Παρασκευή, 12 Δεκεμβρίου, και ενώ ήμουν σίγουρος πώς θα κατέβαινα στο Gagarin με εξωλέμβια, ο καιρός εδέησε να μάς κάνει το χατήρι και να γλυκάνει λίγο. Τα προηγούμενα live των Crippled Black Phoenix τα είχα χάσει όλα, κάθε φορά για διαφορετικό λόγο. Πάντα κάτι συνέβαινε την τελευταία στιγμή, αυτή τη φορά όμως η τύχη ήταν με το μέρος μου.
Ανταπόκριση: Γιώργος Τζώρτζης / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Λίγο μετα τις 21:30 στη σκηνή ανέβηκαν οι ‘δικοί μας’ Afformance, τους οποίους είχα να δώ live αρκετά χρόνια μιας και έλειπα στο εξωτερικό. Με εξέπληξαν ευχάριστα με το πώς έχουν εξελίξει τον ήχο και το παίξιμο τους. Πολύ δεμένη μπάντα και πολύ καλά προβαρισμένη τόσο ώστε δεν χρειαζόταν καν να έχουν eye contact μεταξύ τους. Post ήχος με μπόλικα ξεσπάσματα αλλά και με πολλά τεχνικά σημεία και κοψίματα που θύμιζαν εώς και Mars Volta. Παίξανε κομμάτια και από το album που πρόκειται να κυκλοφορήσουν το οποίο φαίνεται πως θα είναι αρκετά ενδιαφέρον και έτσι μας ταξίδεψαν ευχάριστα για περίπου 35 λεπτά.
Αφού έγιναν τα απαραίτητα στησίματα στη σκηνή, οι Crippled Black Phoenix έκαναν την εμφάνιση τους κατά τις 11 παρά. Ξεκίνησαν με το αγαπημένο μου “Rise up and fight” ξεσηκώνοντας τον κόσμο από το πρώτο λεπτό. Στη συνέχεια μας ενημέρωσαν πως δεν κατάφεραν να έρθουν σαν full line up μιας και ο Christian Heilmann (μπάσο) και ο Karl Demata (κιθάρα) είχαν κάποια προβλήματα αλλά αντικαταστήθηκαν επάξια από δύο πολύ καλούς session-άδες. Όντως έτσι ήταν, ειδικά ο κιθαρίστας έδωσε τα ρέστα του σχεδόν απροβάριστος! Ακούστηκαν αρκετά κομμάτια από το σχετικά πρόσφατο album τους, “White light generator”, όπως το εκρηκτικό “Black light generator” -με απίστευτα φωνητικά που στις ψηλές θύμιζαν Robert Smith- και το καταπληκτικό “No!”. Πολύ συναίσθημα από το τελευταίο album αλλά και με κομμάτια μέσα από το “Vigilante”. Συγκεκριμένα, στο “Of a lifetime” πραγματικά ανατρίχιασα από την φωνάρα της Daisy Chapman. Σε συνδυασμό με τα δυναμικά solo έκανε την καρδιά σου να θέλει να σπάσει.
Φυσικά δεν μπορούμε να παραλείψουμε και το Hammond του Mark Furnevall το οποίο έκανε υπερωρίες ντύνωντας τα περισσότερα κομάτια, αλλά και την μεγαλειώδη στίγμη που έπαιξαν το “444” λέγοντας μας πως άν έχουμε αυτό το νούμερο στο μυαλό μας όλα θα πάνε καλά (υπάρχει μια σημασιολογία για τον αριθμό αυτό ότι είναι το νούμερο των αγγέλων κλπ.). Κλείσιμο με το “Burnt Reynolds” και ένα συνεχόμενο sing along που έκανε το γεμάτο Gagarin να σείεται, και ενώ μας χαιρετούν και αποσύρονται το sing along συνεχίζεται από όλο τον κόσμο και ξαναεπιστρέφουν για να συνεχίσουν το κομμάτι για μερικά ακόμα λεπτά. Δύο ώρες περίπου κράτησε αυτή η μουσική καταιγίδα με μία μπάντα που ήταν άκρως επικοινωνιακή μιλώντας και κάνοντας αστεία με το κοινό, βγάζοντας φωτογραφίες και δίνοντας τον καλύτερο της εαυτό. Μας χαιρέτησαν με την υπόσχεση ότι θα μας επισκεφτούν και πάλι για ένα τρίωρο set, σαν αυτό που είχαν κάνει μερικά χρόνια πρίν στο Κύτταρο.