Η ιστορία μου με τους Circassian έχει ως εξής. Τους είχα δει πριν από δυο χρόνια στο Αfter Dark, άργησα να τους ξαναδώ, το 2013 τους ξανακούω και με ένα-δύο κομμάτια από το επερχόμενο-τότε- album τους μου τράβηξαν αμέσως την προσοχή. Μου φάνηκαν όχι μόνο πολύ καλός οιωνός για τη σκηνή αλλά και μουσικά «προκλητικοί», από αυτούς που πας σε live και καρφώνεσαι να ακούσεις τι έχουν να σου πουν.
Το “Hantse Guashe” επιβεβαίωσε όλα τα παραπάνω. Άρτιο album, με εναλλαγές στο ύφος και το feeling των κομματιών αλλά πάντα πιστό σε αυτό που φέρνουν οι Circassian στη σκηνή. Η εμπειρία ακρόασης είναι σαν βόλτα, ή film με διάφορες σκηνές. Έχει μέσα λίγη new-wave-ίλα, μια post rock αισθητική και ρυθμικά riffs/intervals τόσο δυνατά που για μένα είναι σαν να βάζουν τη σφραγίδα «ωπ-αυτό που ακούω είναι πολύ καλό». Έχει όση ψυχεδέλεια χρειάζεται το ύφος τους, μη με ρωτήσεις ποιο-θα πω απλά μια πολύ μεγάλη λέξη με μουσικά είδη- και πολύ smooth φωνητικά, δηλαδή ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να είχε από πάνω ένα τόσο σύνθετο μουσικό μέρος. Αλλά αυτό που τους δίνει τα πολλά extra points δεν είναι μόνο αυτό.
Δίνω πολλά respects στα παιδιά γιατί μέσα από τη δουλειά τους βγάζουν μια αυθεντικότητα και μια μεγάλη αφοσίωση σε αυτό που κάνουν από την αρχή της πορείας τους. Κινούνται σε μια balkan-ανατολίτικη αισθητική τέλεια προσαρμοσμένη σε όλες τις άλλες επιρροές τους, χαρακτηρηστικό αναφαίρετα και αποκλειστικά δικό τους, τους καταλαβαίνεις από μακριά δηλαδή. Σε αυτή τη βάση ξεχώρισα προφανώς και χωρίς δεύτερη σκέψη από το δίσκο το “Mevlana” όπου συμβαίνει ακριβώς αυτό που περιγράφω και γενικά μου έκλεψε λίγο την καρδιά το τελευταίο κομμάτι-“ Green turtles of the Nile”. To album θα κοπεί και σε βινύλια από την Chaotic Synergy το Φεβρουάριο.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good : Η σφραγίδα “Circassian” χωρίς να λείπει ο πειραματισμός. Ακούς ολόκληρο το album και δε βαριέσαι ποτέ.
The Bad : –
Βαθμολογία: 4 / 5
[/stextbox]