O D Smoke μας συστήθηκε από το reality Rhythm & Flow του Netflix, το οποίο ήταν ουσιαστικά talent show για rappers. Βγήκε νικητής, χωρίς ιδιαίτερο κόπο και κατάφερε να διαψεύσει το στερεότυπο που θέλει νικητές talent shows να εξαφανίζονται άμεσα, βγάζοντας το δεύτερο album του, έπειτα από το Grammy – winning ντεμπούτο του, Black Habits. Το ότι είναι ένα ξεχωριστό ταλέντο το γνωρίζαμε, το ότι η θεματολογία του δεν αφορά σεξιστικές βλακείες και επίδειξη ανύπαρκτου, στην πραγματικότητα, πλούτου, θέματα που χαρακτηρίζουν το σύγχρονο mainstream hip hop, το μάθαμε στην πορεία. Το War & Wonders είναι λοιπόν, η πρώτη κολώνα στην αξιόλογη καριέρα που ο D Smoke θέλει και φαίνεται να μπορεί να χτίσει.
Τα μπάσα βαθιά και εντυπωσιακά από την αρχή. Έξυπνα δομημένα beats με δουλεμένες παραγωγές, φορτωμένες με επιλογές άλλοτε οικείες στο αυτί κι άλλοτε outsiders. Σε ελάχιστα σημεία θα συναντήσουμε ρυθμούς που θυμίζουν σύγχρονο hip hop, triplets δηλαδή και ήχους .808. Ρυθμικά η κύρια επιρροή είναι η 90’s δυτική ακτή και το boom bap της ίδιας περιόδου. Ελάχιστες πινελιές latin επίσης συναντάμε, θυμίζοντάς μας ότι, ως rapper, ο D Smoke είναι δίγλωσσος, ραπάροντας και στα ισπανικά, ενώ έχει μελετήσει, όπως ο ίδιος έχει αναφέρει, τις ισπανόφωνες και ισπανογεννείς μουσικές.
Σαν στιχουργός, ο πρώτος και κύριος στόχος του φαίνεται να είναι η μεταφορά του μηνύματος. Από τον πρώτο του δίσκο μας είχε δείξει την στάση που κρατά κατά του ρατσισμού και για την κατάσταση που επικρατεί με την αντιμετώπιση των μαύρων από την αμερικανική κοινωνία. Πολλές φορές στρέφει και την κριτική του προς τους ομόφυλούς του για το lifestyle τους και τον τρόπο που δείχνουν να αρνούνται τις ρίζες τους. Δείγματα καλού storytelling υπάρχουν στον δίσκο, δεν είναι όμως το δυνατό σημείο του Καλιφορνέζου.
Ουσιώδες, υπέροχο καλλιτεχνικά και με δυνατότητες να το ακούμε και να το ξανακούμε και μετά το πέρας του hype του το War & Wonders. O D Smoke εξελίσσεται, προσθέτει ποικιλία στον ήχο, το flow και τη στιχουργική του, ενώ έχει και τη δυνατότητα, λόγω του ταλέντου και του καλλιτεχνικού μυαλού του, να γλυκοκοιτάζει το “mainstream” , χωρίς να ξεπουλιέται σε κανέναν τομέα.Μακάρι το hip hop να έπαιρνε τον δρόμο αυτόν, αν και δεν είμαι πολύ αισιόδοξος. Τουλάχιστον τέτοιες δουλειές αναγνωρίζονται από τα μεγάλα κεφάλια της μουσικής και καταλήγουν με βραβεία και διακρίσεις. Άλλος ένας υποψήφιος για hip hop δίσκος της χρονιάς.