Η επίδραση και η σημασία των Dark Tranquillity, όχι μόνο στο melodeath, αλλά σε ολόκληρη την metal σκηνή δύσκολα μπορούν να αποτυπωθούν σε λίγες μόνο φράσεις. Από την αρχή της καριέρας τους κατάφεραν να παραμείνουν συνεπείς στην καλλιτεχνική τους εξέλιξη, διατηρώντας πάντοτε σε υψηλό επίπεδο την ποιότητα. Πειραματίστηκαν αρκετά και επαναπροσδιόρισαν τα όρια του ήχου τους, χωρίς όμως να χάσουν την αυθεντικότητά τους. Παρακάτω, λοιπόν, θα δούμε ένα χαρακτηριστικό κομμάτι από κάθε δίσκο τους, το οποίο αποτυπώνει τις διαφορετικές μουσικές κατευθύνσεις και την πρόοδό τους στον χρόνο.
“Crimson Winds” (Skydancer, 1993): Μπορεί το πρωτόγονο “Skydancer”, όπου συναντάμε τον Anders Friden στα φωνητικά, να παραβλέπεται ακόμα και από τους ίδιους τους Dark Tranquillity, περιλαμβάνει όμως κάποιες φωτεινές στιγμές που προμηνύουν το μεγαλείο που θα ακολουθούσε τα επόμενα χρόνια. Μία από αυτές είναι το χειμωνιάτικο “Crimson Winds”. Παγωμένη σύνθεση με black metal αύρα και επικές μελωδίες που γεννούν συναισθήματα στον ακροατή και τον βουτάνε στη νοσταλγία. Ένα ακατέργαστο διαμάντι που δυστυχώς παραμένει μια ξεχασμένη σελίδα στο βιβλίο του συγκροτήματος.
“Punish My Heaven” (The Gallery, 1995): Ποιο κομμάτι να πρωτοδιαλέξεις από αυτό εδώ το έπος; Μιλάμε για αψεγάδιαστο δίσκο που συμπληρώνει την Αγία Τριάδα του μελωδικού death metal παρέα με “Slaughter of the Soul” και “The Jester Race”. Με ελάχιστη διαφορά υπερτερεί το “Punish My Heaven”, το οποίο σου δίνει την αίσθηση ότι επιλέχθηκε στρατηγικά να ανοίξει το album. Ως εναρκτήριο τραγούδι εκπληρώνει άψογα τον σκοπό του αφού εισβάλλει απροειδοποίητα, χωρίς να αφήσει περιθώρια αντίδρασης. Οι ορμητικές κιθάρες και οι επικές μελωδίες από τα πρώτα δευτερόλεπτα εγκαθιδρύουν την ηχητική ταυτότητα ενός ολόκληρου είδους.
“Zodijackyl Light” (The Mind’s I, 1997): Τρομερό κομμάτι που θα μπορούσε άνετα να χωρέσει στο “The Gallery”. Οι κιθάρες ξυρίζουν, οι μελωδίες σφάζουν γλυκά, τα τύμπανα σε παρασέρνουν χωρίς έλεος, ενώ ο Mikael Stanne ακούγεται όσο κυνικός απαιτεί η περίσταση. Μία από τις πιο κλασικές συνθέσεις των Dark Tranquillity που περικλείει μέσα του όλο το νόημα του σουηδικού μελωδικού death metal.
“Auctioned” (Projector, 1999): Η ηχητική στροφή στο “Projector” δίχασε τους οπαδούς της μπάντας, όμως ο μεγαλύτερος κριτής, ο χρόνος, στάθηκε σύμμαχος. Ένα τολμηρό βήμα από τους DT μέσω του οποίου άνοιξαν νέους εκφραστικούς ορίζοντες στο melodic death metal. Το “Auctioned” αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα του σκοτεινού ήχου που διατρέχει όλον τον δίσκο. Έχει έντονο gothic χαρακτήρα με μπόλικη μελαγχολία, ατμοσφαιρικά πλήκτρα και έναν ανατριχιαστικό Mikael Stanne που επιστρατεύει τα καθαρά του φωνητικά και μας προσφέρει μια από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες ερμηνείες του.
“Haven” (Haven, 2000): Οι Dark Tranquillity συνεχίζουν τους πειραματισμούς τους και το 2000 προσθέτουν άλλη μια όμορφη κυκλοφορία στη δισκογραφική τους φαρέτρα. Το ομότιτλο κομμάτι δίνει μάχη με το “Fabric” για το ποιο θα καβατζώσει την κορυφή, με το πρώτο να κερδίζει στο νήμα. Εξαιρετική σύνθεση που αφήνει στην άκρη τις ταχύτητες και δίνει βαρύτητα στην σκοτεινή ατμόσφαιρα. Το μελωδικό part στο 2:53 είναι από τις πιασάρικες ιδέες που έχει σκαρφιστεί το συγκρότημα.
