Η έλευση των πολυαγαπημένων melodic death metallers στην πόλη μας είχε από μέρες ταρακουνήσει τα, μάλλον στάσιμα, συναυλιακά νερά της άνοιξης με αποτέλεσμα η ανυπομονησία του κοινού να είναι μεγάλη.
Ανταπόκριση: Γιώργος Ξενικουδάκης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Ήταν λοιπόν σχετικά πολύς ο κόσμος που περίμενε να ανοίξουν οι πόρτες του club της Πειραιώς για να αντικρύσουν στη σκηνή τους 5rand από την Ιταλία. Η μπάντα μας έπιασε από τα μούτρα με το groove metal τους και επί μισή ώρα μας χτύπησε ανηλεώς, έχοντας για όπλο την δυναμική ερμηνεία και σκηνική παρουσία της τραγουδίστριας Julia Elenoir η οποία αλώνισε τη σκηνή με βρυχηθμούς, ουρλιαχτά αλλά και καθαρά φωνητικά που έδιναν ζωή στο υλικό από το ντεμπούτο τους. Στα συν της εμφάνισης ο απίστευτος drummer-χταπόδι Francesco Marroni. Μπορεί να μην διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας αλλά κατέθεσαν ψυχή, πράγμα που εκτιμήθηκε.
Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους Ελβετούς melodic metallers Miracle Flair. Φλώρικο metal Β’ κατηγορίας δοσμένο με προχειρότητα, καθώς δεν έλειψαν τα λάθη που τονίστηκαν από τον πεντακάθαρο ήχο. Η δε frontwoman Nicole Hartmann, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια, έχει μια μάλλον αδύναμη φωνή για το είδος. Ευτυχώς το set διήρκεσε μόνο 30 λεπτά.
Ο κόσμος είχε σχεδόν γεμίσει το venue όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Γερμανοί Equilibrium. Το εναρκτήριο κομμάτι τους μας ψάρωσε λίγο με την black metal δυναμική του. Γρήγορα όμως η folk metal τυρίλα εκδηλώθηκε και ο χορός στο moshpit ξεκίνησε. Δεν ήμουν ποτέ fan του είδους, πρέπει όμως να παραδεχτώ πως όλο το κοινό καταδιασκέδασε την εμφάνιση τους. Κατάφεραν μέσα από τον καλό ήχο και την έντονη σκηνική τους παρουσία να μεταδώσουν την ενέργειά τους στο ακροατήριο και να το ζεστάνουν κατάλληλα για τους headliners. Μόνη ένσταση τα προηχογραφημένα folk όργανα, προφανώς παιγμένα από πλήκτρα, τα οποία όμως θα έπρεπε να παίζονται live καθώς είχαν σολιστικό ρόλο στις συνθέσεις.
Μετά τον χορό που προηγήθηκε, το πολυπληθές κοινό ήταν έτοιμο πια να υποδεχθεί τους Σουηδούς οι οποίοι για μιάμιση ώρα εκτέλεσαν άψογα και με επαγγελματισμό 19 τραγούδια παρμένα κυρίως από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες τους. Έξι από αυτά, δε, προέρχονταν από το πολύ καλό τελευταίο album τους “Atoma” (2016) ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι, πέρα από δύο κομμάτια, δεν έπαιξαν τίποτα γραμμένο πριν το 2002.
Ο ήχος από το δεύτερο τραγουδι (“Monochromatic Stains”) ήταν πολύ καλός και ογκώδης, πράγμα που βοήθησε τους Dark Tranquility να αποδώσουν τα μέγιστα σε όλο το set. Ο πρώτος μεγάλος χαμός έγινε στο “The Treason Wall” από το “The Damage Done” (2002) ενώ στο “The Science of Noise” μας έφυγε ο σβέρκος από το headbanging που επέβαλε το στιβαρό groove. Στο ομώνυμο του τελευταίου album “Atoma” είδαμε και crowd surfing ενώ το “Icifer” από το “Fiction” (2007) αποτέλεσε ένα από τα πολλά highlights της βραδιάς.
Η μπάντα έπαιζε σαν δαιμονισμένη ανατροφοδοτούμενη από την πολύ θερμή ανταπόκριση του κοινού, ενώ ο Mikael Stanne βρέθηκε σε μεγάλη βραδιά με ανεβασμένα κέφια, αναφέροντας συνέχεια το πόσο έχει πάθει πλάκα με τις αντιδράσεις του κόσμου. Η κανονική διάρκεια του set έκλεισε με το υπέροχο “ThereIn”, το οποίο κατάφερε να μαγέψει και πάλι, παρά το μικρό πρόβλημα ήχου στις κιθάρες.
Το συγκρότημα επέστρεψε με τρία κομμάτια για encore μεταξύ των οποίων και τα φοβερά “Lost to Apathy” και “State of Trust”, κλείνοντας μία απολύτως επιτυχημένη εμφάνιση τόσο από προσέλευση και συμμετοχή του κόσμου, όσο και από απόδοση της μπάντας, παρά το πιο “φρέσκο” setlist, κάνοντας μας να ανυπομονούμε για την επόμενη εμφάνισή τους, ίσως αυτή τη φορά με κομμάτια από τα προσωπικά μου αγαπημένα “The Mind’s I” και “Projector”.