Με το “next big thing” hype που δικαίως τους περιβάλλει, oι Λονδρέζοι Crows έκαναν μια πρώτη στάση στη χώρα μας εν όψει της ευρωπαϊκής τους περιοδείας, βάζοντας την πρώτη τους φωτιά στο συναυλιακό έτος που μόλις άρχισε. Χωρίς να παίρνουν ανάσα στιγμή, μας χάρισαν έναν μικρό χαμό μεταξύ γνωστών και φίλων, σε ένα απ’ τα πιο feelgood shows που έχει φιλοξενήσει ποτέ η σκηνή του Τemple. Μαζί τους οι ντόπιοι fuzz heroes, The Noise Figures, που έδωσαν για ακόμη μια φορά τον καλύτερο τους εαυτό.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Με τον καιρό σταθερά να νομίζει πως είναι πάσχα, οι indie rock θαμώνες πήραν τις θέσεις τους από νωρίς στο venue της Ιάκχου, καθώς το ντουέτο των Noise Figures μας έχει αποδείξει -χρόνια τώρα- πως είναι μια άχαστη εμπειρία. Με σύμμαχο ενα εξαιρετικό light show, οι πάντα ορεξάτοι Αθηναίοι μας χάρισαν ένα ακόμη φοβερό set ψυχεδελικού rock n’ roll, καθώς και κάποιες νέες συνθέσεις από το επερχόμενο τους album που αναμένουμε σύντομα. Με κάτι λιγότερο από μια δεκαετία στη δισκογραφία, η πορεία των Noise Figures είναι αξιοθαύμαστη. Τέσσερις δίσκοι (σύντομα ο πέμπτος), signature “δικός τους” ήχος, με τη ζωντανή απόδοση των κομματιών τους να ξεπερνά μονίμως τις προσδοκίες μας. Έχουν σύστημα, και μας αρέσουν. Μπράβο τους.
Με λίγες στιγμές αναμονή για τα απαραίτητα κουρδίσματα, οι τέσσερις Crows εμφανίστηκαν στη σκηνή κάνοντας ιδανικό ξεκίνημα με το πιασάρικο “Silver Tongues”, δίνοντας ταυτόχρονα και το σύνθημα για να αρχίσουν και τα πρώτα χορευτικά “σπρωξίματα” από πλευράς κοινού. Μια συνθήκη που φυσικά επικράτησε ως το τέλος, με αποκορύφωμα ένα crowd surfing για σεμινάριο. Αν και η σκηνική παρουσία των μουσικών ήταν -σχετικά πάντα- λίγο συντηρητική, ο frontman τους ήταν αυτός που τα έδινε όλα. O χαρισματικός James Cox, απ’ την πρώτη στιγμή “ζούσε” τους στίχους των τραγουδιών του, κατέβαινε απ’ τη σκηνή και γινόταν ένα με τον κόσμο δίνοντας τον ρυθμό και μοιράζοντας αγκαλιές.
Αν και ο ήχος των Crows γέρνει σημαντικά προς το noise rock, οι post punk νόρμες που εξυπνα υπηρετούν κρατάνε τις εθιστικές μελωδίες τους (και τα κολλητικά ρεφρέν τους) στη πρώτη γραμμή, κερδίζοντας μάλλον και τον τελευταίο fan του είδους. Απ’ το φοβερό “Beware Believers” του ’22 ακούσαμε τα “Closet Still”, “Room 156”, “Garden Of England”, “Only Time” κ.α, καθώς και hits απ’ την υπόλοιπη δισκογραφία τους (“Hang Me High”, “Chain Of Being”, “The Itch”). Τυπικό encore με το χαοτικό “Pray”, και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι με ένα μόνιμο βουητό στ’ αυτιά τους.
Τελικά, μας χρειαζονται περισσότερα τέτοια live, και ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω που δουλεύουν ακριβώς γι’ αυτό το σκοπό.
