Η περασμένη Πέμπτη με βρήκε σε μία από εκείνες τις φάσεις που η θερμοκρασία παπλώματος είναι τόσο ιδανική όσο μία οδοντογλυφίδα σε ούλο με κολλημένο ποπ κορν. Η ανελέητη νωθρότητά μου συνεχίστηκε ακόμα και μετά την άφιξη μου στο 8ball για να σπάσει μετά τα πρώτα λεπτά μιας συγκλονιστικής συναυλίας. Τελικά χρειάζεσαι ένα strictly instrumental live για να καταλάβεις τί θα πει να ακούς μουσική. Θα σας αναλύσω όμως αμέσως τι εννοώ…
Ανταπόκριση: Lena Berzoes / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης
Έχοντας ακούσει ένα δείγμα από τη δισκογραφία των Caspian και των When Oceans Align, δυσκολεύτηκα να φανταστώ ένα γεμάτο 8ball -πόσο μάλλον σε μία μέρα σαν την Πέμπτη- αμφιβάλλοντας εξίσου για το κατά πόσο το κοινό της Θεσσαλονίκης ακολουθεί αυτό το καινούριο trend instrumental / post rock μουσικής.
‘Μπερζόες έχεις μαύρα μεσάνυχτα’, θα μου πείτε, και θα ‘χετε και απόλυτο δίκιο. Το ρολόι δείχνει 21.50, οι When Oceans Align έχουν ήδη ανέβει στη σκηνή, εγώ στέκομαι στην designated θέση μου στο bar και θαυμάζω το πλήθος που έχει γεμίσει σχεδόν τον συναυλιακό χώρο…
Έχοντας ένα πολύ μικρό δείγμα της δουλειάς των When Oceans Align, δεν ήξερα πραγματικά τί να περιμένω αλλά ας μη λέμε βλακείες, το αναπάντεχο οπτικοακουστικό θέαμα που μας παρουσίασαν ήταν για πολλά αστέρια. Όση έρευνα και να έκανα, η ζωντανή τους εμφάνιση μιλάει από μόνη της. Χαμηλωμένα φώτα, εκπληκτικές κιθάρες στο πρώτο τους κομμάτι ‘Dive’ – το οποίο ψάχνω σαν την τρελή να ξανακούσω, μα τον Θορ, ανεβάστε το κάπου- και φυσικά όλη αυτή η ατμοσφαιρική post rock μουσική ήταν άψογα συνδυασμένη με αφαιρετικά visuals που σε υπνώτιζαν άμεσα και χωρίς πολύ κόπο. Η ενέργεια των μελών της μπάντας ήταν αδιαμφισβήτητη, ενώ το σύνολο των μελωδιών ήταν ένα αντάξιο πρελούδιο για την επερχόμενη εμφάνιση των Caspian.
Ένα κοινό σημείο των headliners με το support ήταν το ότι εκτός από την ποιότητα τους, σε έκαναν να συνειδητοποιείς πόσο χάνεις από τη μουσική, από μία μελωδία, από ένα σύνολο οργάνων, όταν πρέπει να παρακολουθείς τα lyrics ή γενικά μία φωνή. Κρίνοντας από εμένα, θεωρώ πως όσο κι αν προσπαθώ να απογυμνώσω κάθε καλλιτέχνη ξεχωριστά -αυτό ακούστηκε πολύ λάθος- το τελικό αποτέλεσμα είναι να χάνω γύρω στο 50% της μαγείας ενός κομματιού ακριβώς επειδή προσέχω τόσο πολύ τα φωνητικά. Παρόλα αυτά ο post rock ήχος, αν και σχετικά καινούριος σε μένα -όχι του γούστου μου δηλαδή- είναι αρκετά δύσκολο να σου κρατήσει το ενδιαφέρον ζωντανό και πρέπει να ακούγεται σε προσεκτικές δόσεις (συνταγή γιατρού). Κλείνοντας λοιπόν το setlist τους, οι When Oceans Align, αποδεικνύουν την αξία τους στο να έχουν μία θέση στο stage με αξιόλογη μουσική, σκηνική παρουσία και ατμοσφαιρικά visuals που δίνουν την τέλεια πινελιά δένοντας ένα πολύ όμορφο καλλιτεχνικό πακέτο.
