Οι cleopatrick είναι ο Luke Gruntz στα φωνητικά/κιθάρα και ο Ian Fraser στα ντραμς και μόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ. Το BUMMER αποτελεί το ντεμπούτο των δύο αγοριών από τον Καναδά, οι οποίοι από το 2016, με ένα EP και ελάχιστα μόνο singles μας έχουν κερδίσει με τον δυνατό fuzz-αριστό ροκ ήχο τους. Καιρό τώρα το περιμέναμε, και πάνω κάτω είχαν ήδη αφήσει το μουσικό τους στίγμα έστω και έτσι, κερδίζοντας εύκολα οπαδούς μόνο μέσω της ακρόασης τραγουδιών όπως το ‘’hometown’’ και το ‘’bernard trigger’’ στο Spotify.
Πρόκειται για ένα ντουέτο που πορεύεται μαζί στη ζωή από την ηλικία των τεσσάρων ετών. Έχουν περάσει παρέα λοιπόν, όχι μόνο τα παιδικά τους χρόνια αλλά και την εφηβεία με ό,τι και αν αυτή συνεπάγεται, έρωτες, ανεμελιά, εκρήξεις θυμού, νταήδες. Πάνω ακριβώς σε αυτά πάτησαν από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν να παίζουν μουσική στα γκαράζ των σπιτιών τους, με τους ίδιους να δηλώνουν πως η μουσική τους επιθυμούν να ακούγεται όπως η hip-hop –με δυνατά ντρας και άμεσα φωνητικά- αλλά ταυτόχρονα ο κόσμος να μπορεί να ταυτιστεί με τους στίχους και να τους τραγουδούν όλοι χωρίς να νιώθουν άβολα. Σε μεγάλο βαθμό το έχουν καταφέρει.
Από το πρώτο λεπτό του VICTORIA PARK καταλαβαίνουμε πως έχουμε να κάνουμε με έναν fuzzαριόζικο δίσκο που δεν ακούγεται σε καμία περίπτωση με χαμηλή ένταση. Η παραμόρφωση, τα δυνατά κιθαριστικά riffs και μία DIY αισθητική είναι τα κύρια χαρακτηριστικά ολόκληρου του BUMMER. Ξεχωρίζει το 2008, το πιο αργό και μελωδικό κομμάτι που έχουν βγάλει γενικότερα, αγγίζοντας τα όρια της μπαλάντας του δίσκου. Στο THE DRAKE έμπνευση αποτέλεσε ένα live το 2007 στο The Drake Hotel του Τορόντο, όπου ήρθαν αντιμέτωποι με τον άνθρωπο που τους έκανε να νιώθουν άσχημα επειδή στο λύκειο αγαπούσαν τη μουσική και όχι το μπέιζμπολ. Το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο απότομα, σχεδόν χωρίς ανάσα, η δυναμική τους σε παρασύρει σε ένα άλλοτε χαλαρό κούνημα κεφαλιού και άλλοτε σε πιο δυνατό headbanging, την ώρα που ο Luke καταλήγει να αμφιβάλλει ακόμη και για την ίδια του την προσωπικότητα και συμπεριφορά (But maybe I’m an asshole, maybe I’m a faker/Maybe I’m too bashful but I can’t seem to shake the).
Το BUMMER είναι ωμό, γεμάτο φασαρία, νεύρο και ενέργεια. Αυτό το κάτι παραπάνω που ενδεχομένως χάνεται με την μονοτονία της παραμορφωμένης κιθάρας, είμαι σίγουρη πως θα το κερδίζει σε ένα live από αυτά που έχουμε όλοι πεθυμήσει, χωρίς καθίσματα και μάσκες. Μόνο ιδρωμένα σώματα να πάλλονται μπροστά από την σκηνή υπό τον ρυθμό των ντραμς…