Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους EP, “No Saviour’s Ground” (διαβάστε την κριτική του εδώ) και την παρουσίασή του απόψε στo Aθηναϊκό Death Disco, οι Cemetery Dance απάντησαν στις ερωτήσεις της Αναστασίας Παπαδάκη.
Γνωρίζω πως το studio στο οποίο παίζετε και ηχογραφείτε, ιδιοκτησίας μάλιστα του τραγουδιστή σας (ναι, έχω inside information) βρίσκεται απέναντι από ένα νεκροταφείο. Αυτό είναι το μυστικό πίσω από την ονομασία Cemetery Dance;
Χαχα! Οι πληροφορίες σου είναι σωστές. Σπιούνοι και καταδότες παντού λοιπόν! Ναι, το Soundflakes/Artworks Studios είναι απέναντι πόρτα με το νεκροταφείο, κυριολεκτικά ούτε δέκα μέτρα μακριά, και επειδή έχουμε περάσει πολλές ώρες περιμένοντας τον τραγουδιστή μας να ανοίξει το studio (“ναι ναι, τώρα, σε δέκα λεπτά είμαι εκεί” φάση), τρώγαμε, πίναμε και κουβεντιάζαμε στα παγκάκια του νεκροταφείου. Φυσικό κι επόμενο ήταν να διαλέξουμε αυτό το όνομα. Μια χρήσιμη αλλά όχι και τόσο διαδεδομένη πληροφορία είναι ότι πέρασε από το μυαλό μας να ονομαστούμε Poser Zombies και το ντεμπούτο μας να λεγόταν “Cemetery Dance”. Πιστεύω πως η κοινή λογική επικράτησε, καθότι είμαστε και ομορφόπαιδα, καμία ομοιότητα με zombies δηλαδή.
Στο βιογραφικό σας αναφέρονται συμμετοχές των μελών σε κάποια παλιότερα σχήματα όπως οι Nocta. Θες να μου πεις περισσότερα σχετικά με το «βρώμικο» παρελθόν σας; Είναι οι Cemetery Dance το απόσταγμα αυτής της πολυετούς εμπειρίας σε μουσικά σχήματα;
Το παρελθόν μας είναι εξίσου βρώμικο με το παρόν. Ο Άρης (κιθάρα), ο Τεό (τύμπανα) και εγώ, παίζαμε μαζί σε κάποια version των Nocta, οι οποίοι είχαν δημιουργηθεί από μένα και τον Άρη το 1997. Εγώ έκανα ένα μακρόβιο πέρασμα από τους θεούς Nightfall, την εποχή των “I Am Jesus” και “Lyssa”, όπου και αδελφοποιήθηκα με τους τότε μουσικούς που συμμετείχαν. Ο Lazy (φωνή) και ο Jojos (μπάσο) συνυπήρχαν σε άπειρα groups και γνωρίζονταν από πολύ παλιά (Negative, Skysent Lu κ.α.). Όλοι μεταξύ μας γνωριζόμασταν μέσω του studio που διατηρεί ο κύριος Lazy και από την αγάπη μας για μπύρες και βάρβαρο χαβαλέ και κάπως έτσι, τζαμάρισμα στο τζαμάρισμα και πλάκα στην πλάκα, δημιουργήθηκαν οι Cemetery Dance.
Το “No Saviour’s Ground” σε αντίθεση με το “Poser Zombies” μοιάζει να μην έχει σαφή μουσικό προσανατολισμό. Οι κιθάρες των Cemetery Dance είναι εκεί, αλλά ή –ούτως ή άλλως- χαρακτηριστική διακύμανση της μουσικής σας από evil riffing σε sleazy attitude, είναι ακόμη πιο έντονη εδώ. Γιατί έτσι;
Η ιστορία πίσω από το “No Saviour’s Ground” είναι απλή και σύντομη. Τα τραγούδια που περιέχονται στο EP γράφτηκαν και προορίζονταν για το “Poser Zombies”. Όταν φτάσαμε στο σημείο της παραγωγής, που έπρεπε να επιλέξουμε τραγούδια που θα έμπαιναν στον δίσκο, τα συγκεκριμένα δεν προκρίθηκαν, λόγω ύφους και όχι λόγω ποιότητας, πάντα σε σχέση με τη πλειοψηφία των άλλων συνθέσεων. Σε ευχαριστώ, που έτσι μου δίνεις πάσα να πω ότι το “No Saviour’s Ground” είναι τα B-sides του “Poser Zombies”. Έχεις δίκιο όταν λες ότι στο “No Saviour’s Ground” ακουγόμαστε λιγότερο evil και περισσότερο sleazy, αλλά αυτό λέει και το όνομα Cemetery Dance: Evil, dirty και sleazy, σε συσκευασία δώρου.
