Η βρετανική κολεκτίβα Crippled Black Phoenix, με σταθερή κινητήρια δύναμη τον πολυοργανίστα Justin Greaves, χαράζει το δικό της μονοπάτι εδώ και 20 χρόνια. Με τη μουσική τους, μας προσφέρουν λογοτεχνικές, μακάβριες ιστορίες και βαθιά προσωπικές καταθέσεις για την απώλεια και την αγάπη, δίνοντας φωνή σε όσους δεν έχουν. Το Σάββατο 23 Νοεμβρίου, στη σκηνή του Fuzz Club, γιορτάσαμε μαζί τους τα 20 χρόνια πορείας τους. Γίναμε θεατές του απέραντου και μεγαλειώδους ήχου τους, αλλά και της ζοφερής και ασυνήθιστης φύσης των τραγουδιών τους.
Ανταπόκριση: Χαρά Ευδαίμων / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Την έναρξη της συναυλίας ανέλαβαν οι Their Methlab, ένα τρίο που προέρχεται από την πόλη των Ιωαννίνων αλλά έχει ριζώσει για τα καλά στην Αθήνα εδώ και αρκετά χρόνια. Από τις πρώτες κιόλας νότες, έδειξαν να έχουν το χάρισμα να σε μεταφέρουν στη μετα-αποκαλυπτική τους φύση και σε ανεξερεύνητους κόσμους γεμάτους ποτάμια, βουνά και ανέμους. Με πειραματική διάθεση, μας παρουσίασαν τραγούδια από το πρώτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ, “Last Second”, συμπεριλαμβάνοντας κομμάτια όπως το “Arctic Funk”, το “A Call to Arms”, το “Muktuk” το “Colours in Venice” και το “Golden Bond of Ambition”. Με αιχμηρά grooves, ονειρεμένες κιθαριστικές μελωδίες και σφιχτές μπασογραμμές, μας πρόσφεραν ένα καθηλωτικό ηχητικό ταξίδι.
Παρόλο που οι τραγουδιστές είναι συχνά το κύριο επίκεντρο μιας μπάντας, υπάρχουν συγκροτήματα όπως οι Their Methlab που, μέσα από τον περίτεχνο instrumental ήχο τους, καταφέρνουν να δημιουργήσουν πολύπλοκο και συναρπαστικό υλικό χωρίς την ανάγκη στίχων. Σίγουρα κέρδισαν την προσοχή και την εκτίμησή μου, και ελπίζω να συνεχίσουν να ανακαλύπτουν νέους μουσικούς δρόμους ώστε να τους απολαμβάνουμε πιο συχνά.
Χωρίς καθυστέρηση, η δεκαμελής μπάντα των Crippled Black Phoenix, με τρεις κιθάρες να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο, ανέβηκε στη σκηνή υπό τις θερμές επευφημίες του κοινού. Με το εναρκτήριο σόλο κιθάρας του bluesy stoner rock “Troublemaker” – που θα μπορούσε άνετα να προέρχεται από έναν δίσκο του David Gilmour – οι Crippled Black Phoenix πλημμύρισαν τον χώρο με τη μελαγχολική και μινιμαλιστική post-rock προσέγγισή τους.
Ακολούθησε το αιρετικό “Wyches and Basterdz” από το άλμπουμ Banefyre, το οποίο, μέσα από τους στίχους του, μας μετέφερε πίσω στο παρελθόν, στην αποικιακή Μασαχουσέτη του 1690, αποτυπώνοντας την παράνοια και τον θρησκευτικό σαδισμό που βίωσαν οι Μάγισσες του Σάλεμ. Στη συνέχεια, το “Bonefire” με τις εκπληκτικές κιθάρες των Andy Taylor και Justin Greaves να στροβιλίζονται και να ξεδιπλώνουν μελωδίες, ενώ το “Reckoning” ανέδειξε ακραία συναισθήματα και μια στοιχειωμένη νοσταλγία. Το “Goodnight, Europe” από το νέο τους άλμπουμ The Wolf Changes Its Fur But Not Its Nature μάς ανάγκασε, με τα εντυπωσιακά φωνητικά της Belinda Kordic, να αντιμετωπίσουμε τις άβολες πραγματικότητες της Ευρώπης.
Το σετ εξελισσόταν καθηλωτικά, αποκτώντας μια πιο παιχνιδιάρικη διάθεση με κομμάτια όπως το “You Put the Devil in Me” και το “Everything I Say”. Ο Justin, προσπαθώντας διαρκώς να επικοινωνήσει με το κοινό, παρουσίασε με ενθουσιασμό το “444”, ένα κομμάτι με έντονο ρυθμό, δυναμικές ανατροπές, ένα ισχυρό ρεφρέν και κρυμμένους συμβολισμούς.
Η ατμόσφαιρα συνέχισε να κορυφώνεται με τραγούδια όπως το “My Pal”, το “Rise Up and Fight” και το “To You I Give”, ώσπου φτάσαμε στην απόκοσμη εισαγωγή του “Lost”. Τα δολοφονικά riffs και η σεισμική ερμηνεία της Kordic ανέβασαν την ένταση και την οργή, καθηλώνοντας το κοινό. Καθώς η βραδιά πλησίαζε στο τέλος, η αναμονή για τα πιο αγαπημένα κομμάτια της μπάντας κορυφωνόταν. Το “We Forgotten Who We Are”, ένα ψυχεδελικό post-rock μάθημα για το πώς να χτίζεις ατμόσφαιρα και μελωδία, ήταν η απόλυτη απελευθέρωση, οδηγώντας μας σε μια δραματική, δυστοπική δίνη που άφησε τους πάντες ενθουσιασμένους.
Ο Justin ανακοίνωσε ότι το τέλος της βραδιάς πλησιάζει, και έτσι φτάσαμε στο “Burnt Reynolds”. Ο Änghede, με τη συναισθηματική του φωνή, κατάφερε να κάνει το κοινό να τραγουδήσει μαζί του συγχρονισμένα το ρεφρέν, σε μια μοναδική στιγμή. Αν και μας αποχαιρέτησαν με εκτίμηση, οι επευφημίες του κόσμου τους έφεραν ξανά στη σκηνή για ένα encore συναισθηματικής φόρτισης με το “Burnt Reynolds”.
Οι Crippled Black Phoenix είναι ένα συγκρότημα που απαιτεί προσοχή και ενσυναίσθηση για να κατανοήσεις το μουσικό τους ταξίδι. Όταν όμως αποκτήσεις την «γεύση» τους, είναι αδύνατο να μην νιώσεις την ένταση της συναισθηματικής τους φόρτισης και να μην εισέλθεις στον ζοφερό, στοιχειωμένο κόσμο τους. Το ζήσαμε από πρώτο χέρι. Άλλωστε, δεν δημιουργούν απλώς μουσική – είναι σαν ένα εξοργισμένο σύνθημα γραμμένο σε κάποιον τοίχο, είναι μια ταινία χωρίς happy end, ή σαν τους βαθύτερους φόβους σου που κάποιος κατάφερε να φέρει στην επιφάνεια.