“The Treason Wall” (Damage Done, 2002): Αφού η “ζημιά έγινε” στα “Projector” και “Haven”, οι Dark Tranquillity αποφάσισαν να γυρίσουν στις ρίζες τους και να κυκλοφορήσουν το εξαιρετικό “Damage Done”. Μέσα από μία ατελείωτη παρέλαση riffs και αρμονίας, σημαιοφόρο έχουμε το “The Treason Wall”. Ο ρυθμός του βρίσκεται σε μόνιμη θέση επίθεσης, οι μελωδίες έχουν τόσο επικό χαρακτήρα που σου φτιάχνουν εικόνες μάχης, ενώ το μικρό αλλά καθοριστικό Maiden-άδικο solo αποτυπώνει όπως πρέπει την δυναμική του κομματιού.
“Lost to Apathy” (Character, 2005): Η επιλογή highlight για αυτόν τον δίσκο είναι εύκολη υπόθεση. Το “Lost to Apathy” είναι αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα κομμάτια των Dark Tranquillity. Έχει αλάνθαστη ροή με δυναμικά riffs και τρομερές ατμόσφαιρες, κυρίως από το δεύτερο λεπτό και μετά. Οι κιθάρες οδηγούν την κατάσταση, κάνοντας τα πάντα να περιστρέφονται γύρω τους, ενώ ο Mikael Stanne κάνει μία από τις πιο φονικές ερμηνείες της καριέρας του.
“Icipher” (Fiction, 2007): Ο διάβολος μερικές φορές βρίσκεται στις λεπτομέρειες και απόδειξη αυτού είναι τα πανέμορφα πλήκτρα που απλώνονται διακριτικά πίσω από τις κιθάρες στο refrain, δίνοντας μια άλλη διάσταση στο τραγούδι. Καταφέρνουν να κάνουν την κατάσταση πιο εύθραυστη, ώστε να ταιριάζει απόλυτα με την υπαρξιακή σύγχυση και τις εσωτερικές συγκρούσεις που μεταφέρουν οι στίχοι. Ένα από τα πιο καλοδουλεμένα κομμάτια του εξαιρετικού “Fiction”, όπου ήχος και νόημα βρίσκονται σε πλήρη ισορροπία.
“Shadow in Our Blood” (We Are the Void, 2010): Όταν ξεκινάς τον δίσκο με τέτοιο κομμάτι, δύσκολα θα πάει κάτι λάθος στη συνέχεια. Το “Shadow in Our Blood” αποτελεί χωρίς πολλές σκέψεις ένα από τα highlight της καριέρας των Dark Tranquillity. Εισαγωγή α λα Amorphis, εθιστικό main riff, thrash metal επιρροές πριν σκάσει η σκοτεινή refrain-άρα, solo με λόγο ύπαρξης και καθηλωτικά φωνητικά από τον Mikael Stanne είναι τα κύρια συστατικά της επιτυχίας.
“Uniformity” (Construct, 2013): Κομμάτι – έπος που χρειάζεται μερικές ακροάσεις για να καταλάβεις την αξία του και να “μεγαλώσει” μέσα σου. Έχουμε να κάνουμε με μία από τις πιο γκρίζες και συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές στη δισκογραφία των Dark Tranquillity. Σου μιλάει απευθείας στη ψυχή, χωρίς να προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει με τεχνική. O Mikael Stanne σε στοιχειώνει με τα βαριά του φωνητικά και σε συγκινεί με τα καθαρά, ενώ το ανατριχιαστικό part που ξεκινάει από το τέταρτο λεπτό αποτελεί μία κάθαρση για τον ακροατή.
“Neutrality” (Atoma, 2016): Μετά την πρώτη ακρόαση του “Atoma”, το “Neutrality” ήταν το κομμάτι που μου έμεινε έντονα στο μυαλό. Η ήρεμη παραπλανητική εισαγωγή του σύντομα μετατρέπεται σε καταιγίδα συναισθημάτων, με τα χαρακτηριστικά μελωδικά riffs της μπάντας να παίρνουν από το χέρι τον ακροατή και να τον οδηγούν σε μία σκοτεινή και μελαγχολική διαδρομή.
“Identical to None” (Moment, 2020): Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του “Identical to None” έρχονται στο μυαλό οι oldschool μέρες της μπάντας. Επικές μελωδίες που σε ταξιδεύουν στις εποχές του “The Mind’s I”, χωρίς όμως να χάνεται η ουσία του σήμερα. Highlight του κομματιού το άψογο refrain, το οποίο καρφώνεται στο κεφάλι σαν σφαίρα και σε αναγκάζει να ταλαιπωρήσεις το repeat. Το καλύτερο τραγούδι του “Moment” και ένα από τα καλύτερα που έχουν συνθέσει τα τελευταία χρόνια.
“Unforgivable” (Endtime Signals, 2024): Ο Mikael Stanne περνάει μια δεύτερη νιότη και αυτό φαίνεται και στην τελευταία κυκλοφορία των Dark Tranquillity, αλλά και των The Halo Effect. Μία από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του τα τελευταία χρόνια την συναντάμε στο “Unforgivable”. Πολύ δυνατό κομμάτι που θα μπορούσε να είχε γραφτεί για το “Fiction”. Στα highlights, μαζί με τα φωνητικά του Stanne, βρίσκουμε και την εθιστική μελωδία που συνοδεύει το refrain. Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει όλα τα φόντα να θεωρηθεί modern classic και να εισβάλει μόνιμα στο live setlist της μπάντας.
