Το Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου, οι Deafheaven έκλεισαν την ευρωπαϊκή περιοδεία τους στο Gagarin 205, παρέα με τους Once Upon A Winter. Μπαίνοντας στον χώρο, ήταν ευχάριστη έκπληξη όταν είδα ότι στο hard copy του εισιτήριου έγραφε ότι η συναυλία έχει No Smoking πολιτική. Η αλήθεια ήταν ότι δεν περίμενα ότι θα το τηρήσει ο κόσμος, αλλά τελικά φαίνεται ότι αρχίζουμε να κάνουμε βήματα μπροστά. Προφανώς και υπήρχαν οι κλασικοί: “Είναι δικαίωμά μου”, “Σε συναυλία είμαι”, “Ας κάνω ένα κρυφά”, αλλά η πλειοψηφία των καπνιστών το σεβάστηκε και στο διάλλειμα μεταξύ των Once Upon A Winter και Deafheaven βγήκαν έξω για τσιγάρο.
Ανταπόκριση: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (πλήρες photo report εδώ)
Την συναυλία ξεκίνησαν οι θεσσαλονικείς Once Upon Α Winter στις 21:10 όπως ακριβώς ανέφερε και το πρόγραμμα της συναυλίας. Πραγματικά ανυπομονούσα να τους δω, καθώς στην προηγούμενη εμφάνισή τους στην Αθήνα δεν τα είχα καταφέρει.
Παλιότερα είχα περιγράψει τις μελωδίες των Once Upon A Winter σαν καλοκαιρινό αεράκι σε παραλία και βλέποντάς τους πρώτη φορά ζωντανά, με ταξίδεψαν και μου απέδειξαν γιατί είναι τόσο ψηλά στο Spotify μου. Στο συγκεκριμένο live είχαν προσαρμόσει το set τους με τις πιο έντονες στιγμές τους και από τα πρώτα λεπτά έκαναν ξεκάθαρο σε όλο το κοινό της συναυλίας ότι είναι μια δεμένη μπάντα, που μπορεί να εκφραστεί με την ίδια άνεση με ατμοσφαιρικά περάσματα και βιολιά μέχρι με blast beats και growls.
Με σύμμαχό τους τον πολύ καλό ήχο οι Once Upon A Winter φάνηκαν αντάξιοι των προσδοκιών ενός support των Deafheaven και η συνέχεια φαίνεται να είναι μεγάλη. Σε μια μικρή κουβέντα που είχα μαζί τους ενώ περιμέναμε τους Deafheaven, ρωτούσαν με αγωνία πως ήταν το live και τι θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερα. Με αυτό το attitude η εξέλιξη είναι μονόδρομος.
Στις 22:20 ακριβώς ήρθε η σειρά των Deafheaven. Όπως είναι λογικό, η αρχή του set τους αφιερώθηκε στον τελευταίο τους δίσκο. Εκεί μου έγινε ξεκάθαρο ότι η αλλαγή στον ήχο που δοκίμασαν στο “Infinite Granite” δεν τους πάει καθόλου. Προσπερνώντας το γεγονός ότι κατά την διάρκεια των τραγουδιών ο τραγουδιστής George Clarke, αναλωνόταν στο πως θα πάρει την καλύτερη πόζα μπροστά στους φωτογράφους, το συγκρότημα φάνηκε να μην έχει και την αυτοπεποίθηση να υποστηρίξει αυτόν τον ήχο, είτε φωνητικά είτε σε επίπεδο παιξίματος.
Μετά το απαραίτητο πέρασμα από τον τελευταίο δίσκο, η πρόζα τελείωσε και τα πράγματα σοβάρεψαν και για το συγκρότημα αλλά και για το κοινό. Ο George Clarke έσκιζε τις φωνητικές του χορδές και το υπόλοιπο συγκρότημα επιδιδόταν σε ένα σαρωτικό blackgaze. Ο κόσμος στις πρώτες γραμμές παραληρούσε ενώ λίγο πιο πίσω τα mosh pits δεν σταματούσαν.
Συναίσθημα και άκρα συνδυασμένα πανέμορφα κλιμακώνονταν όσο περνούσε η ώρα και κατά τις 23:25, το συγκρότημα έκανε ένα διάλειμμα και επέστρεψε για να μας θυμίσει τον λόγο που είναι μια τόσο μεγάλη μπάντα. Μετά το διάλειμμα ξεκίνησαν με το “Brought to the Water” από το δίσκο “New Bermuda” και έκλεισαν με το “Dreamhouse” από το “Sunbather”. Δύο πολύ μεγάλες στιγμές της δισκογραφίας τους και το κοινό τις απόλαυσε όσο έπρεπε.
Σε γενικές γραμμές δεν θεωρώ τον εαυτό μου πρωτοδισκάκια και πραγματικά σέβομαι και εκτιμώ τις μπάντες που πειραματίζονται με τον ήχο τους. Όμως, το live των Deafheaven στο Gagarin μου έδειξε ότι η στροφή στον ήχο τους δεν τους πάει. Αυτό βέβαια είναι καθαρά υποκειμενικό. Αυτό που είναι αντικειμενικό είναι ότι οι Deafheaven μας προσέφεραν μια καταπληκτική βραδιά.