Οι Deerhunter συνθέτουν neo-psych-rock από την οπτική γωνιά της indie σκηνής. Έχοντας ήδη περάσει με επιτυχία από πειραματικές punk (“Cryptograms”) αλλά και garage noise rock ηχογραφήσεις (“Monomania”), μπορούν πλέον άνετα να καυχιούνται πως ξέρουν να ελίσσονται στα νεότερα μουσικά είδη με εξαιρετικά αποτελέσματα, κρατώντας παράλληλα και ένα ιδιαίτερο προσωπικό στυλ. Γι αυτούς τους λόγους, μετά από την καθολική επιτυχία του “Halcyon Digest” του 2010, θεωρούνται μια από τις καλύτερες μπάντες εκεί έξω που πρέπει να δεις τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου ζωντανά, αφού και σε αυτόν τον τομέα κάνουν πραγματικά καλή δουλειά.
Μετά από δύο διαμαντάκια στη σειρά -τα προαναφερθέν “Halcyon Digest” και “Monomania”- η φετινή τους κυκλοφορία δείχνει πως ο Bradford Cox και η παρέα του αποφάσισαν αυτή τη φορά να μην μπουν σε συνθετικές ανορθόδοξες περιπέτειες παραδίδοντας στη βιομηχανία το σχετικά απλοικής pop λογικής ολόφρεσκο “Fading Frontier”. Χωρίς να το λες και γραμμένο στο πόδι, παρά το ωφέλιμο του υλικό του, αυτό το album δεν έχει σε καμία των περιπτώσεων την ενέργεια που χρειάζεται για να πετύχει το ζητούμενο “κόλλημα” όπως οι παλαιότερες δουλειές της μπάντας. Πέρα από κανα δυο κράχτες (“Snakeskin”, “All The Same”) που δεν είναι αρκετοί για να κάνουν τη διαφορά και την -με αρκετές εξυπνάδες- ζόρικη παραγωγή, το album αυτό αρκείται σε γλυκανάλατες pop στα όρια του βαρετού συνθέσεις που θα ενθουσιάσουν κατ’ αποκλειστικότητα μόνο τους ακροατές που έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με το group.
Ελπίζοντας ότι οι Deerhunter δεν έχουν ακόμη χάσει τον ανορθόδοξο μα επιτυχημένο συνθετικό τους οίστρο, ας αρκεστούμε στην υπόθεση πως το “Fading Frontier” πρόκειται μόνο και μόνο για μια filler στη δισκογραφία τους δουλειά και όχι η αρχή του τέλους μιας κατά τα άλλα υπέροχης μπάντας. Από την άλλη, αν το όραμα τους είναι να κοντράρουν μπάντες σαν τους “νέους” Foals στα indie charts, βρίσκονται μάλλον σε καλό δρόμο.