Ο χρόνος περνάει, αλλά όπως φαίνεται δεν μπορεί με τίποτα να φθείρει την έμπνευση των Cannibal Corpse. Οι τύποι διανύουν την τρίτη δεκαετία της καριέρας τους και συνεχίζουν να παίρνουν κεφάλια σε κάθε νέα τους κυκλοφορία. Οι αγαπημένοι Κανίβαλοι, λοιπόν, πιστοί στην παράδοση που τους θέλει να βγάζουν κάτι καινούριο ανά 2-3 χρόνια, δηλώνουν ξανά παρών και μας πετάνε κατάμουτρα το δέκατο πέμπτο album τους, με τίτλο Violence Unimagined.
Η εμπειρία μίλησε και το αποτέλεσμα είναι αποστομωτικό. Το συγκρότημα συνεχίζει ακάθεκτο να κάνει αυτό που ξέρει καλά, παραμένοντας κοντά στην κορυφή. Ξεροκέφαλοι όπως πάντα, ακολουθούν το δικό τους μονοπάτι και δεν παρεκκλίνουν από αυτό με την καμία. Για αυτό άλλωστε τους γουστάρουμε. Για την αφοσίωση που δείχνουν σε αυτό το είδος που υπηρετούν τόσο χρόνια και την τιμιότητα που τους χαρακτηρίζει σε όλες τους τις δουλειές.
Με την ίδια τιμιότητα, λοιπόν, πορεύονται και στο νέο τους πόνημα. Το Violence Unimagined ακούγεται ακριβώς όπως πρέπει. Το μήνυμά του είναι σαφές και δίνεται από τον τίτλο του. Ο λαιμός του Corpsegrinder συνεχίζει να μοιράζει εφιάλτες, προσφέροντάς μας, μάλιστα, μερικές από τις πιο βάρβαρες στιγμές της μπάντας τα τελευταία χρόνια. Πάρτε για παράδειγμα τα φωνητικά στο Inhumane Harvest. Απλά ασταμάτητος. Και φυσικά από πίσω του έχει την απόλυτη μηχανή καταστροφής να βαράει χωρίς έλεος. Μάλιστα, αυτή η μηχανή έρχεται ενισχυμένη, μιας και πλέον διαθέτει ένα extra γρανάζι, τον Erik Rutan. Ο Αμερικανός, πέρα από την εξαιρετική παραγωγή που έκανε στο album, φρόντισε να αφήσει την σφραγίδα του και στις κιθάρες, κυρίως στα solos. Πραγματικά μία πολύ σπουδαία προσθήκη που έδωσε νέα πνοή στην μπάντα.
Πρώτο κομμάτι έρχεται το Murderous Rampage, το οποίο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα άλλα κλασικά εναρκτήρια τραγούδια των Cannibal Corpse (βλ. Devoured by Vermin, Hammer Smashed Face, I Will Kill You, κτλ). Είναι ορμητικό και ταυτόχρονα σου καρφώνεται στο κεφάλι σαν σφαίρα από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Με το ίδιο μένος σε πάνε μέχρι το τέλος. Όλα στην τσίτα και χωρίς καμία διάθεση για χαλάρωση, σαρώνοντας τα πάντα. Ενδεικτικά 2-3 highlights είναι το Condemnation Contagion με το εθιστικό groove-άτο riff στο intro, το Ritual Annihilation με το αρρωστημένο solo στο 2:53 και το προσωπικό αγαπημένο Bound and Burned, οι κιθάρες του οποίου σου δίνουν Slayer vibes.
Μετά το σοκ που μας πρόσφεραν οι γερόλυκοι Asphyx με το Necroceros, ήρθε η σειρά των άλλων βετεράνων να δείξουν πως παίζεται σωστά το death metal. Οι απανταχού κάφροι θα ευχαριστηθούν με την ψυχή τους το Violence Unimagined και πιθανό να το θεωρήσουν ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι CC από το Evisceration Plague και μετά.