Οι Crippled Black Phoenix από την Βρετανία, μας συστήνουν το 2004, έτσι ποιητικά, προφητικά, σχεδόν με αυθάδεια, την αισθητική του vintage dark folk/rock ήχου τους και στίχου, εμβαθύνοντας στο σκοτεινό ρομαντισμό, διασχίζοντας στωικά και μελαγχολικά μονοπάτια, εκθέτοντάς μας ακατάπαυστα, σε ”ωμούς” και ειλικρινείς εσωτερικούς μονολόγους, παρουσιάζοντας μια μουσική απόκοσμη, σε αυτόν τον κόσμο.
Μια εξαετία μετά την τελευταία τους εμφάνιση στην Ελλάδα, γιορτάζουν στις 23 Νοεμβρίου, την εικοστή τους επέτειο, σε ένα μυσταγωγικό live, σε παραγωγή της Pedrera Productions, στη σκηνή του Fuzz club (εισιτήρια εδώ), με στόχο να προσφέρουν στο κοινό τους, μια συναρπαστική εμπειρία ακρόασης. Με αφορμή όπως πάντα, μια μουσική προσμονή, ο Justin και η Belinda απο τους CBP, βρέθηκαν με τη Χαρά Ευδαίμων και μίλησαν στο Rockinathens, για την αρχή της πορείας τους, το τι αντιπροσωπεύουν και για εκείνα τα οποία “μάχονται” μέσα από τη μουσική τους.
Χ: Καλώς ήρθατε στο RockinAthens Justin και Belinda! Πώς προέκυψε η ιδέα να δημιουργηθούν οι Crippled Black Phoenix; Πώς διασταυρώθηκαν οι δρόμοι σας;
J: Είναι λίγο διαφορετικό από τις περισσότερες μπάντες γιατί, στην αρχή, δεν διασταυρώθηκα πραγματικά με κανέναν. Ήμουν μόνος μου για αρκετό καιρό και μετά ήρθαν κάποιοι φίλοι και βοήθησαν. Ηχογραφήσαμε ένα άλμπουμ και κάναμε μερικές εμφανίσεις με κάποιους φίλους. Με τη Belinda συναντηθήκαμε το 2011 μέσω κάποιων κοινών φίλων, και της ζήτησα να κάνει κάποια φωνητικά σε ένα άλμπουμ. Από τότε είναι έτσι. Εγώ και η Belinda, και άλλοι που έρχονται και φεύγουν για να συμβάλουν απλά, οπότε δεν είναι ακριβώς σαν μια συνηθισμένη μπάντα.
Χ: Πράγματι, έχω διαβάσει ότι αρκετοί μουσικoί υπήρξαν μέλη της μπάντας.
J: Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί, παρόλο που έχουμε πολλούς session μουσικούς, το αντιμετωπίζουμε σαν μπάντα. Πολλοί άνθρωποι από διάφορα μέρη βοήθησαν να κρατηθούμε μαζί. Έχουμε μια μεγάλη οικογένεια, και όποιος επιθυμεί, συμμετέχει σε αυτήν.
Χ: Ας γυρίσουμε το χρόνο, 20 χρόνια πριν, στο πρώτο τραγούδι που γράψατε, φαντάζομαι θα εμπεριέχεται στο άλμπουμ “A Love Of Shared Disasters” (2007). Όταν το ακούτε σήμερα, ποια αισθήματα σας προκαλεί;
J: Νομίζω ότι δεν ήξερα τι έκανα. Το πρώτο τραγούδι που έγραψα ήταν το “Goodnight, Europe” και το ξαναηχογραφήσαμε για το νέο άλμπουμ. Θα κυκλοφορήσει ως το πρώτο μας single. Η νέα εκδοχή ακούγεται διαφορετική και η Belinda αναδιαμόρφωσε τους στίχους.
Χ: Σας έχουν συνδέσει με τον ήχο των Mogwai, μα είναι και προφανές καθώς ο Dominic Aitchison (μπάσο) των Mogwai, έχει συμβάλει σημαντικά στους CBP. Ωστόσο, στο πιο πρόσφατο άλμπουμ σας, το ”Banefyre” (2022), αυτή η αίσθηση φαίνεται να ξεθωριάζει.
