Φτάνοντας από νωρίς στο συναυλιακό χώρο, η ανησυχία μου για τις συνθήκες μία τόσο ζεστή μέρα, μάλλον τραυματισμένος από εμπειρίες προ εικοσαετίας, που ο Μάιος ήταν απαγορευτικός για τέτοια events, η διαπίστωση πως είχε τόση δροσιά στο Temple ήρθε σαν πρώτο σημάδι πως θα πήγαινε καλά η βραδιά. Έτσι κι αλλιώς μπορεί να επρόκειτο για την επίσημη πρώτη του “Bluffs”, όμως όχι μόνο ήμουν εξοικειωμένος με τα κομμάτια του άλμπουμ επειδή το άκουγα ανελλιπώς από την προ ημερών κυκλοφορία του, αλλά πολλά από αυτά από την πρώτη στιγμή που είχαν κυκλοφορήσει σαν singles μέσα στα τελευταία δύο χρόνια. Κάτι αυτό, κάτι που είχα χάσει την ευκαιρία να δω τους Daphne and the Fuzz την τελευταία φορά που εμφανίστηκαν ζωντανά λόγω προβλημάτων υγείας, ανυπομονούσα πραγματικά για αυτή την συναυλία.
Ανταπόκριση: Σταύρος Γαρεδάκης / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος
Γύρω στις 9:30, ήταν η ώρα να ανοίξουν την βραδιά οι Odysseas Caterpillar Trio, αποτελούμενοι από τους Οδυσσέα Τζιρίτα, Κώστα Στεργίου και Κώστα Σιδηροκαστρίτη, και οι τρεις στις κιθάρες και φωνητικά, οι οποίοι έπαιξαν περίπου μισή ντουζίνα ψυχεδελικού rock κομμάτια τους, που εκείνη την ώρα και με αυτές τις μη-συμβατικές εκτελέσεις μου έφεραν στην σκέψη μυρωδιά από 60’s, πιο συγκεκριμένα Jefferson Airplane και Love, με μόνο παράπονο πως ίσως ο ήχος από τις κιθάρες ήταν σε τέτοια ένταση που δεν άφηνε τις εξαιρετικές φωνητικές αρμονίες τους να αναπνεύσουν όσο θα ήθελα.
Χωρίς πολλές πολλές καθυστερήσεις, στη σκηνή ανέβηκαν οι Daphne and the Fuzz, το κυρίως act που περιμέναμε, οι οποίοι για αυτή την εμφάνιση ήταν επίσης τρίο, αποτελούμενο από τους “μόνιμους” Δάφνη Λάζου και Βασίλη Νησσόπουλο με guest τον Aki Rei, έτερο καλλιτέχνη της Mellowsophy, η οποία καθώς φαίνεται έχει συγκεντρώσει ένα πραγματικά εκλεκτικό ρόστερ καθιερωμένων και ανερχόμενων δημιουργών της εγχώριας σκηνής, και που βλέποντας τα άτομά της να διασκεδάζουν και να χορεύουν ανάμεσα στο κοινό δίνουν περισσότερο την αίσθηση παρέας παρά “στελεχών” εταιρείας.
Δεν ήθελε πολύ παραπάνω από τις πρώτες κιθαριστικές blues νότες του “Love and Distress” ώστε οι Daphne and the Fuzz να βάλουν το κοινό στο mood για χορό, και κάνα δυο κομμάτια ακόμη που ακολούθησαν (“Cheesy“, “Sex Tape“) για να αναδειχθεί το ταλέντο της Δάφνης, που από την πρώτη στιγμή με την performance της έμοιαζε να μην χωράει η σχετικά μικρή σκηνή το μέγεθος του αστεριού της, και που όντως συνέβη όταν κατά τη διάρκεια του “The Room“, το οποίο προλόγισε ως ένα κομμάτι που την φορτίζει συναισθηματικά, κατέβηκε από τη σκηνή για να το τραγουδήσει ανάμεσα στο κοινό και να ζωγραφίσει με χρώμα τα χέρια τους. Κάπου εδώ να ζητήσω συγνώμη αφού απολάμβανα πολύ την performance για να ανοίξω κινητό να κρατήσω σημειώσεις, οπότε συγχωρήστε με αν δεν είμαι ακριβής στην σειρά με την οποία εξελίχθηκαν τα πράγματα. Κάπου εκεί περίπου ήταν η ώρα αλλαγής θέσεων στα όργανα μεταξύ του τρίο και του Aki Rei να τραγουδήσει κάποια από τα funky και soulful singles που έχει κυκλοφορήσει, όπως “Blue Hawaii“, “Insanity” και το πρόσφατο “The Way I Am“, ταιριάζοντας απόλυτα οργανικά στην βραδιά, αφού και η Δάφνη είναι κατ’ ουσίαν soul φωνή, παρά το γεγονός ότι είναι τόσο χαμαιλεοντική ώστε να κινείται από blues και rock μέχρι ηλεκτρονική, χορευτική pop.
Highlight του δεύτερου μέρους του set, και που μαρτυρά την αγάπη της μπάντας για την κλσσική rock, η ξεσηκωτική διασκευή στο “Tell Me Lies” των Fleetwood Mac, που φυσικά βρήκε την αναμενόμενη θετική ανταπόκριση, αφού νομίζω χόρεψαν και τα σκαμπό. Μπορεί να άφησαν τα αγαπημένα μου κομμάτια του “Bluffs” προς το τέλος, όμως το κοινό δεν έδειξε κανένα σημάδι κόπωσης και ανταποκρίθηκε με ακόμη πιο έντονο χορό στα “Silence” και “Dive“, για να ολοκληρωθεί η βραδιά καθώς πλησίαζαν τα μεσάνυχτα με το encore ρίχνοντας τους τόνους και ανάβοντας τα αίματα με το sexy “Unexistable” από το ντεμπούτο άλμπουμ τους, στο οποίο ξεχώρισε, αν δεν έκλεψε την παράσταση, το κιθαριστικό blues σόλο του Aki Rei. OK, μπορεί εγώ να ήμουν ήδη fanboy, όμως νομίζω το άστρο της Δάφνης είναι πολύ λαμπρό και θα θάμπωνε εξίσου τον οποιονδήποτε βρισκόταν εκεί αυτή τη βραδιά.
