Δεύτερο live σε 3 ημέρες επί Βρετανικού εδάφους, αυτή τη φορά πιο νεανικό, σε πιο μικρό χώρο και με περισσότερες μπάντες. Περίπου 200 άτομα παρευρέθηκαν στην εν λόγω εμφάνιση των Crashdiet με τους Jettblack και 3 ακόμη σχήματα, τα δύο προερχόμενα από χώρες εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου.
Ανταπόκριση: Χρήστος Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Karla Trainer
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Fallen Mafia, ίσως το πιο heavy σχήμα της βραδιάς. Στα 5 τραγούδια που είχαν στη διάθεσή τους κατάφεραν να κερδίσουν το χειροκρότημα του κόσμου. Η τραγουδίστριά τους χτυπήθηκε αρκετά πάνω στη σκηνή και θύμησαν αρκετά μία πιο heavy έκδοση των Halestorm. Αμέσως μετά, ανέβηκαν στη σκηνή οι Ιταλοί Hell In The Club, που ταρακούνησαν αρκετά τον μικρό χώρο, στον οποίο έγινε το live (επρόκειτο για τη δεύτερη αίθουσα του Academy) ωστόσο έδειξαν ότι δεν έχουν καταλήξει σε ένα συγκεκριμένο ήχο αφού τα τραγούδια τους κινήθηκαν ανάμεσα στο glam punk μέχρι το μελωδικό hard rock. Αρκετά δουλεμένοι, έδειξαν ότι μπορούν και παραπάνω πράγματα. Προσωπικά, το “Rock Down This Place” ήταν το highlight της εμφάνισής τους. Συνέχεια στη βραδιά έδωσαν οι Sleekstain από τη Γαλλία. Ο τραγουδιστής τους θύμησε αρκετά τον Dee Snider με τις κινήσεις του, η μουσική τους όμως θύμησε περισσότερο τους Hardcore Superstar. Συμπαθείς, κινητικοί, κέρδισαν και αυτοί το χειροκρότημα του κόσμου.
Αφού, λοιπόν, οι πρώτες μπάντες ολοκλήρωσαν τα set τους, τη σειρά έλαβαν οι co headliners, Jettblack που έδειξαν ότι είναι το next best thing στον hard rock ήχο που πνέει τα λοίσθια στο Νησί. Θεωρώ, όμως, ότι είναι από τα θαύματα του rock/metal τύπου που ακόμη κινεί τα νήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μια ματιά στο Kerrang! εκείνης της εβδομάδας και το καταλάβαινες. Η πρόταση της εβδομάδας ήταν οι ίδιοι οι Jettblack και όχι η περιοδεία τους μαζί με τους Crashdiet. Πολύς κόσμος είχε έρθει για να δει τους ίδιους και αρκετοί από το κοινό τραγουδούσαν δυνατά τα τραγούδια των -μόλις δύο- δίσκων τους. Ο ήχος τους κινήθηκε πέριξ του glam metal και ο αέρας που απέπνεαν ήταν αυτός της headliner μπάντας. Δεν με εντυπωσίασαν ωστόσο.
Τα βαρέλια, οι σωλήνες, οι καπνοί άρχισαν να βγαίνουν από τη σκηνή της δεύτερης αίθουσας του O2 Academy του Newcastle και ο κόσμος κατάλαβε ότι οι Crashdiet θα ξεκινούσαν το set τους. Για λίγο, θεώρησα ότι ήμουν σε συναυλία του Μιχάλη Χατζηγιάννη, του Σάκη Ρουβά. Δε θέλω να ακουστεί σεξιστικό αυτό που θα πω αλλά όταν βγαίνει μία μπάντα και τα αυτιά σου τρυπάνε 100 γυναικείες τσιρίδες, κάποιο πρόβλημα πρέπει να υπάρχει. Αν και θεωρώ ότι δεν είναι η ίδια μπάντα χωρίς τον εκλιπόντα Dave Lepard, θεωρώ ότι έχουν καταφέρει να διατηρηθούν σε ένα, σχετικά, υψηλό επίπεδο από πλευράς δημοφιλίας. Όχι τόσο, όμως, από συνθετικής πλευράς αφού δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το εκπληκτικό ντεμπούτο τους “Rest In Sleaze”. Οι δε συμπτώσεις, ήταν περίεργες αφού τέτοιες μέρες πριν από 3 χρόνια είχαν έρθει στην χώρα μας. Οι Σουηδοί όρμησαν στη σκηνή με το “Change The World” και, ειλικρινά, ένιωθες ότι το μέρος θα κατέρεε. Με την καλή έννοια φυσικά αφού οι πρώτες σειρές δεν σταμάτησαν να χοροπηδούν.
Σίγουρα, οι συγκρίσεις που γίνονται στο μυαλό του φίλου της μπάντας, βλέποντας τον Simon Cruz επί σκηνής είναι αναπόφευκτες. Το show τους θα μπορούσε να διαψεύσει έναν καχύποπτο φίλο της μπάντας, αν και επικεντρώθηκε περισσότερο στην νέα κυκλοφορία της μπάντας, “The Savage Playground”. Δεν ξέρω αν οι Crashdiet θα καταφέρουν ποτέ να επανέλθουν στο υψηλό επίπεδο που βρέθηκαν με τους δύο πρώτους δίσκους τους (υπό την σκέπη της Universal τότε). Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ ότι είναι μία live εμπειρία που ο φίλος του glam rock/metal δεν πρέπει να χάσει.