Μια ανάσα προτού συμπληρωθεί ένας μήνας από την κυκλοφορία του sophomore album τους, “Modern Panic”, με τις ακροάσεις του στο YouTube να έχουν ξεπεράσει τις 100.000 και το οπτικοποιημένο single “Animals”, να αγγίζει τις 180.000 προβολές, οι Deaf Radio, δίνουν «σάρκα και οστά» στον ψηφιακό πανικό που έχουν τροφοδοτήσει, για να τον παρουσιάσουν ζωντανά στη σκηνή του Temple. Μέσα σε ένα κλίμα, που βάλθηκε να μαρτυρήσει την ολοένα διευρυνόμενη αγάπη του κόσμου, προς αυτό το οποίο, με ευστροφία και αφουγκραζόμενοι τις επιταγές της σύγχρονης rock σκηνής, έχουν δημιουργήσει, το sold-out που σημειώνουν στο πολυαναμενόμενο release show το βράδυ της Παρασκευής, γίνεται ο προάγγελος μίας νέας, εμπλουτισμένης σελίδας στην καλλιτεχνική πορεία τους.
Ανταπόκριση: Λουΐζα Σολομών-Πάντα / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης
Προτού ακόμη ανακοινωθεί το συγκρότημα, που θα έδινε το θερμό έναυσμα στο release party των Deaf Radio, οι Αθηναίοι Whereswilder, με τις μεθυστικές, διαποτισμένες από την αύρα των 60s και 70s μελωδίες τους, ήταν εκείνοι, που μονομιάς σκέφτηκα πως θα συνέπλεαν ιδανικά με την ατμόσφαιρα της βραδιάς. Με τον κόσμο στην πλειονότητά του να βρίσκεται ήδη στον συναυλιακό χώρο και τους Whereswilder να έχουν πραγματοποιήσει πριν από δύο μήνες ένα live μυσταγωγικού χαρακτήρα στον επιβλητικό χώρο της Αγγλικανικής Εκκλησίας, η αρχή στο αρκετά διαφοροποιημένο και πλούσιο από νέα, ακυκλοφόρητα tracks setlist, γίνεται με το “All Wrong” από το δεύτερο album τους Hotshot, που μονομιάς μας «διαφωτίζει» για τον εξαιρετικό ήχο που θα διέτρεχε την εμφάνισή τους, ενώ το “This Feeling” αφυπνίζει τις διαθέσεις του κοινού, για να δώσει τη σκυτάλη μετά το εκτροχιασμένο “Something About Her” από το ντεμπούτο τους Yearling, σε πέντε ακυκλοφόρητα κομμάτια, εν ονόματι “Deadman Walking”, “The Wrong Way In”, “Helping Hand”, Dog a Bone” και “No Lover”. Έχοντας ως σταθερό σύμμαχο τις παικτικές τους δεξιότητες και τον γαλήνιο χαρακτήρα της σκηνικής τους παρουσίας, κρατούν για το τέλος τα “Hold Up”, “Snow” και “Show n’ Tell”, αποσπώντας το ζεστό χειροκρότημά μας.
Τα περίπου 20 λεπτά που μεσολάβησαν από τη λήξη της εμφάνισης των Whereswilder, μέχρι τον ερχομό των Deaf Radio στο stage, αποδεικνύονται αρκετά, για να κορυφώσουν την ενθουσιώδη αγωνία μας και να ωθήσουν τους πιο «πιστούς» από εμάς, να ριζώσουμε μπροστά στη σκηνή, με μπόλικες αποθήκες ενέργειας. Από τη διαδικασία του στησίματος των οργάνων, μέχρι τη στυλιστική τους αρμονία, ο ενισχυμένος επαγγελματισμός και η προσήλωση προς αυτό που έχουν ετοιμάσει, γίνονται οι πρώτες εικόνες με τις οποίες ερχόμαστε σε επαφή, για να τις διαδεχθούν οι ζητωκραυγές, παράλληλα με τις πρώτες νότες του “Intro” από το Modern Panic. Κιθάρες, μπάσο και drums, με τον εντυπωσιακά πληθωρικό και καθαρό ήχο καθ’ όλη τη διάρκεια του live να τα υποστηρίζει, συγχρονίζονται, για να παίξουν τη «μαινόμενη» μαεστρία του σαρωτικού “Death Club”, το οποίο μαζί με το “Dance Like A Reptile” που ακολουθεί, δίνουν τον παλμό στο κατάμεστο Temple.
