Ομολογώ ότι το ”Great Mass Of Color” αρχικά με παραξένεψε. Κι όταν επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου ότι οι Deafheaven στο νέο τους άλμπουμ παίζουν μπάλα σε shoegaze γήπεδα με καθαρά/μελωδικά φωνητικά για σέντερ φορ, εκεί ήταν που φούντωσε η περιέργειά μου.
Το Infinite Granite ανοίγει με το ονειρικό ”Shellstar” και συνεχίζει με το ”In Blur” (το single του δίσκου), όπου οι επιρροές των Slowdive, Lush και Ride γίνονται εμφανείς. Αιθέριες κιθάρες με όσο drive χρειάζεται και φουλ chorus/delay/reverb. Χαρακτηριστικός ήχος για Deafheaven, αλλά εδώ το τερματίζουν. Στο ”Lament For Wasps” υποβόσκουν vibes από Morrissey & Smiths· ενώ στο ”The Gnashing” το ρεφρέν κλείνει το μάτι στους Killing Joke και το τελευταίο riff σε συνεπαίρνει με την heavy απλοϊκότητά του. Η μόνη στιγμή όπου το blastbeat και τα φωνητικά-χαρακιές επανέρχονται είναι στο ”Mombasa”, το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, ως φόρος τιμής στο black παρελθόν τους.
Τα καθαρά φωνητικά του George Clarke, με διακριτές τις post-punk αποχρώσεις, στηρίζουν και πλαισιώνουν το όλο εγχείρημα. Αν και η δυναμική του Daniel Tracy στα τύμπανα είναι το μόνο που παραμένει από το blackgaze ιδίωμα (μαζί με κάποιες post-rock εκλάμψεις), το Infinite Granite είναι ένα shoegaze άλμπουμ αντάξιο αυτής της θρυλικής μουσικής.
Παρεξηγημένοι και underdogs από το ξεκίνημα τους, και παρόλο το κράξιμο που έχουν φάει από διάφορα μουσικά μέτωπα, οι Deafheaven τολμούν και ρισκάρουν. Ενδεχομένως να βρεθούν πάλι «στα σχοινιά» επειδή βάζουν στην άκρη τα σκισμένα vocals και την μεταλλική τους υφή. Στην τελική όμως, τι είναι η συνέπεια σε ένα συγκρότημα: το να μην απογοητεύσει their fan-base;
Ναι, είναι. Περίπου… Αλλά και δεν είναι.
Γιατί χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει αποτέλεσμα (βλ. Ulver, Opeth, Cave In) και η εκ του ασφαλούς πλεύση οδηγεί στο τέλμα, στην παρακμή. Ένας μουσικός είναι συνεπής στο κοινό του όταν είναι συνεπής πρωτίστως με τον εαυτό του — πιέζοντας δηλαδή την δημιουργικότητα του στα άκρα, κυνηγώντας (μάταια) την τελειότητα, φλερτάροντας με τη αποτυχία, με την ελπίδα να βγεί κάτι αξιόλογο από την όλη διαδικασία. Ειδάλλως μετατρέπεται σε σκιά του εαυτού του.
Ίσως το Infinite Granite να αποτελέσει μια παρένθεση στην ιδιαίτερη πορεία των Deafheaven, ή ένα “stepping stone” προς ένα ευρύτερο κοινό. Υπάρχει όμως κι άλλη εκδοχή. Αυτή της μουσικής ωρίμανσης, της καλλιτεχνικής ακεραιότητας και της ελευθερίας κινήσεων. Οι Deafheaven επανεφευρίσκουν την μουσική τους οντότητα ανεβάζοντας κι άλλο τον πήχη· προκαλώντας με αυτό τον τρόπο όχι μόνο τους εαυτούς τους αλλά και τον κόσμο που τους ακολουθεί.