Κυριακή βράδυ και τα Λαδάδικα έχουν πλημμυρίσει με καπέλα, κολεγιακά μπουφάν, αθλητικές κάλτσες…Οι hardcore-άδες ξαμολήθηκαν και όχι για να καταλάβουν τον κόσμο αλλά για να απολαύσουν μία από τις αμιγώς αφιερωμένες σε αυτούς βραδιές. Caliban μαζί με τα καλύτερα ντόπια ακούσματα και το βράδυ προβλεπόταν και βαρύ και ασήκωτο (αν σκεφτείς ότι θα ξεκίναγε από τις 7.30). Βέβαια εγώ μάλλον θα χάθηκα κάπου στο space continuum και στα backstage του Matrix γιατί η ώρα πήγε 9 και το live δεν είχε ξεκινήσει ακόμα. Αλλά παρόλα αυτά λάηβ είδαμε. Και ήταν καλό.
Aνταπόκριση: Μαριάνθη Γκίμτσα / Φωτογραφίες: Στέργιος Ανδρεάδης (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Το πρόγραμμα τηρήθηκε κανονικά από κει και πέρα με όλες τις μπάντες να μοιράζονται την σκηνή κοντά στο 20λεπτο η καθεμία-χρόνος αρκετός και για να δείξουν την μουσική τους και για να ζεστάνουν το κοινό. Οι End Cycle ανέβηκαν πρώτοι με 4 κομμάτια και το metal/hardcore μείγμα τους ήταν μια αξιότιμη προσπάθεια.
Ακολούθησαν οι Above us the Waves, πολύ δυνατό συγκρότημα που ακόμα και εγώ η ασχέτου παραδέχομαι κάθε φορά που το βλέπω onstage. Πέρα από την ενέργεια που βγάζει ο front man πρέπει να παραδεχτείς τις μουσικές συνθέσεις τους: αρκετά βαριές για να συνοδεύσουν μπάντες όπως οι Rotting Christ και οι Tardive Dyskinesia αλλά και εύκολες στο αυτί σου ώστε και να σου μείνουν και να πεις και στην καινούργια σου κοπέλα «έλα να ακούσεις τι ακούω και γουστάρω». Με κάποιες μικρές διακοπές για να κουρδιστούν και να ετοιμαστούν τα όργανα (λογικό αν σκεφτείς ότι sound check δεν πρόλαβαν να κάνουν), τα παιδιά τα δώσανε όλα. Τολμώ να τους φανταστώ σε live με Cancer bats. Και θα είναι τέλειοι! (Set list: Τhis I ever get, Quentin’s view, The Sirens-The Pleasures, Windcheater, Reclaim the Fate).
Ακολουθούσαν δύο μπάντες πριν τους Caliban. Οι Kin Beneath Chorus που τους ήξερα και οι Bewized που δεν είχα ιδέα τι να περιμένω. Η μία metal core-death metal και η άλλη groove metal-metal core επίσης. Μην τα βλέπεις έτσι και τρομάζεις. Δεν ήταν ένα συνονθύλευμα ήχων και στοιχείων όπως το φανταζόμουν αρχικά (σε φάση να κάνουν live το μπλέντερ με την φραπεδιέρα σου και με guest κιθάρα την ηλεκτρική σκούπα μου). Όλες άξιες των φαν τους με περισσή ενέργεια και ευχαρίστηση χοροπήδησαν στην σκηνή του 8ball κάνοντας το κοινό να περιμένει με ανυπομονησία τους Caliban. Ποτέ δεν θα βαρεθώ να ακούω το εύρος της φωνής των Kin. Τα μικρά θέματα με τα όργανα και τα κουρδίσματα υπήρχαν και εδώ αλλά σε εκείνο το σημείο είχαμε ήδη μάθει ότι δεν πρόλαβε καμία μπάντα να κάνει σωστό sound check. Και αν το λάβεις υπόψη σου…παραδέχεσαι όλα τα παιδιά.
Και ανέβηκαν οι Caliban. Θα μου πεις τι ξέρεις εσύ από Caliban; Ναι μπορεί να μην ξέρω πολύ από hardcore μουσική, ξέρω όμως τι να περιμένω από επαγγελματίες τους είδους και το παρέδωσαν μέχρι τελευταίου riff. Ο ήχος γέμισε όλο το μαγαζί και αν ζήλεψα κάτι ήταν ο συγκρατημένος ενθουσιασμός του κοινού (μην ξεχνάμε κάτι μπύρες και παπούτσια που φεύγουν σε άλλα stoner-άδικα live). Αγαπημένη στιγμή της ασχέτου το «We are the many» όπου παρέσυραν και εμένα στο να φωνάξω, να σηκώσω την γροθιά μου στον αέρα, να αναστατωθώ ρε αδερφέ. Δεν ακούσαμε το «24 years» που όλο μου το λέγανε και όλο το άκουγα και μου άρεσε και τελικά με την χαρά ολόκληρη έμεινα. Και η μία ώρα και something λεπτά πέρασε σαν νεράκι.
Συμπέρασμα: η «core» σκηνή με οποιοδήποτε συνθετικό επιλέξεις εσύ υπάρχει και έχει άξιους αντιπροσώπους. Και το κοινό είναι εκεί και στηρίζει. Ίσως πιο ένθερμα και δυνατά από τα stoner, southern-rock lives. Και αν και η καθυστέρηση ήταν αξιοσημείωτη και τολμούμε να πούμε κουραστική το κοινό στήριξε μέχρι τέλους την «φάση». Μπράβο τους. Και οι μπάντες δώσανε ότι καλύτερο είχανε και το αισθανόσουν. Ακόμα και αν δεν σου άρεσε η μουσική τους σε κρατάγανε και αυτό ήταν το σημαντικό. Εις άλλα με υγεία λοιπόν children of the core.
