Αν και τους Decemberists τους ήξερα ως μπάντα, η σχέση μου με τη μουσική τους ήταν περιορισμένης αντίληψης. Πέρα από ένα δυο τραγουδάκια τους που μου έτυχαν σε ανύποπτες στιγμές, δεν είχα μπει ποτέ στον κόπο να ασχοληθώ παραπάνω μαζί τους. Και μάλλον είχα κάνει χαζομάρα.
Από το πουθενά, δυο βδομάδες νωρίτερα από αυτό εδώ το κείμενο, μπαίνοντας σε ένα μικρό δισκάδικο κάπου στην Ευρώπη, το -κατά τ’ άλλα συμπαθέστατο- pop μουσικό χαλί διεκόπη βίαια, δίνοντας τη θέση του στο “I’ll be your girl” που λίγες ώρες πριν είχε κυκλοφορήσει. Λίγο το χιόνι που έπεφτε απ’ έξω Μάρτη μήνα, λίγο αυτό που λέμε “homesick”, η μουσική των Decemberists με έκανε να νιώσω. Μη σκαμπάζοντας γρι από τη γλώσσα, και επειδή ίδρωνα πατόκορφα στην ιδέα ότι έπρεπε να συνεννοηθώ με την κοπελίτσα στο ταμείο χωρίς να γίνω ρεζίλι, έκατσα και googlαρα τους στίχους που άκουγα μέχρι να βγάλω άκρη. Decemberists μου είπε το “έξυπνο” τηλέφωνο, βρήκα τον δίσκο με το σχετικό εξώφυλλο και πήγα να πληρώσω με ακαταμάχητο στυλ. Η κοπέλα χαμογέλασε, και την έκανα χαρούμενος αφού πρώτα φάγαμε κάνα δεκάλεπτο μέχρι να καταλάβω ν’ απαντήσω στην ερώτηση για το αν θέλω σακούλα η όχι. Ευρώπη ρε.
Αν και κάποια κλικ παραπάνω pop από τα γούστα μου, η μουσική των Decemberists καταφέρνει να σε κάνει να κολλάς με μελωδίες και στίχους. Για παράδειγμα, το “Severed” δε μπορείς να μη το ακούς δέκα φορές τη μέρα. Τουλάχιστον εγώ έτσι την πάτησα. Αν και μάλλον πρόκειται για το καλύτερο κομμάτι εδώ μέσα παρέα με το εναρκτήριο “Once in my Life”, ολόκληρο το album κινείται με αξιοπρέπεια σε mainstream folk rock επίπεδα, χωρίς να χάνει από μαυρίλα (“Rusalka, Rusalka/Wild Rushes”) και ατμόσφαιρα (“Starwatcher”). Μπλέκοντας για πρώτη φορά στη δισκογραφία τους με synths και ηλεκτρονικά στοιχεία, βάζουν ένα στοίχημα που μάλλον το κερδίζουν άσχετα αν έχουν μπερδέψει αρκετά τους
“die hard” fans τους. Χωρίς να είναι και ο σημαντικότερος δίσκος που θα ακούσεις ποτέ -ούτε και ο καλύτερος της μπάντας-, το “I’ll be your Girl” τσουλάει μονορούφι χωρίς να κολλάει πουθενά.