Απλά δε γινόταν να μη βρεθούμε το βράδυ της Παρασκευής στο Temple. Τι γιατί; Γιατί οι Bus δίνουν μανιασμένα shows, γιατί μόλις κυκλοφόρησαν μια τρελή δισκάρα με την ονομασία “Never Decide”, γιατί μαζί τους ήταν οι Knock Nevis – δε νομίζω να χρειάζονταν κι άλλες δικαιολογίες για να παρευρεθούμε. Βέβαια η προσέλευση του κόσμου ήταν αποκαρδιωτική, αφού μάλλον προτίμησε να καρναβαλιστεί κάπου αλλού, αλλά ευτυχώς αυτό δεν εμπόδισε τα δυο συγκροτήματα από το να τα δώσουν όλα και να περάσουν καλά και αυτοί, αλλά και όσοι λίγοι βρέθηκαν εκεί!
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Λίγο μετά τις 22:00 το τρίο των Knock Nevis ανέβηκε στη σκηνή και μας παρέδωσαν τα κεφάλια μας στα χέρια μας. Στο χαλαρό ήταν η καλύτερη από όσες φορές τους έχω παρακολουθήσει μιας και ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και φάνηκε ότι δουλεύουν πάρα πολύ. Το συγκρότημα έδωσε βάση στο πιο heavy και rock n roll υλικό του, αφήνοντας απ’ έξω τις πιο ψυχεδελικές του στιγμές, πράγμα που λειτούργησε σα καταλύτης, καθώς ήταν απλά καταστροφικοί! Αφήστε δε που είχαν και το καλύτερο ήχο από όλες τις φορές που τους έχω δει ζωντανά. Kudos!
Και αφού οι Knock Nevis άφησαν αποκαΐδια στο πέρασμα τους, ήρθε η ώρα για τους Bus να μας ταρακουνήσουν. Αυτό το σχήμα είναι heavy metal με όλη τη σημασία του όρου. Ανεβαίνουν στη σκηνή και δε λογαριάζουν τίποτα, ούτε πόσοι είμαστε από κάτω, ούτε ποιοι έχουν παίξει πριν ή θα παίξουν μετά, από τα λίγα συγκροτήματα που μπορούν να το κάνουν αυτό. Όπως ήταν αναμενόμενο, η εμφάνιση τους στηρίχτηκε στη νέα τους κυκλοφορία “Never Decide”, καθώς ο δίσκος έχει μερικά από τα πιο εμπνευσμένα τραγούδια που θα ακούσει κανείς! Η αρχή με το “Withered Horn” ήταν απλώς η πρώτη προειδοποιητική βολή ως προς το τι θα επακολουθήσει, καθώς το “Moonchild” ακούγεται άψογο ζωντανά, με εκείνο το εθιστικό του refrain.
Το hit “You Better Come In You Better Calm Down” κανονικά θα έκανε τα κεφάλια μας να γυρίζουν, αλλά οι περισσότεροι εξ ημών ήμασταν κάπως αυτό το βράδυ και περιοριστήκαμε στα απολύτως απαραίτητα και η αλήθεια είναι ότι καιρό είχα να πάω σε live με τόσο ψόφιο κοινό και βάζω και τον εαυτό μου μέσα! Ευτυχώς οι Bus δε μάσησαν και συνέχισαν να μας πετάνε τον ένα ύμνο μετά τον άλλο, με τα “The Hunt”, “I Buried Paul”, “Lucifer” να μας σφυροκοπούν. Η τριπλέτα “Evil Eyes”, “This King”, “First Life Suicide”, ήταν σα μια γύρα από σφηνάκια, μιας κι η γρήγορη κατάποση έκανε την ύπουλη δουλειά. Το “Into The Night” ακούγεται αρκούντος επικό ζωντανά, με την επιστροφή στο πρώτο τους δίσκο να φαντάζει μονόδρομος και τα “Forever Grey”, “Fallen” να κλείνουν το κύριο set τους! Αλλά επειδή είναι οι Bus και δε μασάνε τίποτα, συνέχισαν με encore και με ακόμα τρία κομμάτια και συγκεκριμένα τα “Welcome Hell”, “Don’t Fear Your Demon” και “Dying”.
Και καθώς γράφω αυτές τις γραμμές έχω αρχίσει και αναρωτιέμαι: μήπως συγκροτήματα όπως οι Bus, που είναι έτοιμα να κάνουν το επόμενο βήμα δε μας αξίζουν καθόλου σα κοινό;
