Από την ουρά που είχε σχηματιστεί έξω από το six d.o.g.s μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες λίγο μετά τις 20:30, ήταν εμφανές πως αυτή η εκδήλωση, προς έκπληξή μου, όχι γιατί δεν πίστευα στα σχήματα που θα εμφανίζονταν, αλλά λόγω της έμφυτης απαισιοδοξίας μου, είχε βρεί θερμή ανταπόκριση από το κοινό.
Ανταπόκριση: Σταύρος Γαρεδάκης / Φωτογραφίες: Ελισάβετ Παπαγιαννίδη/Shahakimova (περισσότερες εδώ)
Και όντως, μέσα ο χώρος ήταν τόσο όσο χρειάζεται χωρίς να γίνεται ασφυκτική η ατμόσφαιρα γεμάτος την ώρα που η Amalia (κατά κόσμον Αμαλία Μουχταρίδη) με τους Architects, που για αυτή την εμφάνιση απαρτίζονταν από τους/τις Οδυσσέα Τζιρίτα στην κιθάρα, Γιάννη Γιαννόπουλο στο μπάσο, Ειρήνη Ελισάβετ στα πλήκτρα και Γιάννη Παπανικολάου στα τύμπανα, καλούνταν να ανέβουν στη σκηνή για να κηρύξουν την έναρξη του σετ τους (και της βραδιάς), το οποίο έκαναν με το single που έβαλε για τα καλά το σχήμα στον χάρτη πριν δύο-τρία χρόνια, “Murder and Create”, που με τη σκοτεινή ενέργειά του και τα δραματικά φωνητικά μας έβαλε από νωρίς στο κλίμα, του τί θα ακολουθούσε.
Συγκεκριμένα, ακολούθησαν είτε κομμάτια που έχει ως τώρα κυκλοφορήσει η μπάντα, σαν τα “Ophelia”και “Save Our Heads”, είτε ακυκλοφόρητο υλικό που μπορεί και να αποτελεί πρώτο δείγματα από το επερχόμενο EP τους, όπως τα τα “Need Your Face” και “Unrequited Love is Easy”, ένα σολο ακουστικό κομμάτι από την Amalia, και τρεις διασκευές, στο “Simple Twist of Fate” του Dylan, στο “Dreams” των Fleetwood Mac, που φυσικά ήταν αδύνατο να μην μας συμπαρασύρει όλους, και τέλος, με ένα ξεγέλασμα, κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι θα το εκτελούσαν στην αυθεντική, χαρωπή εκδοχή, μια μεταλλαγμένη, δραματική εκτέλεση του “Blister In the Sun” των Violent Femmes. Για τελείωμα του σετ είχαν κρατήσει τα δύο τελευταία singles που έχει κυκλοφορήσει το σχήμα, “In My Room” και “Why Is The Night”, οπότε νομίζω απογοητευμένο μπορεί να έμεινε μόνο κάποιο άτομο που περιμενε να ακούσει και το “η Δουλειά κάνει τους Άντρες”.
Ενώ τους Amalia and The Architects τους είχα παρακολουθήσει στενά για μεγάλο διάστημα, αντίθετα δεν γνώριζα καλά τη δουλειά του ελληνοβρετανού τραγουδιστή/τραγουδοποιού D3lta, παρά μόλις όσα κομμάτια πρόλαβα να ακούσω εν όψει της συναυλίας ώστε να προετοιμαστώ καταλλήλως για τη βραδιά. Μετά από την ανάπαυλα ώσπου να πάρει θέση στη σκηνή ο D3lta με το σχήμα που τον πλαισίωνε για την εμφάνιση αυτή, τους Άγγελο Σέρρα στην κιθάρα, Γιάννη Δαρδά στο μπάσο και Γιάννη Παπανικολάου (και εδώ, ακούραστος) στα τύμπανα. Δεν χρειάστηκε πολύ για να φανεί ότι αυτό σήμαινε και την έναρξη του πάρτυ, καθώς οD3lta απέδειξε ότι η σκούφια του κρατάει από τη βρετανική σχολή όχι μόνο συνθετικά, από τις εμφανείς επιρροές της μουσικής του από David Bowie και θρύλους του glam rock σαν τον Mark Bolan των T-Rex ή τον Bryan Ferry των Roxy Music και φτάνοντας μέχρι τους Arctic Monkeys, αλλά και με την παράδοση της γηραιάς Αλβιώνας που θέλει τον καλλιτέχνη διασκεδαστή πέρα από ερμηνευτή, όχι μόνο να τραγουδά, να παίζει μια κιθάρα και μια πλήκτρα, αλλά και να παροτρύνει συνεχώς και ακομπλεξάριστα το κοινό σε διάδραση, που ήταν ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με ότι έχουμε συνηθίσει.
Το σετ του, πέρα από το σύνολο των κομματιών του ντεμπούτου EP του “Into the Rabbit Hole”, περιλάμβανε τα δύο singles “Hypocrites” και “Hey You”. Highlight, τόσο του setlist όσο και της βραδιάς γενικότερα όταν κάλεσε την Amalia επί σκηνής για μια στοιχειωτική εκτέλεση του “Where Is My Mind” των Pixies σαν ντουέτο στα φωνητικά. Έτσι, αφού μετά τη συνεχή απαίτηση του κοινού για συνέχεια, και αφού νομίζω οD3lta ξέμεινε στο τέλος από τραγούδια, είχαν φτάσει πια μεσάνυχτα, κι έτσι έπρεπε το πάρτυ να τελειώσει με την υπόσχεση συνέχισής του την επόμενη φορά.