Setlist: Dive, Tighten Up, Depth, Emerging, Beware, Osmosis
Η ώρα έχει αισίως πάει 22.45, και οι Caspian εμφανίζονται στη σκηνή με σκυμμένο κεφάλι και χαμηλά φώτα (πρέπει να ‘ταν το theme της βράδιας αλλά τρελαίνομαι για κάτι τέτοιες θεατρικότητες). Αν και δεν έμεινα ενθουσιασμένη από τη studio δουλειά τους – ας με συγχωρέσουν οι fans – έμεινα σίγουρα άφωνη με την ενέργειά τους καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Όταν βλέπεις έναν μουσικό να εκφράζεται με πολλά κιλά πάθος στα πρώτα λεπτά, είναι ένα safe και educated guess ότι αυτό δε θα συνεχιστεί για πολύ. Για τη υπόλοιπη μία ώρα και 20 περίπου λεπτά, οι Caspian απέδειξαν περίτρανα ότι αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα.
Αναγνωρίζοντας λίγο νωρίτερα πόσο πιο ενισχυμένη ήταν η μουσική στα αυτιά μου με την έλλειψη φωνητικών, δοκίμασα για πρώτη φορά να ανακατευτώ και γω με το κοινό για λίγα λεπτά, από καθαρή περιέργεια και μόνο. Ομολογώ πως ο ήχος ήταν λίγο πιο βρώμικος και αρκετά πιο δυνατός αλλά η εμπειρία ήταν σίγουρα μοναδική. Τα μπλε φώτα που έδεναν άψογα με την ατμόσφαιρα έλουζαν κοινό και stage, ενώ ο εξαερισμός (;) απορροφούσε λίγη από την ένταση δίνοντας σου το προνόμιο το να είσαι χαλαρός και με κλειστά μάτια να απολαμβάνεις τραγούδια σαν το ‘The Heart that Fed’ με μιξαρισμένα φωνητικά και…άντε γεια! Άμα δεν με ξενύχιαζε και ο μπροστινός μου όλα θα ‘ταν τέλεια.
Αποφασίζοντας λοιπόν πως οι περιπέτειες δεν είναι για μένα, επέστρεψα στη θέση μου για να παρακολουθήσω το τέλος του live, το οποίο κατέληξε να έχει το πιο επικό κλείσιμο που έχω δει μέχρι τώρα. Ακούγοντας λοιπόν το Sycamore’ και ξέροντας ότι είναι το encore των Caspian, περιμένεις να τελειώσει το κομμάτι, να χτυπήσεις παλαμάκια και να σηκωθείς να φύγεις. Αυτό που ΔΕΝ περιμένεις είναι να βλέπεις ένα ένα τα μέλη της μπάντας να παρατάνε τις κιθάρες τους -και μπάσο – και σιγά σιγά, προσθέτοντας τύμπανα στη σκηνή να μαζεύονται γύρω από τον ντράμερ συμμετέχοντας συλλογικά στον ρυθμό (STOMP φάση). Αν πείτε ότι αυτό είναι κάτι που βλέπετε συχνά, μάλλον λέτε ψέματα. Κάπως έτσι λοιπόν, οι Caspian άναψαν φωτιές, ξεσήκωσαν το πλήθος και με άφησαν να χτυπάω όρθια -πάνω στο σκαμπό- παλαμάκια, επικροτώντας ένα από τα καλύτερα live που έχω δει. Τελικά δεν υπάρχει ο όρος ‘μικρό live’ και όπως πολύ σοφά είπε ένας φίλος, ‘την αρχή και το τέλος ενός live θα θυμάται πάντα το κοινό’. Με το χέρι στη φωτιά, το αυτό το κλείσιμο θα το θυμάμαι για αρκετό καιρό.
Setlist: Fire Made Flesh, Of Foam and Wave, The Heart that Fed, Gone in Bloom and Bough, Asa, Halls of the Summer, The Raven Quovis / Further Up/ Further In, Sycamore