Το “No Savior’s Ground” λοιπόν όπως είδα, κυκλοφόρησε σε βινύλιο δύο χρωμάτων. Πες μου περισσότερα γι’ αυτό. Είστε λάτρεις της μορφής του βινυλίου και εσείς οι ίδιοι; Τι πρέπει να κάνει κανείς για να πιάσει στα χέρια του αυτή τη κυκλοφορία;
Δεν θα δεις ποτέ κάτι άλλο, πλην βινυλίου, σε κυκλοφορία αυτοχρηματοδοτούμενη των Cemetery Dance. Αν κάποιος ποτέ αναλάβει τα έξοδα μιας κυκλοφορίας μας, ας κάνει όπως νομίζει, παρ’ όλα αυτά θα υπάρχει βινύλιο στην εξίσωση έτσι κι αλλιώς. Εφ’ όσον πληρώνουμε για τις παραγωγές μας, θέλουμε το τελικό προϊόν πρωτίστως να αρέσει σε εμάς και το βινύλιο είναι ο τελειότερος καμβάς για να επιδείξεις την προσπάθειά σου, κατά την άποψή μας. Ζούμε και αναπνέουμε βινύλιο και τις μουσικές μας από εκεί τις ακούμε. Όποιος θέλει να αποκτήσει αυτό το διαμαντάκι που λέγεται “No Saviour’s Ground” μπορεί μέσω επικοινωνίας, απευθείας με την μπάντα στα μέσα κοινωνικής αποξένωσης, ή από κοντά, σήμερα 23 Μαϊου στην Death Disco, όπου θα εμφανιστούμε παρέα με εκλεκτούς φίλου (Rusty Rock και Routes of Neptune).
Πάμε πάλι πίσω στο “Poser Zombies”. Ποια ήταν η απήχηση που είχε στο κοινό; Αποτέλεσε –όπως και το “No Saviour’s Ground”- μια αυτοχρηματοδοτούμενη κυκλοφορία αν δεν κάνω λάθος; Τι είναι αυτό που σας οδήγησε στις αυτοχρηματοδοτούμενες κυκλοφορίες αντί για την ανεύρεση μιας δισκογραφικής εταιρείας; Αυτή είναι εν τέλει η παρούσα κατάσταση στη μουσική βιομηχανία για τις μπάντες του underground;
Το ντεμπούτο μας “Poser Zombies” πήγε αναπάντεχα καλά και την επιτυχία του αυτή την εξαργυρώσαμε κατά κάποιον τρόπο με τη συμμετοχή μας στο δεύτερο σκέλος της περιοδείας των Blitzkrieg “Back from Hell”, όπου δοκιμάσαμε τις δυνάμεις μας σε άγνωστο έδαφος με ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία. Προβληματιζόμαστε κιόλας μήπως κάνουμε ακόμα μια μικρή κοπή, καθώς το album έχει εξαντληθεί. Αλλά σε όλα αυτά παίζει ρόλο και το ότι αυτή η κυκλοφορία, όπως ρώτησες, είναι εντελώς “αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας”, αυτοχρηματοδοτούμενη. Για να απαντήσω στο αμέσως επόμενο, δεν έχει κανένα όφελος για κάποιο νεοεμφανιζόμενο group να καταναλώνει δυνάμεις ψάχνοντας να βρει κάποια εταιρεία για τις κυκλοφορίες του. Όλο το κόλπο, εταιρεία, δίσκος κλπ, είναι μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις. Όλοι όσοι ασχολούνται, γνωρίζουν πως και εταιρεία να έχεις από πίσω σου, πάλι όλα τα έξοδα επιβαρρύνουν τον καλλιτέχνη, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Οι Cemetery Dance είναι πουτάνες χωρίς τσατσά και θα συνεχίσουν να πορεύονται έτσι μέχρι να βρεθεί κάποιος να τους πει το παραμύθι, χωρίς δράκους και ξωτικά…
Τι να περιμένουμε από εσάς στο άμεσο μέλλον; Έχετε άμεσα δισκογραφικά ή συναυλιακά πλάνα;
Οι Cemetery Dance βρίσκονται ήδη σε διαδικασία προπαραγωγής καινούριου δίσκου, ο οποίος τώρα παίρνει σάρκα και οστά, το μέλλον θα δείξει, καλά να είμαστε όλοι. Από ζωντανές εμφανίσεις έχουμε αυτή στο Death Disco που σου ανέφερα παραπάνω. Σας περιμένουμε να διασκεδάσουμε και να τα πιούμε.
Τα λέμε, λοιπόν, στο Death Disco κύριοι. Πείτε ότι σας κατέβει στο κεφάλι, οι τελευταίες λέξεις σας ανήκουν.
Θα ήθελα να κλείσω λοιπόν με ένα ευχαριστώ. Σας περιμένουμε όλους στην Death Disco. Και ένα τελευταίο σχόλιο για το θέμα “εταιρεία, μουσική βιομηχανία και underground bands (όπως οι αφεντιές μας)”: “Η φαφούτα θέλει φρούτα και για μας ούτε γερμάς.”