Το Σάββατο διεξήχθη στο An Club το Dawn of The Dead Festival, μια προσπάθεια συγκέντρωσης συγκροτημάτων από όλο το φάσμα του μοντέρνου σκληρού ήχου, που στόχο έχει να γίνει θεσμός στα συναυλιακά δρώμενα της Αθήνας.
Aνταπόκριση: Ειρήνη Κοντογιάννη / Φωτογραφίες: Χάρης Παππάς
Η αρχή για μια βραδιά γεμάτη με εναλλακτικούς ήχους, έγινε από τους Conspiranoia. Μπορεί από άποψη προσέλευσης την συγκεκριμένη ώρα ο κόσμος να ήταν λίγος, ωστόσο, τα παιδιά είχαν όλη την διάθεση και την ενέργεια λες και είτε έπαιζαν μπροστά σε 50 άτομα είτε σε 500 να ήταν το ίδιο πράγμα. Ο ήχος σκληρός με μελωδικές πινελιές, αποτέλεσε ευχάριστο και δυναμικό ξεκίνημα για τη βραδιά. Είναι προνόμιο να ακούς τη δουλειά που έχουν να σου δείξουν οι μπάντες με όλη την διάθεση και την δημιουργία που κουβαλάνε.
Ακριβώς, το ίδιο ισχύει και για τους SixStringNoise,οι οποίοι με την χαλαρή κι ευχάριστη διάθεση τους, μου έδωσαν ένα δείγμα καλής δουλειάς και παιξίματος και σίγουρα θα ήθελα να τους δω πολύ σύντομα σε live. Όσον αφορά το κλείσιμο, η εκτέλεση του “Fuel” από Metallica, ήχησε πολύ ευχάριστα στα αυτιά μου. Φαίνεται να το χουν πολύ άνετα με τις cover-ο-δουλειές.
Στη συνέχεια, είχε έρθει η ώρα να βγούν στη σκηνή, οι Prejudice Reborn. Εδώ ο ήχος φάνηκε να πατά σε ακόμη πιο σκληρές και metal συχνότητες. Στο τέλος της εμφάνισης των Prejudice, όπου κι εδώ μας περίμενε μια διασκευή από Metallica, μας ανακοίνωσαν και μια έκπληξη σχετικά με το τραγούδι αυτό, η οποία θα αποκαλυφθεί στο live των Prejudice τον Δεκέμβρη, και θα σχετίζεται με την συνεργασία τους με τον Δημήτρη Μέντζελο από τα Ημισκούμπρια.
Και εκεί λοιπόν, γύρω στις 12 βγαίνουν και οι Serenity Broken. Ο κόσμος αισθητά πιο πολύς μπήκε αμέσως στο ρυθμό. Ναι, οι Serenity είναι για live. Τους χαίρεσαι 10 φορές παραπάνω γιατί όταν παίζουν ζωντανά, μπορείς να διαπιστώσεις την αμεσότητα που προσφέρουν σε σχέση με το κοινό, ενώ παράλληλα μπορείς να διαπιστώσεις ότι πρώτον είναι παιχτούρες, δεύτερον δίνουν το 100% στην performance τους και γουστάρεις, τέλος. Το top στιγμιότυπο της βραδιάς ήταν φυσικά, η εμφάνιση του Γιώργου Κόλλια, του παγκοσμίου φήμης drummer , -τι να λέμε…οι συστάσεις περιττές-, ως guest, όπου ανέβηκε στη σκηνή κι έπαιξε like Α FUCKING MACHINE το Def (bonus track από το “Commercial Suicide”). Η έκπληξη ήταν ότι παρέμεινε στη σκηνή κι έπαιξε κι άλλο ένα κομμάτι,(Slip up) το οποίο αυτή τη φορά επισκιάστηκε από τις χορευτικές φιγούρες ενός τυχαίου –μάλλον- παρευρισκόμενου, που ανέβηκε στη σκηνή και δεν δίστασε να πάρει και το μικρόφωνο. Η συνεργασία του Κόλλια με τους Serenity Broken για το άλμπουμ “Commercial Suicide” σίγουρα ήταν απολαυστική, αλλά στο live ήταν χάρμα..αυτιών, καθώς είχες τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις μια συνεργασία διαφορετικών μουσικών σε διαφορετικά είδη, που έδεσε τόσο απολαυστικά.
Είναι ωραίες αυτές οι δουλειές γιατί έτσι αποδεικνύεται η δημιουργικότητα των μουσικών και η ευρύτητα στον ήχο και την έμπνευση. Γενικότερα, ολόκληρο το Festival που ήταν από μόνο του μια προσπάθεια συνδυασμού εναλλακτικών σκληρών ήχων και σίγουρα εκτός από το ταλέντο, αυτό που έπαιξε ρόλο στην επιτυχία του, αν εξαιρέσεις την όχι και τόσο μεγάλη απήχησή του από την προσέλευση του κόσμου, ήταν η διάθεση και η αγάπη για τη μουσική, που μας την μετέδωσαν όλοι οι συντελεστές, καθένας με τον δικό του τρόπο.