Παρά το ψιλόβροχο, παρά το λασπωμένο έδαφος, παρά την ομολογουμένως όχι και τόσο καλή διάρθρωση του χώρου του Terra Vibe και το συνεχή εκνευρισμό αναφορικά με την όχι και τόσο καλή θέαση κυρίως στον main χώρο της έκτασης (πάνω από δέκα χιλιάδες ήμασταν, τι περιμέναμε;), παρά τις ατελείωτες ουρές και αναμονές επί εισόδων και εξόδων ντυμένοι με αδιάβροχες σακούλες, και τον ενδόμυχο φόβο περί ενδεχόμενης ακύρωσης του event (ειδικά όσοι φυσούσαν ακόμη το γιαούρτι από την ματαίωση του 2009) καταφέραμε λοιπόν να εκπληρώσουμε το σκοπό της συνάντησής μας με τους Depeche Mode – την πλήρη παράδοση στην μουσική τους αυταξία…
Aνταπόκριση: Σοφία Μηλιώνη / Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
Ας ξετυλίξουμε το νήμα από την αρχή. 20.30 η ώρα και εμφανίζονται οι The Raveonettes. Ο κόσμος πάσης προέλευσης και ηλικίας ακόμη διάσπαρτος στο χώρο• μιλάει, βολτάρει, συζητάει, η ατμόσφαιρα θερμαίνεται πολύ σταδιακά και ενώ γενικά οι The Raveonettes αρέσουν πολύ, δεν υπάρχει ακόμη η ζητούμενη σπίθα στην ατμόσφαιρα. Όλοι ενδόμυχα περιμένουν να δουν αν μη τι άλλο τους Depeche Mode επί σκηνής.
Μεσολαβεί κάνα 40λεπτο από την εμφάνιση των The Raveonettes και στο διάστημα αυτό ο κόσμος αρχίζει να λαμβάνει θέσεις ετοιμότητας. Όλοι προσπαθούν να στριμωχτούν όλο και λίγο καλύτερα και να βρεθούν στις επάλξεις. Τα φώτα χαμηλώνουν. Ο κόσμος αρχίζει τα επιφωνήματα υποδοχής. Πέφτει στο video wall το εξώφυλλο του “Spirit”. Μετράμε πλέον αντίστροφα. Βήματα στην οθόνη, επιφωνήματα στις επάλξεις. Τη συναυλία ανοίγουν οι… Beatles με το “Revolution” να βγαίνει από τα ηχεία για κάποια δευτερόλεπτα. 21.35 ακριβώς και οι Depeche Mode ανεβαίνουν στη σκηνή με το “Going Backwards”. Ο ήχος απόλυτα καθαρός και όλοι με τα κινητά ανά χείρας βιντεοσκοπούν την είσοδο τους.
Δεξιά και αριστέρα οι γιγαντοοθόνες κάνουν κοντινές λήψεις στον Dave και τις κινήσεις του. Ο frontman των Depeche μπορεί να έχει εμφανώς «σπάσει» αλλά με την όλη αύρα της sexy κινησεολογίας του και τη ναρκισσιστική του άνεση, με ένα απλό κλείσιμο του ματιού διώχνει πίσω του με ένα μαγικό τρόπο τα 55 του χρόνια. Ξεκινάμε με τα ανεβαστικά κομμάτια του “Spirit” όπως το “So much love”. Συνεχίζουμε με “Barrell of a gun” και αναμνήσεις από το “Ultra”. O Dave ζεσταίνεται και βγάζει το σακάκι μένοντας με το γιλέκο ενώ εμείς τον απολαμβάνουμε από κάτω με τα μπουφάν χορεύοντας το “Pain that I am used to”.
