Ανταπόκριση: Γιώργος Δαλκίδης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (πλήρες photostory εδώ)
Την έχω στήσει από νωρίς στο πεζοδρόμιο της Κωνσταντινουπόλεως κάνοντας προεκλογική εκστρατεία και περιμένοντας όλους τους γνωστούς αγνώστους. Οπότε περί τις 21:38 και κατόπιν μιας σύντομης εισαγωγής που μπερδεύει το dubstep με διαλόγους πολεμικής ταινίας, η πρώτη μπάντα της βραδιάς, οι Αθηναίοι Detestment, καταλαμβάνουν την σκηνή του Arch. Το κουαρτέτο απαρτίζεται από
πιτσιρικάδες (εκ των οποίων ο κιθαρίστας με νάρθηκα στο χέρι) που παίζουν μεταλλοειδές hardcore στην beat down έκφανση του ως επί το πλείστον, ενώ το γρύλισμα του τραγουδιστή προδίδει και την death metal καταβολή που, ενδεχομένως, έχει η μπάντα. Αν προσθέσεις τα gangsta rap εμβόλιμα και κάμποσο χιούμορ και χαλαρότητα, έχεις σχηματίσει, φίλε αναγνώστη, μία καθαρή εικόνα της εμφάνισης της μπάντας. Ορισμένες φορές και ιδίως στην αρχή του σετ, ομολογουμένως λίγο αποσυντονίστηκα με το που τελείωνε το ένα κομμάτι και που ξεκινούσε το επόμενο, αλλά κρίνοντας από το ότι τα Μπολσόι έχουν αρχίσει ήδη το slamdance είναι επιτυχημένο το πείραμα που λήγει στις 22:00.
Στις 22:17 εμφανίζονται οι Βρετανοί Desolated, οι οποίοι έχουν κάτι φανταστικά hockey jerseys στο merch τους. Ο ήχος τους θυμίζει κάπως τους Biohazard μείον τα εκτροχιασμένα lead του Bobby Hambel , ενώ η χροιά του τραγουδιστή της πενταμελούς μπάντας από το Southampton παραπέμπει στον Sen Dog τον Cypress Hill. Μυστήριο είναι δε για ποιο λόγο φοράει γάντια Μάιο μήνα αλλά το αντιπαρέρχομαι, καθώς ξεσηκώνει το κοινό ανταλλάσσοντας κοφτές ρίμες με τον μπασίστα. Αλλού ο frontman δηλώνει ότι ο κόσμος έχει γίνει ένα πολύ ηλίθιο μέρος, καθώς πολλά, συμβαίνουν, αλλά όλοι οι παρόντες είναι παρέχουν ένα ασφαλές περιβάλλον. Το κοινό αντιδρά με ολοένα και πιο βίαια pit όσο πλησιάζει το τέλος της εμφάνισης τους που έρχεται στις 22:45. Περίμενα λίγο καλύτερο ήχο μιας
και ήταν και η πρώτη τους φορά στην Ελλάδα.
Το “Like a Prayer” της Madonna , το “Take on Me” των A-ha και φυσικά ο Phil Collins μας κρατάνε παρέα, ενώ οι No Doubt έχουν την τιμητική τους στα επί σκηνής t-shirt. Περί τις 23:00 σκάνε κυριολεκτικά στην σκηνή και σε χρόνο dt έχουν φτάσει στο “False Idols Fall’ όπου ο κόσμος συσπειρώνεται με το πρόσταγμα του Neufeld. Στα πρώτα κομμάτια λίγο χάνονται οι κιθάρες και
υπερκαλύπτονται από τα drums και το μπάσο, αλλά τίποτα δεν καταστέλλει το γενικευμένο ξύλο που παίζει μπροστά στη σκηνή. Ο Neufeld αναφέρει ότι συνήθως παίζουν σε άλλο venue και ευχαριστεί τον Δημήτρη Κυριακίδη, τον ιθύνοντα νου της διοργανώτριας Hardtimes και για μια ακόμη φορά προσκαλεί τον κόσμο μπροστά.
Το “Trauma in the Inner Circle” προκαλεί χορωδία από το κοινό και ο ένας mosh ύμνος ακολουθεί μετά τον άλλον, ενώ σε κάποια διακοπή πέφτει παραγγελία από το κοινό για το “Βroadcasting” που παίζεται λίγα κομμάτια αργότερα. Η Αθήνα είναι μία ειδική πόλη για τον Neufeld κατά τα λεγόμενα του, γιατί σε προηγούμενη εμφάνιση της μπάντας του έκλεψαν το κινητό και εκτιμάει το πόσο πρόθυμοι να βοηθήσουν ήταν οι ντόπιοι. Αφιερώνει το “Crossed” στην μεγαλύτερη, κατ’ αυτόν, metal μπάντα του πλανήτη, στους Gojira. Όντας αεικίνητος και ένθερμος (παρόλη την χαμηλή προσέλευση) ρωτάει αν πρέπει να ρίξουν τους τόνους (“Wasted Arrows”) και κατεβαίνει στο κοινό για να εκκινήσει moshpit ο ίδιος, ώσπου έρχεται η ώρα του ανθεμικού “Wake Up Dead” όπου ο υπογράφων βράχνιασε. Ο αποχαιρετισμός έρχεται με τους Human League στα ηχεία. Φανταστικοί τουλάχιστον.
