Αν και εξακολουθούν να βαδίζουν progressive και rock, το υλικό τους αντλείται έντονα, αδύναμα και ισχυρά διαδοχικά τόσο καθαρά, από retro-post στοιχεία, experimental ήχους, ambient εκλείψεις, space–wave διάθεση και neo–psychedelia feeling. Η dark–ίλα παραμένει stoner. Ένα σχήμα που την ψάχνει και με τα στιχουργικά μέρη της μουσικής πέρα από τα ορχηστρικά. “In the beginning there was darkness…and I saw I was alone”.
Προκαλεί ανησυχίες η αρχή για τον αφηγητή όταν η διαδοχή των φθόγγων του σύμπαντος φαντάζει ξενική. Θα χρειαστεί να συγχρονιστεί για να μην το χάσει. Φωνές αλλόκοτες αντηχούν στο κενό και τελικά δεν είναι μόνος. Εξωγήινα σήματα είναι αυτά που λαμβάνει το ραντάρ ή κάποιου είδους έκτροπα; Το πεπρωμένο διακρίνεται νωθρό μέσα από την σκόνη, την σκουριά και την αποσύνθεση. Η ιστορία του beyond metal θα τον αναστηλώσει μελωδικά. “What is your one purpose in life”, η ερώτηση που θα διαπραγματευτεί κατά το “No Fun” και δε γελάει. Η απάντηση είναι πιο απλή στον χρόνο. Όσο η προσπάθεια που χρειάζεται να καταβάλλουμε όλοι μας, μάλλον καταλήγει “take me under” και θα παίξει μεταξύ blues και παρελθόντος, “Rotten Memories”. Τον διαπερνά ο φόβος και ανοίγει τα μάτια του στο παρών. Στροβιλίζεται. Πρωταθλητές στην αναστάτωση. Ο δρόμος “to curry on” τον οδηγεί να ασχοληθεί με τα εφέ και το πιάνο. Ποντάρει στα drums και την αισθητική ευχαρίστηση. “Goodbye Then” θριαμβευτικά. Δεν μπορεί να μείνει πολύ ακόμη , δηλώνει “Scared And Alone”, μα τη μάχη αν και χαμένη, φαίνεται να την κερδίζει. Η κιθάρα και το μπάσο πανέμορφα τον συντροφεύουν, η Belinda Kordic σιγοντάρει και τα blues επανέρχονται γλυκά και αερικά. Δεν τρέχει, διακυβεύεται κινηματογραφικά σε αυτά που ξέρει και καθορίζει. “We Are The Darkeners” τελικά για να κλείσει αυτή η σειρά των προσωπικών αναζητήσεων με κάποιο αν θέλετε πόρισμα. 4 στα 5 αστέρια. He is with them now.