Με το αιθέριο “Ιn your room” αμέσως αλλάζει αμέσως το vibe. Κυριολεκτικά, καθώς αρχίζει εκ νέου το ψιλόβροχο που με κάποιο μεταφυσικό τρόπο έμοιαζε να συντονίζεται με τη μπάντα. “World in my eyes” σε ωραία εκτέλεση, και με το “Cover Me” (Will you? – μας ρωτάει ο David), πέφτουν λίγο οι τόνοι. Ο Martin Gore πιάνει το μικρόφωνο και με πανέμορφες εκτελέσεις του «Home» και του «Question of Lust» μας μεταφέρει σε πιο ρομαντικά τοπία. Η φωνή του κρυστάλλινη και τόσο γαλήνια. Ο σεβασμός που εισπράττει από το πλήθος είναι παραπάνω από αισθητός. Στα χειροκροτήματα του πλήθους που μεταφράζονται σε ένα τεράστιο ευχαριστώ για συμβολή του στο group, μας υποκλίνεται. Το “Wrong” κάνει πάταγο και εκφωνείται επαναλαμβανόμενα από τον κόσμο πωρωμένα και τα καλύτερα ξεκινάνε τώρα με “Everything Counts” και “Stripped”.
Όταν παίζουν τα κομμάτια¬σταθμοί της μπάντας συνειδητοποιείς ότι ο χαμός που γίνεται στις συναυλίες των Depeche έχει πρωτίστως επετειακό χαρακτήρα. Ο κόσμος πρώτα δοξάζει το μεσουράνημα των Depeche κατά τις δεκατίες ’80 και ’90 και δευτερευόντως διασκεδάζει με το νέο δίσκο τους. “Enjoy the Silence” (not! – αφού οι φωνές κλιμακώνονται, το ίδιο και η βροχή) που κορυφώνεται με solo drums στο κλείσιμο και “Never Let me Down” με χιλιάδες χέρια να ανεμίζουν δεξιά και αριστερά. Η μπάντα αποχωρεί για λίγο και όλοι αναμένουν με αγωνία το encore. Μετά από παρατεταμένα χειροκροτήματα, “Somebody” και Martin ξανά στο μικρόφωνο δημιουργώντας και πάλι αυτή την απόλυτα λυρική και τρυφερή ατμόσφαιρα που εκτονώνει τις προηγούμενες πιο εκρηξιακές στιγμές του Dave και στρώνει το έδαφος εκ νέου για τις επόμενες. Πανέμορφο το στιγμιότυπο cheek to cheek Martin και Dave.
Το “Walking in My Shoes” από τις πιο δυνατές στιγμές της συναυλίας που παγώνει το χρόνο και σε μετατοπίζει ακαριαία στα χρόνια του “Songs of Faith and Devotion”. Εξαιρετική εκτέλεση και εξαιρετικό το βίντεο που το συνόδευε (μια τραβεστί να ξυπνά και να ετοιμάζεται φορώντας τα τακουνιά της) αναδεικνύοντας τη σημειολογία των στίχων.
Έρχεται το τιμημένο “Heroes” του Bowie ως φόρος τιμής προς αυτόν με το Dave να δίνει τον καλύτερο του εαυτό και ακολουθούν τα από ώρα σε ζήτηση “I feel you” (υπέροχο το σκηνικό που δημιουργήθηκε με τα φώτα να φωτίζουν τις στάλες βροχής) και το “Personal Jesus”, το σήμα κατατεθέν των Depeche Mode που προφανώς ο κόσμος το τιμά όπως ενδείκνυται και η συναυλία φτάνει στο τέλος της μετά από 2 ώρες.
Σίγουρα δε μιλάμε για το peak της φάσης των Depeche. Mε αυτό έχουμε συμφιλιωθεί εδώ και πολλά χρόνια. Όμως το δέσιμο των οπαδών με τη μπάντα που τους αποθεώνει καθόλη τη διάρκεια και τη λήξη, η άψογη εμφάνιση με το άριστο οπτικό και ακουστικό μέρος της, η παιχνιδιάρικη εναλλαγή των νέων τους κομματιών με τα megahits, η τρέλα και το πάθος του ερωτικότατου μέχρι και σήμερα Dave ο οποίος κυριολεκτικά λούζεται στον ιδρώτα και δεν πτοείται ποτέ και κάνει το κοινό να ανταποκρίνεται στην παραμικρή του κίνηση, όλα αυτά και άλλα πολλά αποδεικνύουν ότι το όνομα Depeche Mode είναι μια μόδα που δεν πρόκειται να ξεθωριάσει ποτέ από το από το μουσικό φαντασιακό μας.