έναν αψεγάδιαστο ήχο -συνθήκη που ακολούθησε και για τα επόμενα group-, οι Negative Approach ταρακούνησαν το σύνολο των ακροατών με τα πρώτα moshpits ν’ ανοίγουν. Όχι απ’ αυτά με τις κωλοτούμπες και τα macho καρατέκα, αλλά από τα άλλα που χαίρεσαι να συμμετέχεις. Με τον Harry Richardson να στέκεται πλάτη κοιτώντας τον ενισχυτή της κιθάρας του και τον φοβερό Ron Sakowski (με αρκετά φεγγάρια σε Νecros, Laughing hyenas) στο μπάσο, οι Aμερικανοί μας χάρισαν tracks όπως τα Live Your Life, Evacuate, Whatever You Do, αλλά και μια διασκευή του Borstal Breakout των Sham ’69. Ο drummer τους δε, ασταμάτητος. Χαμός, χαμός, χαμός, χαιρετούρες και φύγαμε για ανεφοδιασμό, κάγκελο και Circle Jerks.
Με ένα playlist-σεντόνι και τον Keith Morris να μη βάζει γλώσσα μέσα του στο ενδιάμεσο των κομματιών (μας το εξήγησε βέβαια πως είναι 69 χρονών και του λείπουν οι ανάσες), οι Καλιφορνέζοι hardcore punks μας κέρασαν γύρω στα 25-30 κομμάτια από τη δισκογραφία τους καθώς και αρκετές ιστορίες γύρω απ’ αυτά. Οι εκδηλώσεις αγάπης του κοινού ήταν οι αναμενόμενες, με τους τολμηρούς μπροστά να διαλύουν το μέρος, και τους πάντες να τραγουδάνε. Τσακίρ κέφι στα I Just Want Some Skunk, Beverly Hills, Wild In The Streets, Don’t Care αλλα και στο all time classic Red Tape που άφησαν για το τέλος.
Μας μίλησαν για την παλιοκατάσταση στην Αμερική και τους ηγέτες τους, για το γεγονός πως δε μπορείς να βρεις κεράκια για τούρτες κυριακάτικο στη Βιέννη (γιόρταζε ο Joey στα τύμπανα), για το πόσα testicles έχει τελικά ο Robert Plant, τα ναρκωτικά, αλλά για τους λόγους που πήρε φωτιά ένας ανεμιστήρας επί σκηνής μπροστά στα μάτια μας και διάφορα άλλα τέτοια χαριτωμένα. Με την ουσία τους να μην χάνει το δρόμο της ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, οι Circle Jerks παραμένουν μια ιστορική μπάντα που δεν κολλάει απλώς ένσημα επί σκηνής.
Με λίγα πρόχειρα μαθηματικά, αν προσθέσεις τις ηλικίες όλων όσων πέρασαν από τη σκηνή του Arena αυτή τη βραδιά το σύνολο θα ήταν κοντά στα 2/3 της χιλιάδας. Παρόλα αυτά το λέει η καρδούλα τους, καθώς αυτό που ζήσαμε (και) με τους λατρεμένους Descendents ήταν εξωπραγματικό. Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως όλα τα υπέροχα που συνέβαιναν κάτω από τη σκηνή στα δύο προηγούμενα acts, δεν ήταν τίποτα μπροστά στα αίσχη που έγιναν όταν η παρέα του Milo μας είπε πως Everything Sucks. Ένα fan (και fun) based χάος από άκρη σ’ άκρη, ασταμάτητα sing alongs, ιδρώτας, μπύρες, ιπτάμενα αγόρια και κορίτσια και (guess what) ελάχιστες οθόνες από κινητά. Με έξτρα διάθεση και σε σπουδαία φόρμα, οι Descendents με το εθιστικό punkrock τους μας απέδειξαν τους λόγους που αυτό το group είναι τόσο αγαπητό στο κοινό (ή στη σκηνή αν προτιμάτε).
Το ιδανικό πάντρεμα μεταξύ του 80’s hardcore και της early 90’s μελωδίας της μουσικής τους, αλλά και το γεγονός πως είναι και παιχταράδες (“we tune, because we care” όπως μας αποκάλυψε ο Egerton) δεν άφησε απολύτως κανέναν ασυγκίνητο καθώς ακόμη και τα παιδιά από το bar έκαναν και αυτά μια -ιπτάμενη- περατζάδα. Έχουμε και λέμε: Coffee Mug (εννοείται), When I get Old, I’m Not A Punk, I’ m The One, Suburban Home, ‘Merican, Nothing With you, και όλα -μα όλα- τα hits της σημαντικής δισκογραφίας τους. Καληνύχτα μας και όλο το merch παραμάσχαλα καθώς πανκ-ξεπάνκ είμαστε και καταναλωτές διάολε.
Στα σίγουρα, αυτό που ζήσαμε ήταν μια punk rock βραδιά από το πάνω ράφι. Ας ελπίσουμε πως τέτοια σπουδαία line-up θα μας γίνουν συνήθειο στο μέλλον (καθώς και το χαμηλό κόστος του εισιτηρίου) και ας ελπίσουμε επίσης πως δε θα χρειάζεται να μπαίνουμε σε αεροπλάνα για να τα απολαύσουμε.