J: Ο Dominic έπαιξε στα τρία πρώτα άλμπουμ, και πέρα από κάποια μπάσα του, ποτέ δεν ακούστηκε πραγματικά σαν Mogwai. Οι Mogwai είναι φίλοι μου, ο Dominic είναι πολύ καλός φίλος εδώ και καιρό και έπαιξε μαζί μας επειδή είμαστε φίλοι. Το ίδιο και με τον Geoff (Barrow), έπαιξε ντραμς μαζί μας και χρησιμοποιήσαμε το στούντιο του και παρήγαγε τα άλμπουμ μας, αλλά δεν ακούγεται σαν Portishead. 20 χρόνια αργότερα, οι άνθρωποι ακόμα συζητάνε για αυτό.
Χ: Ποιο ήταν το κίνητρο της δημιουργίας του αριστουργηματικού album ”I, Vigilante” (2010); Το οποίο είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ παρεμπιπτόντως…
J: Πολλοί άνθρωποι το θεωρούν αγαπημένο τους άλμπουμ. Κάποιοι (και κάποιοι που έπαιζαν στο παρελθόν στη μπάντα) μου έλεγαν ότι δεν έπρεπε να το ονομάσω “I, Vigilante”, γιατί δίνει λάθος εντύπωση. Κάθε άλμπουμ που φτιάχνεις έχει διαφορετική αίσθηση, βρίσκεσαι σε διαφορετικό σημείο στο μυαλό σου, με διαφορετική διάθεση και αυτό το άλμπουμ ειδικά, είναι γεμάτο από διαφορετικές διαθέσεις.
Χ: Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από αυτό, γιατί προκαλεί τόσα συναισθήματα όταν το ακούς.
J: Τα πρώτα άλμπουμ είναι σίγουρα μελαγχολικά. ‘Οσον αφορά εμένα… ακούγονται σαν να ηχογραφήθηκαν σε μια αποθήκη.
Χ: Οι περισσότεροι από τους στίχους σας, σε τραγούδια όπως το “Nebulas” (album “Great Escape“, 2018) και το “Lost” (album ”Ellengæst”, 2020), αναφέρονται στη σκληρότητα της ανθρώπινης φύσης. Συγκεκριμένα έχετε δηλώσει, πως τα τραγούδια σας είναι «Σαν μια συγγνώμη εκ μέρους των ανθρώπων».
B: Για τα ζώα και τη φύση. Ζητάμε συγγνώμη για το πώς τους συμπεριφερόμαστε.
Χ: Πιστεύετε ότι η τέχνη είναι μια μορφή ακτιβισμού;
B: Για κάποιους ναι, και για κάποιους ίσως όχι, γιατί φοβούνται ότι θα απομακρύνουν τους θαυμαστές τους. Μόλις συμβεί κάτι σημαντικό, δεν θέλουν να αναμειχθούν σε αυτό. Αλλά χρησιμοποιούμε τους Crippled Black Phoenix σαν μια μορφή που, αν μπορούμε να κάνουμε κάτι, φυσικά θα το κάνουμε. Γράφεις τραγούδια ή στίχους από τα συναισθήματά σου και αυτό κάνουμε. Αν νιώθουμε έντονα για οτιδήποτε, θα τραγουδήσουμε γι’ αυτό. Δεν μας νοιάζει. Και δέχεσαι πολύ μίσος επειδή νοιάζεσαι. Ακόμα κι αν αναφέρεις ένα θέμα όπως η κακοποίηση των ζώων.
Υπάρχουν άνθρωποι στη μουσική βιομηχανία που λένε, «Μην μιλάς για αυτό, θα χάσεις θαυμαστές», και εμείς λέμε, «Άντε γαμήσου!»
***“Σε αυτό το σημείο ο Justin έπιασε μία μύγα με το χέρι χωρίς να τη σκοτώσει και ακολούθησαν γέλια”
Χ: Είστε ονειροπόλοι;
B: Ήμουν ονειροπόλα, αλλά βλέπω ότι ο κόσμος είναι αρκετά μαύρος. Είμαι νευρωτική ρεαλίστρια.
J: Νομίζω ότι είμαι νευρωτικός μηδενιστής.
X: Πώς βλέπετε το μέλλον της μουσικής με τις εταιρείες όπως το Spotify;
J: Νομίζω ότι τα πράγματα θα είναι ζοφερά!