Η πιο aggressive πλευρά του δίσκου, δίνει εν συνεχεία τη θέση της στο συναίσθημα, την ευαισθησία και τον ρομαντισμό, με το εθιστικό “Colours”, που παρά την αντικειμενική δυσκολία της ζωντανής απόδοσης των ατμοσφαιρικών φωνητικών, αυτά εν τέλει αποδίδονται με αξιοσημείωτο δυναμισμό, «τσακώνοντάς» μας να τραγουδάμε δυνατά και να κλείνουμε τα μάτια μας πλημμυρισμένοι από συναισθήματα, κάτω από τον μπλε και κόκκινο, ηλεκτρισμένο φωτισμό. Εγκλιματισμένο με τη στιγμή που έχει προηγηθεί, το αγαπημένο “Oceanic Feeling” από το Alarm, ξεχωρίζει για τα καλοδουλεμένα φωνητικά του Δημήτρη Σακελλαρίου, ενώ τα “Flowerhead”, “Revolving Doors”, “Aggravation” και το εθαίριο massive-hit “Anytime”, γίνονται η «ωδή» στο ντεμπούτο του κουαρτέτου κι εμείς δε μπορούμε παρά να επισφραγίσουμε την αδιάκοπη αδυναμία μας σε αυτό, μέσα από το ηχηρό singalong.
Με την επιλογή της σειράς των κομματιών στο setlist, να είναι απόλυτα δομημένη, προσφέροντας έξυπνες εναλλαγές μεταξύ των πιο heavy & εκρηκτικών και των πιο μελωδικών στιγμών, σειρά έχει το closing track του Modern Panic, “Gas Station People”, που μπορεί να μην μνημονεύεται στην live εκδοχή του, ωστόσο ισοδυναμεί με την καλλιέργεια δυνατών συγκινήσεων κατά την ακρόαση στο album και αποτυπώνει την συνθετική ωριμότητα του group, παράλληλα με τις ευαισθησίες των μελών του. Στο πλαίσιο μίας ακόμη σαρωτικής ακολουθίας, το “Astypalea”, προσφέρει μία από τις πιο μαγικές στιγμές της βραδιάς, με τον κόσμο να ξεδιπλώνει την ορμή του και να τραγουδά δυνατά. Τα drums εξαγριώνονται, οι κιθάρες στροβιλίζονται, τα σώματά μας δονούνται.
Καθώς ο χρόνος κυλά αιφνιδιαστικά κι εμείς αδυνατούμε να τον προλάβουμε, τα εξαιρετικά, ευφάνταστα και πολυεπίπεδα “Fossils” και “Modern Panic”, έρχονται να αποδοθούν live με ακόμη μεγαλύτερη δυναμική, με τις κιθάρες να γρατζουνούν τα έσω μας και να επισφραγίζουν την άποψη ότι οι Deaf Radio, αποτελούν αυτή τη στιγμή το πιο άξιο -εκτός συνόρων- προσοχής συγκρότημα στην Ελλάδα. Τραγουδώντας με όλη μου τη ψυχή και -σχεδόν- έχοντας ανέβει πάνω στο αριστερό ηχείο (;), συνειδητοποιώ πως η στιγμή του encore έχει φτάσει.
Με τον οργανισμό μας να αποζητά λίγο πριν το τέλος, δύο ακόμη, κομβικά κομμάτια, οι Deaf Radio, που πέραν από πολύ καλοί μουσικοί έχουν αποδειχθεί και εξαιρετικοί “hit-makes”, γεφυρώνουν το μεγαλείο του Modern Panic, με εκείνο του Alarm, μέσα από τα απόλυτα, catchy hits, “Animals” και το καθιερωμένο της λήξης των live τους πλέον, “Backseats”, που διαχέουν στην ατμόσφαιρα ένα κράμα έντονων συναισθημάτων και εξαγριωμένων αντιδράσεων, τοποθετώντας μία άνω τελεία στη συναρπαστική διαδρομή της «μολυσματικής» εξάπλωσης του μοντέρνου πανικού, που έπεται.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