Πάνε κάποια χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το υπέροχο unplugged show του Corey Taylor στο Λονδίνο και από τότε ευχόμουν να τον απολαύσω κι εγώ κάποτε από κοντά με ένα τετοιο set up. Ως εναλλακτική σε αυτό το μακρινό όνειρο, ήρθε η ανακοίνωση της συναυλίας του frontman των Slipknot και Stone Sour στο θέατρο του Λυκαβηττού και μιας και είχα να επισκεφθώ αυτόν τον ιστορικό χώρο από το 2010, η θετική μου απάντηση ήταν δεδομένη.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (πλήρες photo report ΕΔΩ)
Δεδομένο ξέρετε τι άλλο ήταν; Ότι δε θα με συγκινούσαν οι Siamese. Και εξηγούμαι: Οι Δανοί κινούνται σε μοντέρνα μονοπάτια, με αρκετά metalcore στοιχεία, χωρίς όμως πολλά screams στα φωνητικά τους, είναι και λίγο pop (ίσως και πολύ, μιας που ο κιθαρίστας τους, Andreas Kruger, είναι πετυχημένος συνθέτης και παραγωγός του εν λόγω μουσικού είδους), έχουν και βιολί, έχουν και στίχους από Eminem (“’Τil I Collapse”) και Gwen Stefani (“Hollaback Girl”) στα τραγούδια τους και άμα τα βάλεις όλα αυτά στο blender, το smoothie που βγαίνει δεν είναι και πολύ της αρεσκείας μου. Ωστόσο, οι παρευρισκόμενοι φάνηκαν να τους απολαμβάνουν γιατί και τα χειροκροτήματα έπεφταν βροχή και τα πρώτα pits της ημέρας άνοιξαν και προετοίμασαν ωραία τη φάση και νομίζω ότι τελικά αυτό έχει σημασία.
Λίγα λεπτά πριν τις 22:00, η ώρα του headliner είχε επιτέλους φτάσει και στα ηχεία ακούγεται το “The Box”, σημάδι ότι ο Corey Taylor και η μπάντα του ήταν έτοιμοι να ανέβουν στη σκηνή. Ο Corey… αχ αυτός ο Corey! Τι κι αν μερικούς μήνες πριν είχε ακυρώσει την περιοδεία του για λόγους υγείας; Η σκηνική του παρουσία δεν απογοητεύει ποτέ, καθώς με την ενέργειά του και τον αέρα του rockstar (ναι, το είπα) σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του.
To setlist, βασισμένο στο “CMF2” και πέρα από τις πολυαναμενόμενες διασκευές του σε Stone Sour και Slipknot και το γνωστό theme του SpongeBob, το οποίο – να με ‘σχωράτε – αλλά με έβγαλε λίγο εκτός κλίματος, περιείχε και κάποιες μικρές εκπλήξεις όπως μάλλον η σπάνια ζωντανή εκτέλεση του “From Can To Can’t” και η δική του εκδοχή στο “Killing Moon” των Echo & The Bunnymen.
Ας μη γελιόμαστε όμως, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού ήταν maggots που διψούσαν για τα αγαπημένα τους τραγούδια κι έτσι τα πρώτα καπνογόνα άναψαν στο “Before I Forget” και οι φωνές όλων έγιναν ένα στο “Snuff”. Δε θα κρύψω ωστόσο ότι τα δικά μου highlights ήταν τα “Made of Scars”, “Song #3”, “Through Glass” και “30/30-150”, γιατί εκτός ότι μου έχει λείψει πάρα πολύ μια συναυλία Stone Sour, η συνύπαρξη των Corey Taylor και Christian Martucci στη σκηνή, μόνο καλό μπορεί να αποτελέσει.
O Corey Taylor είναι ο τύπος με την τρομακτική μάσκα στους Slipknot που μας κάνει να… ψαρώνουμε σε κάθε τους εμφάνιση, αλλά και ο ευαίσθητος πενηντάρης – πλέον – που γράφει και αφιερώνει ρομαντικά τραγούδια στη γυναίκα της ζωής του. Είναι εκεί όταν είσαι νευριασμένος και πιστεύεις ότι ο κόσμος δε σε καταλαβαίνει, είναι εκεί όταν είσαι ερωτευμένος και ψάχνεις τρόπο να το εκφράσεις, είναι εκεί όταν θέλεις να ακούσεις απλώς κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις καλά. Ο Corey Taylor δήλωσε ότι το ελληνικό κοινό είναι το δώρο του, όμως εγώ θα πω ότι ο Corey Taylor είναι το δικό μου.
