Τρίτος διαδοχικός δίσκος για τους γερόλυκους, με τον θρυλικό Bob Ezrin στο τιμόνι του ήχου να τους δίνει την απαραίτητη ενέργεια για να αντισταθμίσουν το μισό αιώνα που κουβαλάνε πίσω τους.
Η αλήθεια είναι πως τα “Now What?!” και “Infinite” με εντυπωσίασαν ευχάριστα, καθώς πέρα από τη μουσική δεινότητα, που είναι δεδομένη και την ώθηση και φρεσκάδα που απέκτησαν μέσω της παραγωγής, περιείχαν και αξιομνημόνευτα τραγούδια. Σε ορισμένες, δε, περιπτώσεις όπως τα “Above and Beyond”, “Uncommon Man”, “The Surprising” και “Birds of Prey” ακούσαμε κομμάτια που στέκονταν επάξια δίπλα σε ύμνους του παρελθόντος.
Που βρίσκεται όμως το νέο album σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες; H όρεξη των μουσικών είναι παραπάνω από εμφανής. Ιδιαίτερα ο κύριος Don Airey ζωγραφίζει στα πλήκτρα τη δεύτερη νιότη του (“Step by Step”). Αλλά και ο τεράστιος Steve Morse παράγει στιβαρό και χορευτικότατο funk με την κιθάρα του (“Throw My Bones”). Ο κύριος Ian Gillan τιμά το ένδοξο παρελθόν με το εύπεπτο “Nothing at All”, ενώ το ιστορικό rhythm section των Glover / Paice εξαπολύει ευθυτενή hard rock άσματα όπως τα “No Need to Shout” και “Drop the Weapon”.
Κι όμως, παρά τις καλές προθέσεις και την ευχάριστη ατμόσφαιρα, το “Whoosh!” δεν είναι το album στο οποίο θα επιστρέφεις στο μέλλον. Τα 13 κομμάτια είναι πάρα πολλά και κανένα δεν ξεπερνά το επίπεδο του αρκετά καλού, αλλά λησμονήσιμου. Δεν θα απογοητεύσει σε καμία περίπτωση τους οπαδούς του ήχου τους, αλλά μάλλον μετά τις πρώτες ακροάσεις θα διεκδικήσει την μερίδα σκόνης που του αναλογεί, στη δισκοθήκη τους.