Έχοντας γνωρίσει τους Church of the Sea όταν μου ανατέθηκε η παρουσίαση του ντεμπούτου άλμπουμ τους, με το που ανακοινώθηκε η live παρουσίασή του στο Sixdogs δεν υπήρχε περίπτωση να έχω τη δυνατότητα να παραβρεθώ και να έχανα αυτή την ζωντανή εμφάνισή τους, καθώς το “Odalisque” μου είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Μάλιστα ένιωσα πολύ μεγάλη απογοήτευση όταν έφτασε η ώρα να ανοίξουν οι πόρτες και μετά λύπης διαπίστωσα ότι η παρουσία του κόσμου δεν ήταν αυτή που ήλπιζα. Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για μια σχετικά νέα μπάντα που δεν διαθέτει γνώριμο στο ευρύ κοινό ήχο, όμως θεωρούσα πως αξίζουν με το παραπάνω ένα γεμάτο χώρο.
Ανταπόκριση: Σταύρος Γαρεδάκης / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (πλήρες photo report εδώ)
Ευτυχώς τελικά έκανε την εμφάνισή του το κοινό μέχρι να έρθει η ώρα για τους Hypnotic Nausea που άνοιγαν τη συναυλία, αναλαμβάνοντας ένα διττό ρόλο, καθώς από την μία είχαν να μας ζεστάνουν αυτό το ψυχρό φθινοπωρινό βράδυ, από την άλλη να προετοιμάσουν το κοινό για αυτό που ερχόταν αργότερα.
Κι αν ήταν στα μέρη που η μουσική τους ανέβαζε την ταχύτητα με καλπάζοντα κλασικά heavy-metalικά riffs για headbanging που μας ζέσταναν και τα πιο ατμοσφαιρικά και post-metal περάσματα που γεφύρωναν τις μουσικές των δύο συγκροτημάτων, νομίζω εντυπωσίαζαν περισσότερο όταν κινούνταν σε πιο progressive μονοπάτια όπου αναδεικνυόταν πλήρως η φοβερή δουλειά του Νίκου Μπαρτσώκα στα ντραμς. Δεν είχα ακούσει πρωτύτερα τα δύο albums που είχαν κυκλοφορήσει τα προηγούμενα χρόνια, αλλά όπως φάνηκε, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι έχουν ένα τόσο πλούσιο συναυλιακό βιογραφικό, ανοίγοντας στο παρελθόν για μπάντες όπως οι Need, Crippled Black Phoenix κ.α.
Μετά το πέρας του σετ των Hypnotic Nausea, και αφού το ρολόι είχε περάσει τις 10, ήρθε η ώρα να ξεκινήσει η μυσταγωγία των Church of the Sea. Δεν χρειάστηκαν πολλά παραπάνω από το πρώτο riff από την κιθάρα του Βαγγέλη, το βιομηχανικό drone και τα αργόσυρτα ηλεκτρονικά beats από τα synths του Άλεξ για να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα, και με το που ξεκίνησε να τραγουδά η Ειρήνη, το εκκλησίασμα είχε πιαστεί στο αγκίστρι. Μολις μπήκαν για τα καλά και οι υπνωτιστικές ανατολίτικες μελωδίες που διέπουν το σύνολο των κομματιών του άλμπουμ, η Ειρήνη σαν άλλη αρχιέρεια ανέλαβε τον κύριο ρόλο στην τέλεση του μυστηρίου με τις εκφραστικές κινήσεις των χεριών της, αλλά κυρίως με τη εντυπωσιακή δύναμη της φωνής της και αυτό τον χαρακτηριστικό της λυγμό στο τέλος των φράσεων που ανατριχιάζει.
Είναι αυτές οι ανατολίτικες μελωδίες που διέπουν το σύνολο των κομματιών του “Odalisque” που δίνουν την αίσθηση πως το άλμπουμ αποτελεί μια συμπαγή οντότητα με πολύ συγκροτημένη ηχητική και αισθητική ταυτότητα, και αυτή η αίσθηση μεταφέρεται αυτούσια στη σκηνή από το τρίο, που αποδίδει αριστοτεχνικά ακόμη και τις βαρύτερες, πιο doom πλευρές του άλμπουμ, παρά την απουσία πλήρους παραδοσιακής rock ενορχήστρωσης.
Εν τέλει πιστεύω ότι παρακολουθώντας ζωντανά τους Church of the Sea γίναμε κοινωνοί ενός μυστηρίου που δεν θα άφηνε ασυγκίνητο οποιοδήποτε οπαδό του σκοτεινού ήχου πέρα από οποιεσδήποτε ταμπέλες, και είμαι πεπεισμένος ότι με τέτοιες εμφανίσεις η Εκκλησία της Θάλασσας είναι προορισμένη να πληθύνει το ποίμνιό της.
