Οι Citizen Jim είναι μία rock τετράδα από την Αθήνα, που μπλέκει πολλές επιρροές και είδη, από funk rock π.χ. των Red Hot Chili Peppers και rap φωνητικά μέχρι πιο ατμοσφαιρικά και ηλεκτρονικά στοιχεία, με έναν πολύ ευχάριστα ανορθόδοξο Frank Zappa-meets-Primus τρόπο και με ελληνικό στίχο, βασισμένο στο, πολύ συχνά ειρωνικότατο, story telling. Είναι κάτι σίγουρα πολύ δύσκολο να περιγραφεί, αλλά βήμα-βήμα μπορεί να ξετυλιχτεί ο νέος μίτος της παράνοιας, που ακούει στο όνομα “Ξώφαλτσες Πινελιές Ανώμαλης Πλοκής”.
Ο δίσκος ξεκινάει με το “Υψηλή Τέχνη”, μία υπέρ-groovy “ωδή” στο καλλιτεχνικό στερέωμα “all the way from Menidi”, όπως αναφέρεται. Από τις πρώτες νότες και το πολύ εθιστικό groove, φαίνεται ότι πρόκειται για supergroup μουσικών, κάτι που είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια. Συνεχίζουμε με την “7η Μέρα”, μία χοροπηδηχτή rock n’ roll περιγραφή των σκέψεων μιας normal Κυριακής και ένα παρανοϊκό solo, ακολουθούμενο από το βαρύ groove του “Γλωσσοφιλόγου Ποιητή”, βασισμένο σε ένα πολύ ωραίο riff μπάσου και τους περίεργους ήχους της κιθάρας, με ένα πολύ γενναίο breakdown για κλείσιμο, στην ίσως πιο ανορθόδοξη αρμονική στιγμή του album.
Ένα από τα προσωπικά αγαπημένα tracks, το “Φουσκωτό Βυζάκι”, μπαίνει με ένα πολύ sexy, laid-back groove, περιγράφοντας μας στιγμές από το καλοκαιράκι στην παραλία, με πολύ ενδιαφέροντα ρυθμικά και αρμονικά παιχνίδια στην στιγμή του solo. Το γιγάντιο riff του μπάσου στο “Χριστουγεννιάτικο Σιρόπι” έχει για άλλη μια φορά πρωταγωνιστικό ρόλο, και η κιθάρα απαντά στα φωνητικά με έναν πολύ ιδιαίτερο detuned ήχο, μέχρι που ένα tutti breakdown μας βάζει σε έναν πολύ περίεργα χορευτικό ρυθμό, κλείνοντας όσο πιο σχιζοφρενικά μπορούσε να κλείσει ένα κομμάτι. Το “Ευχαριστώ τον Θεό” είναι κάτι που θυμίζει, πάντα groovy, πολιτικό λόγο με το χαρακτηριστικό βάθος του και μπορεί να συνοψιστεί εύκολα με την φράση που χρησιμοποιεί : “Καλή η κιθάρα και τα ντραμς, αλλά τι να κλάσουν μπροστά στο μεγαλείο του μπουζουκιού ; Ε ;”.
Το πιο πολύπλευρο ρυθμικά σημείο, ακούει στο όνομα “Οι Μετοχές Της Καθαρίστριας”, κάνοντας συχνά αλλαγές, ξεκινώντας πολύ γρήγορα, πέφτοντας απότομα σε laid – back reggae groove, μιλώντας, μάλλον, για τα όνειρα μίας κυρίας που γυρνάει από τη δουλειά στα “Βριλήσσια, ολόκληρη Οδύσσεια”. Το “Διαφημιστής σε Κηδεία”, που νομίζω περιγράφεται από τον τίτλο, είναι ένα τριών λεπτών διάλειμμα, θυμίζοντας κάποιο lounge bar μουσικά, ακουλουθούμενο από το σκοτεινό, μακρόσυρτο trippy “Γη του Πυρός”. Ο δίσκος κλείνει με την απαραίτητη (;) latin πινελιά και τον “Κύκλο της Αγάπης”, την ερωτική ιστορία του Jorge Cavallero και της Ελεωνόρας, το τελευταίο τους φιλί πριν ο Jorge γίνει μοναχός, προφανώς με ένα πολύ μεγάλο twist.
Το “Ξώφαλτσες Πινελιές Ανώμαλης Πλοκής” είναι σίγουρα κάτι πολύ διαφορετικό. Αξιοθαύμαστα παιγμένο χάος, αποτελούμενο από 10 ενότητες μουσικής παράνοιας, από reggae μέχρι σχεδόν metal, σε πολύ λαμπερή, πεντακάθαρη και προσεγμένη παραγωγή σε όλες τις απόψεις και τις διάφορες ιστορίες των στίχων να ολοκληρώνουν το puzzle, που με κάθε ακρόαση γίνεται μεγαλύτερο και πιο σύνθετο. Εκπληκτικά ενδιαφέρον, αντικειμενικά δύσκολο αλλά καθόλου ξένο στα αυτιά και υπερβολικά διασκεδαστικό σε όλους τους τομείς στις live εκδοχές του.