Calexico, Moa Bones @ Fuzz Live Music Club, 14/11/15

Αν η μουσική απότελεί μια διέξοδο από τη βίαιη πραγματικότητα, αν η μουσική αποτελέι μια σπιθαμή φωτός μέσα σ’ενα κόσμο που δείχνει να κυριεύεται από το σκοτάδι, τότε οι Calexico αποτελούν μια μπάντα της οποίας η δράση καθίσταται όχι μόνο επιθυμητή, αλλά και αναγκαία. Παραφράζοντας τα λόγια του ίδιου του Joey Burns θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο ήχος του συγκροτήματος δημιουργει μια αίσθηση ελπιδοφόρα, δίχως όμως να παραμένει αποκομμένη από τη φαύλη καθημερινότητα. Η συνείδηση ενυπάρχει στη μουσική τους, ωστόσο οι ίδιοι προβάλλουν τις πιο ρομαντικές πτυχές της ζωής, που τόσο έχουν παραγκωνιστεί στις μέρες μας. Από αυτή την άποψη, η συναυλία τους δε θα μπορούσε παρά να αποτελέσει το πιο κατάλληλο ‘φάρμακο’ προκειμένου να βιώσουμε, έστω και για λίγες ώρες, αυτήν την ‘ψυχική ανύψωση’ που όλοι τόσο έχουμε ανάγκη.

Ανταπόκριση: Μαρίλη Κουλολιά / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)

Με το ωρολόγιο πρόγραμμα να τηρείται επακριβώς, και τον συναυλιακό χώρο ήδη από νωρίς να σφύζει από κόσμο, ο Moa Bones ανέβηκε στη σκηνή. Ο Δημήτρης Άρωνης από τα Πατήσια, όπως προτιμά ο ίδιος να συστήνεται στον κόσμο, ξεκίνησε το μαγευτικό set του με το “The Journey” και κατευθείαν μας ένταξε στο ταξιδιάρικο mood που συστηματικά θα καλλιεργούταν και θα ενισχυόταν καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Με την παιχνιδίστικη και ανέμελη διάθεση που τον χαρακτηρίζει, όπως επίσης και με την αστείρευτη ενέργεια του που δίχως αμφιβολία γεμίζει τη σκηνή, μέσω της μουσικής του μίλησε για έρωτες, παιδικές ξέγνοιαστες αναμνήσεις, την ανάγκαιότητα της επιστροφής στη φύση και τις καθαρτήριες επιδράσεις που αυτή έχει να προσφέρει στην ψυχή μας. Δεν περιορίστηκε όμως μόνο σε ζητήματα ευχάριστα κι εύπεπτα, άλλωστε κανείς μας δεν κατοικεί μέσα σε μια ροζ φούσκα, έγινε λόγος και για τις τρομοκρατικές ενέργειες στο Παρίσι που συγκλόνησαν το παγκόσμιο βεληνεκές κι επέφεραν το θάνατο αθώων ψυχών, για το προσφυγικό ζήτημα, τη δυσκολία του εκπατρισμού και την αναγκαιότητα της συναισθησίας που όλοι καλούμαστε να επιδείξουμε σε μια εποχή τόσο δύσκολη. Το συμπέρασμα του όμως ήταν καθολικό, κι αυτό δεν ήταν άλλο από τη θεμελιακή πεποίθηση πως λύση στα περισσότερα προβλήματα που μαστίζουν την εποχή μας δεν είναι άλλη απ’την αγάπη.

 

«Ξυπόλητος περπατώ μέσα σε κυκλώνες και φωτιά. Καίνε τα πάντα σαν μια μεγάλη αυτοκρατορία. Κυνηγώ τα όνειρά μου σε φλεγόμενους εφιάλτες. Όταν ξυπνώ, οι φλόγες είναι ακόμα εκεί.» Απήγγειλε, μεταφράζοντας την εισαγωγή του “Take It All Away” από τον τελευταίο και υπέροχο δίσκο του “Spun”, ο οποίος είχε και την τιμητική του στην εν λόγω συναυλία. Ακολούθησε και μια εκπληκτική διασκευή του “Ain’t Got No, I Got Life” της Nina Simone. Ο Moa Bones αποτέλεσε δίχως αμφιβολία την καταλληλότερη επιλογή για την έναρξη της συναυλίας, με τους ευθείς folk ρυθμούς του να ταξιδεύουν, γεμάτους συναίσθημα και ουσία.

 

Η ώρα είχε πάει 22:30 και στη σκηνή ανέβηκαν ο Joey Burns κι ο John Convertino προκειμένου να αφιερώσουν στα θύματα της πρόσφατης τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι το κομμάτι “Wash”. Με στίχους που στοιχειώνουν κι αντηχούν στη συνείδηση του καθενός «Death acts and life reacts, spent time turning looking back» σηματοδότησαν την έναρξη του set τους, η φορτισμένη όμως ατμόσφαιρα που είχε διαμορφωθεί σύντομα θα εξισορροπείτο από πιο ανάλαφρες κι ενίοτε latin και gypsy μελωδίες με έντονες επιρροές από Μεξικό, που ωστόσο έφεραν αυτή τη χαρακτηριστική αίσθηση ανθρωπιάς που το συγκρότημα μέσω των στίχων του προβάλλει.

Γλυκόπικρα συναισθήματα, ουμανιστική διάθεση κι ένα πολύχρωμο κι αναμφισβήτητα πολυπολιτισμικό ηχητικό κολλάζ αποτέλεσαν τα βασικά χαρακτηριστικά που συγκρότησαν την ατμόσφαιρα που εκέινη τη νύχτα επικράτησε. Αμφίδρομη εκτίμηση, αφού τόσο τα μέλη των Calexico εξέφρασαν την αγάπη τους για την Ελλάδα λέγοντας χαρακτηριστηκά πως λόγω του tour αναπωλούν το ‘σπίτι’ τους, στην Ελλάδα όμως αισθάνονται σαν να βρίσκονται στην πατρίδα τους. Όσο κι από μέρος του κοινού, οπού η εκτίμηση ήταν πασιφανής κι επιβεβαιωνόταν άλλωστε από το sold out της συναυλίας. Χορός, κέφι και διασκέδαση δεν έλειψαν από το πρόγραμμα ιδιαίτερα σε πιο latin κομμάτια όπως τα “Roll Tango” και “Stray” στα οποία τους συνόδευσαν και οι Έλληνες Takim, με τις πιο ανατολίτικες επιρροές τους.

 

Η χορευτική διάθεση όμως έδωσε τη θέση της σε πιο ‘εσωτερικά’ κομμάτια, υπό ήπιους και συναισθηματικούς τόνους. Τραγούδια όπως το “Sunken Waltz”, με τους folk χρωματισμούς του και δημιουργούσαν σταδιακά μια πιο βαριά ατμόσφαιρα, με έντονο ενδοσκοπικό χαρακτήρα. Αφιέρωσαν και το “Fortune Teller” στον αγαπημένο και ιδιαίτερα επιδραστικό στους ιδίους καλλιτέχνη Allen Toussaint που προσφάτως απεβίωσε. Με τη λήξη του main σετ ακολούθησαν και δύο ακόμη encore, τα οποία ίσως αποτέλεσαν και το highlight της βραδιάς, σε ευχάριστους ρυθμους, με το κοινό να απολαμβάνει κάθε λεπτο της συναυλίας.

Ίσως κι αυτή να ήταν η πιο σοφή επιλογή, καθώς το live έληξε υπό μια νότα θετική αφήνοντας της καλύτερες εντυπώσεις.