B: Το Spotify είναι ένα εργαλείο για να βγάλεις τη μουσική σου εκεί έξω, αλλά θα έπρεπε να είναι πιο γενναιόδωροι στο να προσφέρουν στους καλλιτέχνες αυτό που τους αξίζει.
J: Δεν είμαι οπαδός του streaming και δεν ήμουν ποτέ οπαδός σε οτιδήποτε ξεκίνησε online. Ίσως γιατί μεγάλωσα σε ένα δισκοπωλείο και είδα τις αρνητικές συνέπειες του ψηφιακού, γιατί σχεδόν κατέστρεψε την οικογενειακή μας επιχείρηση. Όσον αφορά εμένα, τίποτα καλό δεν προέκυψε από αυτό. Φυσικά, δίνει στους ανθρώπους πρόσβαση σε περισσότερη μουσική, αλλά ταυτόχρονα την υποβαθμίζει.
Χ: Όταν ακούω τη μουσική σας είναι σαν να ξεπετάχτηκε από το soundtrack κάποιας ταινίας. Αν οι CBP ήταν εικόνα θα το παρομοίαζα με κάποιο κινηματογραφικό στιγμιότυπο, σκηνοθετημένο από το Sergio Leone, με πρωταγωνιστή τον Charles Bukowski, να πίνει ρούμι και να τρώει σταφίδες, παρακολουθώντας τον ψυχεδελικό χορό των μαγισσών, καθώς η ανθρωπότητα φτάνει στο τέλος της. Εσείς ποιους χαρακτήρες και ποια ιστορία θα δανειζόσασταν για τη δική σας αποτύπωση;
B: H Betty Davis, αν ήταν ζωντανή, γιατί ήταν καταπληκτική. Είμαι πιο κοντά στους παλιούς ηθοποιούς και όχι τόσο στους νεότερους.
J: Ίσως ο Charlie Chaplin. Γιατί έπαιζε τον τρελό και τον κλόουν. Ένας ξεχωριστός τύπος που έπαιξε πραγματικά ισχυρούς ρόλους. Σπουδαίος ηθοποιός!
Χ: Θα συνεχίσετε να ποιείτε μουσική, ακόμα και μετά από 20 χρόνια;
J: Υπήρχαν τόσες πολλές φορές που είπαμε, “άντε γαμήσου, είναι δύσκολο και η μουσική βιομηχανία είναι χάλια”, αλλά θέλω να συνεχίσω να φτιάχνω μουσική μέχρι να πεθάνω. Και δεν ξέρω να κάνω τίποτα άλλο. Είναι το μόνο πράγμα στο οποίο νιώθω ότι είμαι καλός.
Σας ευχαριστούμε πολύ Justin και Belinda! Θα βρισκόμαστε όλοι στο Fuzz, στις 23 Νοεμβρίου, να γιορτάσουμε μαζί σας, τα 20 χρόνια μουσικής πορείας.
J: Τα λέμε το Νοέμβριο!
***ENGLISH VERSION
Crippled Black Phoenix from Britain introduced us in 2004 to their vintage dark folk/rock sound and lyrics, doing so poetically, prophetically, and almost defiantly. Their music dives deep into dark romanticism, traversing stoic and melancholic paths, exposing us relentlessly to “raw” and honest inner monologues, presenting an otherworldly music in this world.
Six years after their last appearance in Greece, they celebrate their 20th anniversary on November 23rd with a mystical live performance, produced by Pedrera Productions, on the stage of Fuzz Club. Their aim is to offer their audience a captivating listening experience. On the occasion of a musical anticipation, Justin and Belinda from CBP, met with Chara Evdemon and spoke to Rockinathens, about the beginning of their journey, what they represent, and what they ‘fight for’ through their music.
Ch: How did the idea to create Crippled Black Phoenix come about? How did your paths cross?
J: It’s a bit bit different than most bands, because I did’t really cross paths with anyone when I started it. It was only me for a long time and then a few friends came and helped out. Recorded an album and did some shows with some friends. Me and Belinda crossed paths in 2011 through some mutual friends so I asked her to do some guest vocals on an album and that was it. It’s been like this since 2011. Me and Belinda and different people come and go to help out, so not like a usual band.
