Το W των Boris είναι η αντίστιξη στο άλμπουμ τους NO του 2020, και οι συνδυασμένοι τίτλοι τους μας δίνουν τη λέξη NOW. Τα δύο αυτά άλμπουμ μαζί σκιαγραφούν τα σημεία των καιρών: της πρόσφατης πανδημίας και τις διαμάχες που αυτή έχει πυροδοτήσει. Αντιδιαμετρικά αντίθετο από τη crust-hardcore προσέγγιση και τη βιαιότητα του NO, το W μας προσφέρει τη κάθαρση βουτώντας σε ambient drone ωκεανούς με shoegaze dream-pop αχτίδες να λαμπυρίζουν στην επιφάνεια.
Ο πειραματισμός και η έντονη χρήση εφέ είναι από τα κυριότερα συστατικά του άλμπουμ, ενώ το ηλεκτρονικό στοιχείο είναι εμφανές σχεδόν σε όλη του τη διάρκεια. Η Wata αναλαμβάνει εξ’ ολοκλήρου τα φωνητικά, προσθέτοντας ακόμη μια παραξενιά στο άλμπουμ (αν και το παράξενο είναι συνυφασμένο με τους Boris).
Κομμάτια όπως το “I Want To Go To The Side Where You Can Touch…” που ανοίγει τον δίσκο, ή το “Icelina” που ακολουθεί, εκπέμπουν μια γλυκιά νωχελικότητα κάνοντας τους My Bloody Valentine περήφανους, ενώ το “Invitation” είναι ένα υποθαλάσσιο στιγμιότυπο με καρφωμένους λεπτοδείκτες. Το “The Fallen”, το μοναδικό σε sludge ύφος, στέκεται αγέρωχο ακριβώς στη μέση του δίσκου, ξεχωρίζοντας από την ambient θολούρα του W. Αλλά όπως και οι λιγοστές μεταλλικές αναλαμπές που υπάρχουν διάσπαρτες στα κομμάτια, προσδίδει ποικιλία αποφεύγοντας το spotlight. Το μελαγχολικό “Old Projector” είναι ένα υποτονικό instrumental οπού κλείνει με μια από τις προαναφερθείσες αναλαμπές, ενώ το “You Will Know (Ohayo Version)”, με το πρωταγωνιστικό bass synth του και την ευρύτερη dream-pop διάθεση του, γυροφέρνει τους Cocteau Twins.
Το W είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σύμπαντος των Boris αλλά όχι και το πιο αντιπροσωπευτικό τους. Μη περιμένετε sludge ‘n’ roll καταστάσεις και παρεΐστικες ακροάσεις. Ειναι ένα προσωπικό trip με headphones, σβησμένα φώτα, και το δηλητήριο της αρεσκείας σας. Η χαρά του εσωστρεφή, δηλαδή.