Η μουσική δεν είναι για όλους. Δεν μπορούν όλοι να ακούσουν μουσική. Δεν αξίζουν όλοι τα βινύλια, δεν αξίζουν όλοι τα ουρλιαχτά, δε χρειάζεται καν να τους εξηγήσεις όλα αυτά που σκέφτεσαι, δεν θα καταλάβουν. Όσοι καταλαβαίνουν βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο Αn Club.
Ανταπόκριση: Δώρα Πανταζή / Photos: Τζένη Γκατζιάστρα
Οι Chain and The Gang θα μπορούσαν να είναι όλες οι μπάντες που έχεις ακούσει όλη σου την ζωή και έχουν νόημα. Για εσένα, όχι για το σύνολο. Μιλάνε για εσένα σε εσένα. Έχουν να πουν κάτι ουσιαστικό, κάτι που δε θα σου αλλάξει την ζωή, αλλά θα σε κάνει να σκάσεις ένα χαμόγελο ειρωνείας. Είναι η ιστορία της μουσικής σε μικρά καρέ, στα comics που διαβάζεις, είναι η μουσική που ακούς στο εφηβικό σου δωμάτιο και σε κάνει να χορεύεις μπροστά στον καθρέφτη.Είναι τα ποτά που έχεις πιει στα party, με την παρέα σου και κουνιόσουν λες και βρισκόσουν πίσω στο δωμάτιο.Είναι τα γελοία βήματα, που σου ζητάει η παρέα σου να κάνεις στον δρόμο, ενώ περπατάς, για να ξεφτιλίσεις τον εαυτό σου, απλά για τη φάση.
Οι Chain and The Gang είναι ο φόβος που απέκτησες από την τηλεόραση, από τις ειδήσεις, από τους δημοσιογράφους, από τους πολιτικούς, από την τρομοκρατία που καθημερινά εισβάλει στην ζωή σου. Οι Chain and The Gang είναι ο τρόμος του να ξυπνήσεις αύριο και να μην έχεις δουλειά, να μη σε θέλουν πια, να μην υπάρχεις. Είναι όλα όσα θα ήθελες να έχεις. Θάρρος, ειλικρίνεια, θράσος, δύναμη, όλη την δύναμη που σου έχουν πάρει. Οι Chain and The Gang είναι μανιφέστο, μπορούν να διαμαρτυρηθούν με δύο λέξεις, να πάνε ένα βήμα παρακάτω την σκέψη…σε πράξη.
Δεν ξέρω πως όλα αυτά μαζί μπορούν να χωρέσουν σε ένα live μιας μπάντας. Και όμως γίνεται. Όταν μιλάμε για τον Ian Svenonius, συνοδευόμενος, στα φωνητικά, από την Katie Alice Greer, πραγματικά, όλα γίνονται. Ενδεχομένως να φταίει η θεατρικότητα στην σκηνή, που συνδύαζε την ώριμη τρέλα του Svenonius με την νεανική ψυχοπάθεια της Greer. Ίσως να φταίει ο διάχυτος πολιτικός στίχος τους που μας αγγίζει, τώρα πια, λίγο παραπάνω. Ίσως, πάλι, φταίει η βαριά ιστορία που κουβαλάει ο εν λόγω frontman, στις πλάτες του και δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα.
Το θέμα είναι πως μπόρεσε να καταφέρει όλα όσα καμία μπάντα δεν κατάφερε να κάνει φέτος. Να μεταδώσει την τρέλα, που έχουν όλοι οι άνθρωποι που ακούνε μουσική. Να σε κάνει να καταλάβεις, όλα όσα θα ήθελες να πεις στον διπλανό σου. Να σε κοιτάξει στα μάτια με την ειλικρίνεια του καλλιτέχνη που ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Επικοινωνείτε με τα μάτια, χωρίς να τον έχεις ξανασυναντήσει ποτέ στη ζωή σου. Πως μπορούν να σου πουν ψέματα οι δίσκοι που σε μεγάλωσαν; Πως μπορούν να σου πουν ψέματα τα βινύλια σου ρε; Δεν γίνεται. Γι’αυτό η μουσική δεν είναι για όλους. Είναι για εκείνους που χωρίς να τους εξηγήσεις, απλά τους δείχνεις και καταλαβαίνουν…
* το support Caveman Joe & Thee Afrodykes είχε πάλι ένα μουστάκι, πιο τσιγκελωτό αυτή τη φορά, πιο αμερικάνικο. Πιο αμερικάνικη μουσική, πιο αμερικάνικα όλα γενικώς. Ίσως, η πλήρης αντίθεση με τους Chain and The Gang.