Με το ντεμπούτο τους “Alarm” (2017) έστρεψαν όλα τα βλέμματα πάνω τους και με το (πάντα δύσκολο δεύτερο album) “Modern Panic” (2019) απέδειξαν ότι δεν επρόκειτο για πυροτέχνημα, δείχνοντας συνθετική ωρίμανση. Το τρίτο τους δισκογραφικό πόνημα “Arsenal of Hope”, το οποίο έφτασε πλέον στα αυτιά μας, έχει σκοπό την καθιέρωση.
Αργά, σταθερά και χωρίς πολλές φανφάρες, οι Deaf Radio εδραιώνονται πλέον ανάμεσα στις σημαντικότερες μπάντες αυτού του τόπου, τουλάχιστον στις δύσκολες μέρες που διανύουμε. Έχοντας τους παρακολουθήσει σχεδόν από τα πρώτα τους βήματα, αυτό που θαυμάζω στη μπάντα είναι η σταδιακή συνθετική ωρίμανση και η αποφυγή της ηχητικής πεπατημένης.
Από γνήσια και περήφανα τέκνα του Ian Curtis και τους Josh Homme, έχουν προσθέσει νέα στοιχεία στον ήχο τους και τα προσφέρουν σε μία εξαιρετική μίξη, στο “Arsenal of Hope”. Οι κιθάρες δεν έχουν χάσει τον όγκο τους, το post-punk feeling είναι προφανώς ακόμη εδώ, όπως όμως και μερικές ακόμη κατάλληλα τοποθετημένες πινελιές. Τα beats και τα synths έχουν κερδίσει αρκετό χώρο στις συνθέσεις, προσδίδοντας στο album ένα post-disco feeling. To rock είναι ακόμη εδώ βεβαίως, άλλο τόσο και ένα dance feeling το οποίο έχει ταιριάξει τόσο μα τόσο όμορφα στο ήχο τους.
Ο frontman Πάνος Γκλίνος, που και λόγω θέσης, βγαίνει μπροστά, δίνει πολλά στη μπάντα. Ένας τραγουδιστής με εξαιρετική άρθρωση, φωνητικά και με αυτή την α λα Ian Curtis χροιά που μας θυμίζει άλλες εποχές. Η μπάντα γράφει εξαιρετικές φωνητικές μελωδίες, με την ερμηνεία του Πάνου να τις απογειώνει.
Το dark feeling είναι διάχυτο στο δίσκο, αφήνοντας όμως στο τέλος μια γλυκιά επίγευση. Όπως μας είπαν και οι ίδιοι, το “Arsenal of Hope προσπαθεί να δώσει μια ώθηση προς τα εμπρός”. Να μας δώσει στο τέλος μια θετική προοπτική. Ένας εξαιρετικός δίσκος που σε κάνει να ροκάρεις όσο και να χορέψεις ταυτόχρονα. Να προβληματιστείς και να πάρεις ελπίδα ταυτόχρονα. Ευχαριστούμε.
