Υπάρχουν καλλιτέχνες, που όσο μεγαλώνουν, χάνουν την έμπνευσή τους και οδηγούνται στη μετριότητα. Υπάρχουν καλλιτέχνες, που όσο μεγαλώνουν εξακολουθούν να μας εκπλήσσουν θετικά. Υπάρχουν όμως και καλλιτέχνες, που δεν πρόκειται να γεράσουν «ποτέ». Κάπου ανάμεσα στις δύο τελευταίες κατηγορίες κινείται ο Bruce Springsteen, που στα 70 του χρόνια κυκλοφορεί έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας του, το “Western Stars”.
Ο νέος αυτός δίσκος τον βρίσκει μακριά από τις ενισχύσεις της E-Street Band, με ένα νέο team να γίνεται ο θεματοφύλακας μια ολόκληρης μουσικής παράδοσης (κάτι που έχει κάνει με επιτυχία ουκ ολίγες φορές με ιδανικό παράδειγμα το “We Shall Overcome” του 2006), φιλτράροντάς την με καλλιτέχνες όπως ο Burt Bacharach. Τα “The Wayfayer”, “Chasin’ Wild Horses” και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, έχουν μέσα τους το άρωμα του “Devils & Dust”, ενώ το ταξιδιάρικο “Tucson Train” αποκλείεται να μην σε μαγέψει με την αμεσότητά του. Εξίσου ταξιδιάρικες στιγμές αποτελούν και τα “Sundown”, “There Goes My Miracle” (που είναι και το πιο πιασάρικο κομμάτι του δίσκου), αλλά και το “Hello My Sunshine”. Μία σειρά εξαιρετικών στο σύνολό τους συνθέσεων, που γεννούν την επιθυμία για φυγή στο άγνωστο και την ελευθερία, καθώς και ένας φόρος τιμής στους καθημερινούς ανθρώπους της Αμερικάνικης ερήμου.
Πριν από πολλά χρόνια, ο BB King είχε πει “Pay the Cost to Be the Boss”. O Bruce, όμως, δεν χρειάζεται να πληρώσει τίποτα, ν’αποδείξει τίποτα και με άλμπουμ σαν το “Western Stars” επιβεβαιώνει πως η ονομασία “The Boss” δεν του δόθηκε, αλλά την κέρδισε δικαιωματικά. Χωρίς υπερβολές, πρόκειται για ό,τι καλύτερο δημιούργησε ο Bruce τα τελευταία 12 χρόνια, ενώ κατ’ εμέ, αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς μέχρι στιγμής. Αν ισχύουν και οι πληροφορίες, που τον θέλουν να κυκλοφορεί ένα ακόμη εγχείρημα φέτος, τότε η λέξη «παρακμή» θα συνεχίσει να παραμένει σίγουρα άγνωστη γι’αυτόν.