Οι Church of the Sea είναι μια από τις μπάντες που με είχαν κερδίσει από την πρώτη στιγμή. Η προηγούμενη φορά που τους είδα ζωντανά δε, εδραίωσε την αρχική αίσθηση που μου είχαν κάνει από την ακρόαση του ντεμπούτου άλμπουμ τους “Odalisque”, οπότε με την ανακοίνωση της εμφάνισής τους στον Αγγλικανικό ναό του Αγίου Πέτρου ήταν βέβαιο ότι δεν θα έχανα την ευκαιρία να τους ξαναδώ. Πόσο μάλλον όταν συνοδεύονταν από τους Moon Moth, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, αλλά και δυσπρόσιτα, ελλείψει παρουσίας στουντιακού υλικού τους σε streaming media ή bandcamp, σχήματα.
Ανταπόκριση: Σταύρος Γαρεδάκης / Photo credits: Αφροδίτη Ζαγγανά
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καταλληλότερο σχήμα από τους Moon Moth για να άνοιγαν αυτή τη βραδιά, με την ηχητική και αισθητική συγγένεια μεταξύ των δύο σχημάτων. Με λιτή ενορχήστρωση, μόλις κιθάρα και τύμπανα, να συνοδεύουν την Έφη Ευαγγελινού και τη Νίκη Τσέτσου, τις δύο τραγουδίστριες, που πέρα από να εναλλάσσουν μεταξύ τους τον πρώτο ρόλο, ή να τραγουδούν σαν ντουέτο τις φωνητικές αρμονίες, είχαν αναλάβει το synth και τα πλήκτρα αντίστοιχα, η σαγηνευτική ambient pop των Moon Moth, η οποία διαθέτει στοιχεία που ανάγονται στην trip-hop και apocalyptic folk, ειδικά με τη χρήση περιβαλλοντικών ήχων και τον φωτισμό του χώρου, έδινε την εντύπωση πως σε καλούσε σε κάποιο ξέφωτο αρχέγονου δάσους να λικνιστείς στο ρυθμό ενός χορού μεθυσμένων από τις αχτίδες σεληνόφωτος νυχτοπεταλούδων.
Το μόνο σημείο στο οποίο μείναμε ανικανοποίητοι ήταν η διάρκεια του σετ, που μετά βίας να κρατήσε 20 λεπτά, καθώς δεν νομίζω πως η μπάντα διαθέτει ακόμη περισσότερο υλικό. Ευχόμαστε την επόμενη φορά, γιατί σίγουρα θέλουμε και θα τους ξαναδούμε, να έχουν προστεθεί και νέα κομμάτια στη μέχρι τώρα εξαιρετική δουλειά τους.
Η μυσταγωγική μουσική των Church of the Sea, με τις υπνωτιστικές ανατολίτικες μελωδίες, τόσο στα φωνητικά, όσο και από τους αρπισμούς της κιθάρας του Βαγγέλη όταν δεν επιδίδεται σε αργόσυρτα doom riffs, με τα έρποντα industrial beats και το υποβόσκον drone από τα synth του Άλεξ να προσδίδουν απειλητικό χαρακτήρα στην όλη ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με την αιθέρια ερμηνεία και τις παραστατικές κινήσεις της Ειρήνης με το σήμα κατατεθέν ζεύγος βεντάλιας και αλυσίδας ανά χείρας, δίνουν την αίσθηση ότι γίνεσαι μάρτυρας κάποιου μυστηριακού τελετουργικού. Μια καλοδουλεμένη παράσταση, την οποία δείχνουν πως έχουν τελειοποιήσει οι αρκετές ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας στο διάστημα που μεσολάβησε από την κυκλοφορία του “Odalisque”.
Τα όποια τεχνικά μικροψεγάδια της βραδιάς, όπως η απώλεια ευκρίνειας των φωνητικών στα χαμηλά λόγω της κόντρας στις συχνότητες με τα όργανα, δεν ήταν αρκετά να στιγματίσουν μια ακόμη υπέροχη εμπειρία που μας χάρισαν οι Church Of The Sea, ακόμη και χωρίς τον παράγοντα της έκπληξης να δρα υπέρ τους, όπως την πρώτη φορά. Ας μην περιπέσω στην απληστία να ζητήσω κιόλας το επόμενο άλμπουμ, πιστεύω μπορούμε να κάνουμε υπομονή όσο μας προσφέρουν τέτοιες εξαιρετικές ζωντανές εμφανίσεις.
Για τέλος, να εκφράσω και τη χαρά μου για την στήριξη που έδειξε το κοινό στα δύο σχήματα, κάνοντας sold out την εκδήλωση, ειδικά μέρες σαν κι αυτές, με τόσο βαρύ συναυλιακό πρόγραμμα.
