Η Παρασκευή ήταν από τις πρώτες μέρες που ένιωθες να χειμωνιάζει. Κατέβηκα από το λεωφορείο και περπάτησα μέχρι το Piraeus Academy με απορία για το live. Γενικά, βλέπετε, είμαι λίγο καχύποπτος όσον αφορά τα tribute bands. Με απορία είδα όμως μια μεγάλη ουρά απ’ έξω ήδη από τις οκτώ και μισή. Σαν καλός κατάσκοπος και εγώ λοιπόν προσπάθησα να ακούσω τις συζητήσεις τoυ κόσμου, τι περίμενε, γιατί ήταν εδώ. Άλλοι ανάμεναν ένα φαντασματικό show, άλλοι ήθελαν να ακούσουν τα αγαπημένα τους τραγούδια ζωντανά και άλλοι έλεγαν πως πάλι καλά που πρόλαβαν εισιτήρια. Μπαίνοντας μέσα λοιπόν η απορία μου απλά μεγάλωνε και αυτό γιατί βλέποντας τη σκηνή υπήρχε παντού τόσος εξοπλισμός που νόμιζες ότι όντως θα δεις τους Pink Floyd να βγαίνουν σε λίγο.
Ανταπόκριση: Παύλος Λιάγκας / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (περισσότερες εδώ)
Ο χώρος ήταν κατάμεστος από κόσμο, η συναυλία ξεκίνησε και από το εναρκτήριο λάκτισμα καταλάβαινες ότι οι Brit Floyd δεν αστειεύονταν. Τα τραγούδια ένα ένα ήταν μια ηχητική εμπειρία που σε ταξίδευε και η μπάντα… δολοφόνοι που με ακρίβεια χτύπαγαν κάθε νότα. Η εμπειρία κορυφώνονταν με τις εικόνες της γιγαντοοθόνης προβάλλοντας τα artwork των Floyd, πολιτικές και ψυχεδελικές λήψεις που μαζί με τα παιχνίδια του φωτισμού και το χορό των laser σε πήγαιναν σε μέρη που η ψυχή σου έλιωνε και το σώμα ακολουθούσε ασυναίσθητα.
Το set διήρκησε 2:30 ώρες και περιείχε κομμάτια από όλη τη δισκογραφία των Floyd, με τα πιο γνωστά “Another brick in the wall”, “Wish you were here”, “Money”, αλλά και διαμάντια όπως το “Shine on you crazy diamond” (pun intended), “Mother”, “Hey you” και άλλα πολλά. Το highlight ωστόσο ήταν το “The great gig in the sky” όπου ή κοπέλα από τα πίσω φωνητικά πήρε μια θέση μπροστά και ξόρκια έβγαιναν από το στόμα της με κάθε μελωδία. Πραγματικά η πιο απίστευτή στιγμή της συναυλίας αυτής, που όσο τη θυμάμαι νιώθω ανατριχίλα στη πλάτη μου γιατί η στιγμή αυτή όντως δεν ήταν φτιαγμένη για τη γη. Το “Comfortably numb” έκλεισε το show για το encore, όμως το κοινό ζήτησε “κι άλλο” και πήρε άλλα δυο κομμάτια μεταξύ των οποίων και το “Brain damage”.
Με λίγα λόγια οι Brit Floyd παρέδωσαν αυτό που υποσχέθηκαν μια εμπειρία δηλαδή όσο πιο κοντά στους Pink Floyd είναι δυνατόν. Κέρδισαν τον σεβασμό μου για όλα όσα με έκαναν να νιώσω και για τα μέρη που με ταξίδεψαν. Βγαίνοντας δεν ένιωθα ούτε κρύο ούτε αμφιβολία για μια νύχτα που θα μείνει στη μνήμη μου σαν απόκοσμη εμπειρία. Πρέπει λοιπόν να υμνήσω τις συνθέσεις των Pink Floyd και να ευχαριστήσω τους Brit για τη μεταφορά τους στη σκηνή αυτή που είχα τη τύχη να είμαι παρών.
