Τα πρώτα λόγια του Klaus Flouride περιγράφουν ευσύνοπτα το βράδυ της Κυριακής στο Piraeus 117 Academy: “Θα δούμε αν θυμόμαστε να παίζουμε μουσική”. Και πράγματι αυτό είναι το στοίχημα που βάζουν πλέον οι Dead Kennedys με τον εαυτό τους και το κοινό τους. Και το κερδίζουν. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ανταπόκριση: Σοφία Μηλιώνη / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Ταγμένοι στην δονκιχωτική τους ουτοπία οι φύσει επαναστατικοί Panx Romana, ανοίγουν τη βραδιά και σαρώνουν τη σκηνή καταγγέλλοντας τα πλέγματα εξουσίας του καπιταλισμού και επιδιώκοντας να αφυπνίσουν συνειδήσεις. Μας έφεραν ότι μας λείπει, μας έφεραν φόβο στην αδράνεια μας, μας έφεραν τον κίνδυνο, ένα φιλί θανάτου, μας έδειξαν με την αιχμηρή τους ειλικρίνεια το πραγματικό πρόσωπα της κοινωνίας αποδεικνύοντας ότι είναι η punk είναι πρωτίστως Ιδέα και στάση ζωής. Ακούστηκαν κομμάτια από ολόκληρη την 35χρονη πορεία τους, τα οποία συγκίνησαν εξίσου όχι μόνο όσους μεγάλωσαν παράλληλα με την μπάντα αλλά και τους νεώτερους που νοσταλγούν όσα δεν έζησαν στο peak της punk σκηνής. Με μια αναφορά στις Σκουριές της Χαλκιδικής και με το αντιμιλιταριστικό «Διακοπές στο Χακί» παρέδωσαν τη σκηνή κρατώντας τη συνείδησή μας ξάγρυπνη στις επάλξεις.
Με εναρκτήριες τις νότες από το “Ecstasy of Gold” του Morricone ανεβαίνουν στη σκηνή οι τρεις… παππούδες της punk και ο D.H. Peligro Ray (δεν-παίζει-να-είναι-εξήντα!) και αρχίζουν να βαράνε χωρίς καλησπέρες. Κάτι που δημιούργησε πλήρως λανθασμένη εντύπωση για αυτό που θα επακολουθούσε: την ακατάπαυστη φλυρία του Ron Greer, ο οποίος παρά τα ίσως “άστοχα” αστεία του πλημμύρισε τη σκηνή με την ενέργειά του− και όχι μόνο τη σκηνή, καθώς κατέβαινε συνέχεια να τραγουδήσει και να αγκαλιαστεί με τους τυχερούς που ήταν front row.
Με το “Police Truck” άναψε πλήρως το κέφι και τα moshpits. Και η κατάσταση απογειώθηκε στο “Τοο Drunk To Fuck” ακριβώς στα μισά του live δημιουργώντας απανωτές ενεργειακές εκρήξεις. Λίγο αργότερα ο Ron Greer παρέδωσε το μικρόφωνο στον D.H. Peligro πριν το “Nazi Punks Fuck Off” για να βρωντοφωνάξει ανάμεσα σε ζητωκραυγές «Fuck racism, fuck sexism, fuck homophobia and all the shit that keep us down». Aκούστηκαν τα all time classics “California Uber Alles”, “Kill The Poor” που αντηχούσαν από παντού, τα “Let’s Lynch The Landlord” και “Μoon Οver Μarin” που ήταν από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς. Προς το τέλος στα δυο encore ακούστηκαν τα “Bleed For Me”, και η ανεβαστική διασκευή του “Viva Las Vegas” με το οποίο δόθηκε μια πιο rock’n’roll πινελιά, το “Holiday In Cambodia” και το “Chemical Warfare” και κάπου χώθηκε και το “Sweet Home Alabama”.
Συνολικά με λίγη παρατήρηση μπορούσε κανείς να αντιληφθεί ότι επρόκειτο για ένα καλοπροβαρισμένο θέαμα, ακόμη και οι ατάκες του Greer έδιναν την αίσθηση ότι είχαν απομνημονευθεί για να παρουσιαστούν. Μιλάμε για μια άλλη εποχή όπου η punk δεν μπορεί ανασαίνει το ίδιο και να πυρπολήσει το status quo και δεν ευθύνεται η απουσία του Biafra για το γεγονός αυτό. Ως εκ τούτου το το live ανέδιδε επετειακό χαρακτήρα. Αλλά για να μην παρεξηγηθώ ήταν μια παραπάνω από decent εμφάνιση των Dead Kennedys που άφησε τους πάντες ικανοποιημένους παρότι ξημέρωνε Δευτέρα. «At least we get a dignified cremation. At yet. At 6:00 tomorrow morning. It’s time to get up and go to work».