Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία του άκρως επιτυχημένου «That’s The Spirit» και ο καιρός είχε έρθει για τους Bring Me The Horizon να παρουσιάσουν την έκτη studio δουλειά τους με τίτλο “amo” που σημαίνει στα Πορτογαλικά αγάπη, κάτι που, όπως καταλαβαίνει κανείς, πρόκειται για το βασικό θέμα των στίχων. Για δεύτερη φορά την παραγωγή ανέλαβαν ο Jordan Fish μαζί με τον Oliver Sykes, σε ένα make or break δίσκο, που είδε το group να πειραματίζεται περισσότερο από ποτέ.
Το intro του δίσκου έχει τίτλο “i apologize if you feel something” και ουσιαστικά αποτελεί ένα ambient-electronic build up για το “MANTRA”, ένα κομμάτι που είχε κυκλοφορήσει ως πρώτο single και περιέχει τόσο heavy, αλλά και ηλεκτρονικά στοιχεία, με τη γυναικεία φωνή του Siri στο drop του ρεφρέν να ξεχωρίζει. Όταν ανακοινώθηκε η συνεργασία με την Grimes ήμουν αρκετά περίεργος για το αποτέλεσμα, σίγουρα κανείς δεν περίμενε ένα σκοτεινό rave κομμάτι από τους BMTH και όμως εκείνοι με το “nihlist blues” παρέδωσαν ένα εξαιρετικό κομμάτι, με την Grimes να συμβάλει στο μέγιστο με την αιθέρια φωνή της. Τα “in the dark” και “medicine” ανταγωνίζονται για τον τίτλο του καλύτερου pop τραγουδιού στο δίσκο, με το πρώτο να είναι πιο steady pace και να αναφέρεται στην πρώην γυναίκα του Oli, ενώ το “medicine” να είναι πιο ανεβαστικό, με hook στο ρεφρέν και τον Oli να βλέπει πως είναι τα πράγματα όταν φεύγουν τοξικά άτομα από τη ζωή σου (gotta love those people). Άλλο ένα feature στο δίσκο με τον Dani Filth να κάνει την εμφάνιση του αυτή τη φορά στο “wonderful life”, σίγουρα το πιο heavy κομμάτι του album και για μένα αποτελεί το καλύτερο κομμάτι χάρη στο catchy refrain του, τη συμμετοχή του Dani Filth στη γέφυρα που οδηγεί σε ένα κλασσικό breakdown, με αποκορύφωμα το τελευταίο ρεφρέν, που απογειώνεται χάρη στην χορωδία και τα πνευστά.
Δεύτερο interlude με το “ouch” να είναι πιο fast paced με pitched φωνητικά. «we’re so full of sugar honey ice & tea» τραγουδάει ο Oli στο ρεφρέν του “sugar honey ice & tea» ή αλλιώς shit άμα κρατήσει κανείς τα αρχικά μόνο, σε ένα ακόμα heavy- catchy κομμάτι, που κάνει αναφορά στο ότι όλοι μας έχουμε ισχυρά πιστεύω, κάτι που πολλές φορές μας κάνει στενόμυαλους. Σίγουρα το πιο αμφιλεγόμενο track είναι το “why you gotta kick me when i’m down”. Η αλήθεια είναι πως την πρώτη φορά που το άκουσα λόγο του trap vibe που έχει, έκανα στο μυαλό μου αστείες συγκρίσεις με τη συγκεκριμένη σκηνή της χώρας μας, αλλά με περισσότερες ακροάσεις βρήκα μερικά σημεία που μ’ αρέσουν, όπως τα δεύτερα φωνητικά και το χτίσιμο της γέφυρας με την ορχήστρα, χωρίς βέβαια αυτό να αναιρεί τα κακά σημεία, όπως το άκυρο outro και το ραπάρισμα του Oli. Με έμφαση στο μπάσο το “fresh bruises” θα αποτελέσει το τρίτο και τελευταίο interlude, ώστε να ακολουθήσουν τα δύο χειρότερα κομμάτια του δίσκου για μένα. Το “mother tongue” θα αποτελέσει το πιο αδιάφορο pop κομμάτι του δίσκου, με τον Oli να τραγουδάει και Πορτογαλικά για χάρη της νυν γυναίκας του (δεν γίνεται να τραγουδάμε μόνο για την πρώην που μας κατέστρεψε). Από την άλλη, στο “heavy metal” ο frontman των BMTH μαδάει μαργαρίτες για δει άμα τον αγαπάνε ακόμα οι παλιοί οπαδοί της μπάντας, με τον beatboxer Rahzel να νιώθω ότι δεν προσφέρει πολλά. Τέλος στο “i don’t know what to say” οι Βρετανοί θα αξιοποιήσουν την ορχήστρα εξαιρετικά για άλλη μια φορά, σε ένα τραγούδι αφιερωμένο στον Aiden, φίλο του Oli, που πέθανε από καρκίνο.
Συνοψίζοντας, μιλάμε για ένα σύνολο κομματιών με αρκετά διαφορετικά στοιχεία από πολλά μουσικά είδη, με κάποια να πετυχαίνουν και κάποια άλλα να θέλουν δουλειά ακόμα. Όπως έχουν δηλώσει και οι ίδιοι, θα ήθελαν να είναι η μπάντα που θα αποτελεί το σκαλοπάτι από το rock-metal στα πιο εμπορικά είδη. Θεωρώ πως το “amo” είναι ένα καλό πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση με τους Bring Me The Horizon να παρουσιάζουν μια καινούργια πτυχή του ήχου τους, που σε καμία περίπτωση δεν αξίζει τα πολύ κακά σχόλια που γράφονται από ένα μέρος του κοινού τους.