Είναι εκεί γύρω στο 1986 όπου μια παρέα πιτσιρικάδων σχηματίζουν μια μπάντα και κάνουν μερικά live, στα οποία πουλάνε κάνα μπλουζάκι ώστε να μπορέσουν να βγάλουνε κάποια χρήματα για να ηχογραφήσουν το πρώτο τους demo. Το όνομα της μπάντας Aslan και μέσω της χαρισματικής και αινιγματικής φωνής του Buddy Lackey (Devon Graves) σιγοτραγουδάς “We reach for the stars,we found our way home”.
Κάπως έτσι ξεκινάει η μουσική σταδιοδρομία του φλαουτίστα, κιθαρίστα,τραγουδιστή και ποιητή Buddy Lackey, μια πολύπλευρη και πολυτάλαντη μουσική προσωπικότητα. Μια πανέμορφη θεατρική και εκφραστικότατη φωνή να συντροφεύει τους στίχους του όλα αυτά τα χρόνια. Να σου προκαλεί ανατριχίλα και όταν το φλάουτο στα κομμάτια έπαιρνε τη θέση της φωνής, τότε το πνευματικό παιδί του Ian Anderson σου πυροσφράγιζε την καρδιά.
Ένα μυαλό ιδιαίτερα προβληματισμένο με την κοινωνία που ζούμε,τον άνθρωπο που συναναστρεφόμαστε,τις προσωπικές στιγμές, καλές και κακές, που βιώνουμε. Και τα παρουσίαζε όλα αυτά μέσω των σουρεαλιστικών, υπέργειων κομματιών των Psychotic Waltz (έτσι μετονομάστηκαν οι Aslan) καθώς και του προσωπικού του project, των κυκλοθυμικών Deadsoul Tribe και μετέπειτα των αινιγματικών The Shadow Theory.
Το 1993 κυκλοφορεί ένα προσωπικό του δίσκο το “Strange Μind of Buddy Lackey”. Δίσκος ποτισμένος με την 70’s αισθητική στη μουσική που τόσο αγαπάει. Ένα φασματικός μουσικός χορός συναισθημάτων και συνειδήσεων και προσωπικών αναζητήσεων. Κάτι η αφάνεια, κάτι η οικονομική δυσλειτουργία ήταν ένα βάρος που οι ψυχεδελικοί μεταλλάδες από το San Diego δεν αντέξανε και δυστυχώς δύο δίσκους μετά οι Psychotic Waltz διαλυθήκανε το 1996.
Αυτό δεν πτοεί το ανήσυχο μυαλό του Buddy Lackey. Παίρνει το φλάουτό του, την κιθάρα του, αλλάζει το όνομα του σε Devon Graves και πάει στην Αυστρία. Φτίαχνει το προσωπικό του studio και κλείνεται σε αυτό ώστε να γράψει υλικό για το προσωπικό του project, τους Deadsoul Tribe. Κυνικός και προβληματισμένος με τα όσα γίνονται γύρω του το παρουσιάζει ακόμα πιο έντονα μέσω των Tribe. Η ψυχεδελική και διαστημική μουσική των Waltz έχει μείνει χαραγμένη στη καρδιά του, αλλά έχει καταφέρει να την περιορίσει ώστε να παρουσιάσει ένα δικό του στοιχείο στις μουσικές του δημιουργείες.
Μετά τους Deadsoul Tribe ήρθαν οι Shadow Theory ένα άλλο συγκρότημα που δημιούργησε με μουσικούς που είχε γνωρίσει στις περιοδείες των Tribe. Ένα αμάγαλμα μουσικών φασμάτων που όμως δεν κατάφερε να προκαλέσει την ίδια συγκίνηση με τους Deadsoul Tribe ή τους Psychotic Waltz. Η “ρετσινιά” των Waltz των ακολουθούσε παντού και όπου κι αν πήγαινε για κάποια ζωντανή εμφάνιση, οι λίγοι αλλά φανατικοί οπαδοί τους τον ρωτάγανε τι γίνεται με αυτούς ή τον πιέζανε για κάποιο reunion.
Αυτή η αφοσίωση τον έβαλε σε σκέψεις. Μετά από πολλές τηλεφωνικές επικοινωνίες που είχε με τον Dan Rock (κιθαρίστας και mastermind των Psychotic Waltz) και κάποιες προσφορές από promoters για συμμετοχή των Psychotic Waltz σε κάποιο tour και κάνα δύο φεστιβάλ, oι Psychotic Waltz επέστρεψαν στο σανίδι και ο γράφων έκλαιγε σαν μικρό παιδί όταν άκουγε live “let’s take a look now what we’ve changed,after all we’re still so much the same, after all this time, can’t we make up our minds, must we all play the losing game” ενώ ένα φλάουτο σολάρει με τρόπο που και ο ίδιος ο Anderson θα ζήλευε. Και μια ψυχή κάπου μακριά να χαμογελάει καθώς κάνει ακόμα ένα Camel μέχρι να ξημερώσει. Αδερφέ, “…guess we’ll all play the losing game…”