Ch: Indeed, i have read that lots of musicians were part of the band.
J: I think it’s because even though we have a lot of session musicians we treat it like a band. So many people from different places helped to keep it up together. We have a big family and whoever can make it comes along.
Ch: Let’s go back 20 years to the first song you wrote, which I imagine is part of the album “A Love of Shared Disasters” (2007). When you hear it today, what feelings does it evoke?
J: I think I didn’t know what I was doing. The first song that I wrote was “Goodnight, Europe” and we re-recorded “Goodnight, Europe” for the new album, and next week it will be the first single that comes out. The new version sounds different and Belinda re-modelled the lyrics.
Ch: You’ve been compared to the sound of Mogwai, which makes sense since Dominic Aitchison (bass) of Mogwai has contributed significantly to CBP. However, in your latest album, Banefyre (2022), this influence seems to fade.
J: Dominic played in the first three albums and apart from what some of his bass sounds, it still didn’t sound like Mogwai. Mogwai are my friends, Dominic is a very good friend for a long time and he came and played with the band because we are friends. The same with Geoff (Barrow) he played drums with us and we used his studio and he produced our albums it doesn’t sound like Portishead. 20 years later and people still talk about that.
Ch: What was the motivation behind the masterpiece “I, Vigilante”, Which is my favorite album btw…
J: A lot people think of it as their favorite album. People (and some who played in the band at that time) used to say to me that I shouldn’t call it I, Vigilante because it gives the wrong impression. Each album that you make you have a different feeling, you are in a different space and place in you head, in different moods and this album especially is one of different moods.
Ch: I am sure there is a story behind because it makes you have so many feelings when you listen to it.
J: The early albums are definitely melancholic.They sound like they were recorded in a shed to me.
Ch: Most of your lyrics, in songs like “Nebulas” (album “Great Escape“, 2018) and “Lost” (album ”Ellengæst”, 2020), refer to the cruelty of human nature. You have stated that your songs are an apology on behalf of humanity.
B: For animals and nature. We apologize on how we treat them.
Ch: So… Do you believe that art is a form of activism?
B: For some yes and for some not maybe because they think they’ll push away the fans. As soon as something important happens they don’t want to get involved to that. But we use CBF in a form that if we can do something, of course we are gonna do it. And you make songs or you write lyrics from your feelings and that’s what we do. If we feel strong for something we are gonna sing about it. We don’t care. And you get a lot of hate for caring. Even if you bring up a subject like animal cruelty.
And there are people in the music that say “don’t speak about that, you are gonna lose fans” and we say fuck off!
*** “At this point, Justin caught a fly with his hand without killing it, and laughter followed.’
Ch: Are you dreamers?
B: I was a dreamer but I’ve seen that the world is pretty fuckin’ bleak. I am a neurotic realist.
J: I think I am a neurotic nihilist.
Ch: What do you think the future of music will be because of corporations like Spotify?
J: I reckon that things will be bleak!
B: Spotify is a tool to get your music out there but they should be more generous to give artists what they deserve.
J: I am not a fan of streaming and I wasn’t a fan of anything that started online. Maybe because I grew up in a record shop and I saw the downside of digital because it almost finished of the family business. As far as I am concerned nothing good came out of it. Of course it gives people access to more music but then id devalues the music.
Ch: When I listen to your music, it feels like a soundtrack to a movie. If Crippled Black Phoenix were a picture, I would compare it to a cinematic scene, directed by Sergio Leone, starring Charles Bukowski drinking rum and eating raisins, watching the psychedelic dance of witches as humanity reaches its end. What characters and story would you choose to depict your own image?
B: Betty Davis if she was alive because she is amazing. I am mostly in older actors and not so much to the younger ones.
J: Charlie Chaplin maybe. Because he played the fool and the trump. A stand out guy who played too powerful roles. A great actor.
Ch: Will you continue making music even 20 years from now?
J: There were so many times that we said “fuck this, it is difficult and the music business is all shit” but I want to keep on making music until I die. And I don’t know how to do anything else. It’s the only thing I feel I am good at.
Ch: Thank you very much, Justin & Belinda! We’ll all be at Fuzz on November 23rd to celebrate with you, marking 20 years of musical journey.
J: See you in November!
